Για την Ελλάδα, πάντα

Στις 22 Ιανουαρίου του 2012 έγινε στην Παλιά Βουλή μια εκδήλωση με τίτλο «Για την Ελλάδα, τώρα!». Οι ημέρες ήταν δραματικές: όπως ανέφερε το κείμενο της πρόσκλησης, που υπέγραφαν πολλοί πνευματικοί άνθρωποι, «τους αμέσως προσεχείς μήνες, η χώρα μας κινδυνεύει να χάσει ό,τι κέρδισε με κόπο και θυσίες όλων των μεταπολεμικών γενιών».

Στο πνεύμα αυτό κινήθηκαν και οι ομιλητές, μεταξύ των οποίων ήταν η Αννα Διαμαντοπούλου, ο Γιάννης Μπουτάρης και ο Λουκάς Τσούκαλης. Ο τελευταίος συνυπέγραψε με τον συντονιστή της εκδήλωσης Νίκο Αλιβιζάτο, δύο εβδομάδες αργότερα, ένα άρθρο στην «Καθημερινή», όπου τόνιζαν ότι «αυτές τις ημέρες κρίνεται το μέλλον της χώρας» και επισήμαιναν την ανάγκη να δημιουργηθεί ένας νέος πολιτικός φορέας, «που θα συσπειρώσει μεταρρυθμιστικές και φιλευρωπαϊκές δυνάμεις από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και την ανανεωτική Αριστερά» και θα δημιουργήσει ένα μεγάλο πλειοψηφικό ρεύμα, ικανό «να θέσει στο περιθώριο το ένα ή και τα δύο μεγάλα κόμματα που οδήγησαν τη χώρα στον γκρεμό».

Η συνέχεια είναι γνωστή. Η Κίνηση των 58, που ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 2013, βραχυκυκλώθηκε γρήγορα λόγω εσωτερικών ανισορροπιών και εξωτερικών δολοπλοκιών. Το Ποτάμι, που ίδρυσε ο Σταύρος Θεοδωράκης τον Φεβρουάριο του 2014, ξεκίνησε δυναμικά, αλλά έπεσε θύμα της απροσδόκητης εκλογής του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Ο Μητσοτάκης πήρε το ένα από «τα δύο μεγάλα κόμματα που οδήγησαν τη χώρα στον γκρεμό» και το επανέφερε στην εξουσία, νικώντας ένα άλλο κόμμα που πήγε να μας ρίξει στον γκρεμό. Και τώρα, ο Γιώργος Παπανδρέου θέλει να πάρει το άλλο από «τα δύο μεγάλα κόμματα κ.λπ.» και να το επαναφέρει επίσης στην εξουσία, ως μέρος ενός «προοδευτικού συνασπισμού».

Τρεις είναι οι προϋποθέσεις για να τα καταφέρει. Η μία είναι να πείσει τους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους που έχουν ακόμη όρεξη για περιπέτειες ότι είναι καλύτερος από τον Λοβέρδο και τον Ανδρουλάκη. Αν τα καταφέρει, θα πρέπει να κρατήσει στη συνέχεια το κόμμα ενωμένο, κάτι διόλου δεδομένο με τους υπάρχοντες προσωπικούς ανταγωνισμούς. Αν το πετύχει κι αυτό, θα πρέπει να προσελκύσει μέχρι τις εκλογές αξιοσημείωτες δυνάμεις από τα άλλα δύο κόμματα που μας οδήγησαν στον γκρεμό, ώστε να μπορεί να παίξει ρόλο ρυθμιστή.

Τι θα τους προσφέρει; Το όνομά του; Τις ιδέες του; Tις ηγετικές του ικανότητες; Τις διεθνείς του διασυνδέσεις; Το σοσιαλδημοκρατικό/πράσινο κύμα που σαρώνει τη Δύση;

Μέχρι τα Χριστούγεννα θα έχουν δοθεί κάποιες πρώτες απαντήσεις. Η στήλη έχει λοιπόν μια ιδέα. Στις 22 Ιανουαρίου του 2022 να πραγματοποιηθεί στον ίδιο χώρο το sequel εκείνης της εκδήλωσης, με τίτλο «Για την Ελλάδα, δέκα χρόνια μετά» και τους ίδιους ομιλητές. Που να απαντήσουν στο ερώτημα αν δημιουργήθηκε τελικά, έστω και με διαφορετικούς όρους, εκείνο το μεγάλο πλειοψηφικό ρεύμα. Ή αν η χώρα αυτή προχωρά μέσα από διαρκείς ανακυκλώσεις.