Τόσο Βουρβόνος;

Πήρα την οριστική απόφαση να είμαι υποψήφιος», φέρεται να είπε ο ΓΑΠ  στη Φώφη, όταν της ανακοίνωσε τις προθέσεις του τηλεφωνικώς. Με την κεκτημένη ταχύτητα των τραυματικών εμπειριών του παρελθόντος, υποψιάζομαι ότι μπορεί να έκανε σαρδάμ. Μπορεί να ήθελε να πει ιστορική και του βγήκε οριστική. Μια απλή μετακίνηση τριών γραμμάτων, που δεν αλλάζει σε τίποτα το νόημα. Αλλωστε το επίθετο που χαρακτηρίζει την υποψηφιότητα είναι άλλο: αναχρονιστική.

Και τέλος πάντων, εντάξει ο Γιώργος. Τόσο καταλαβαίνει, κανείς δεν μπορεί να τον εμποδίσει να βλάψει τον εαυτό του. Ομως, μου κάνει ειλικρινά μεγάλη εντύπωση το δέος που φαίνεται ότι ακόμη προκαλεί, μετά από τόσα χρόνια, στους άλλους υποψηφίους. Παρακολουθώ τις συνεντεύξεις τους και διαπιστώνω ότι δεν τολμούν ούτε καν να θίξουν τα αμαρτήματα του Γιώργου, όταν τίθενται στη συζήτηση από τους δημοσιογράφους. Ο βασιλιάς είναι γυμνός εδώ και περισσότερα απο δέκα χρόνια, αλλά η δουλοπρέπεια των αυλικών είναι εξαρτημένο ανακλαστικό πλέον, λόγω του δέους που γεννά το όνομα Παπανδρέου στον χώρο του ΠΑΣΟΚ.

Καταλαβαίνω ότι η αφωνία των άλλων υποψηφίων οφείλεται εν μέρει σε μία σκοπιμότητα. Ακόμη κανείς δεν γνωρίζει την απήχηση της υποψηφιότητας ΓΑΠ στον κόσμο. Επίσης, κανείς εκ των υποψηφίων δεν ξέρει αν θα βρεθεί υποχρεωμένος αργότερα να τα βρει με τον ΓΑΠ και να κάνει πέρα έναντι ανταλλάγματος. Συνεπώς, κανείς δεν θέλει να ανοίξει καυγά μαζί του. Καταλαβαίνω την αναγκαιότητα αυτής της τακτικής, αλλά δεν παύει να είναι γελοίο ένας υποψήφιος να παριστάνει ότι αγνοεί μια πραγματικότητα την οποία γνωρίζει όλος ο κόσμος, λες και ο ΓΑΠ δεν υπήρξε ποτέ ούτε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ούτε πρωθυπουργός.

Την ίδια ώρα, όμως, ο υπερβάλλων σεβασμός για τον ΓΑΠ (ενίοτε στα όρια του γελοίου) είναι και μία ευκαιρία για εκείνον τον υποψήφιο που θέλει να ξεχωρίσει – και κυρίως να ξεχωρίσει στα μάτια του ευρύτερου κοινού, όχι του στενά κομματικού. Ο υποψήφιος, που θα τολμήσει να σταθεί με αξιοπρέπεια απέναντι στην αλήθεια για τον ΓΑΠ, μόνο να κερδίσει έχει. Θα έχει αποδείξει ότι βάζει τον κοινό νου ψηλότερα από το εσωτερικό φολκλόρ του ΠΑΣΟΚ (ο γιος του ιδρυτή κ.λπ.) Ειδάλλως, δεν γίνεται να επαγγέλλεσαι ότι πας να σώσεις όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ αλλά και την Ελλάδα, ενώ την ίδια στιγμή κάνεις τον μ@λ@κ@ απέναντι στον Γιώργο! Η υποψηφιότητά του είναι ευκαιρία για όποιον από τους υποψηφίους έχει καταλάβει τι έκανε πρωθυπουργό τον Κυριάκο. Υπό αυτό το πρίσμα, ο Γιώργος είναι ο Παυλόπουλος του σημερινού ΚΙΝΑΛ…

Το κίνητρο του Παπανδρέου είναι η προσωπική δικαίωση, που όμως περιέχει και την εκδίκηση στην περίπτωσή του. Η παταγώδης αποτυχία της κυβέρνησής του – που ήταν πρωτίστως προσωπική του αποτυχία – κάλυψε με τον θόρυβο που προκάλεσε τις ευθύνες των κυβερνήσεων Καραμανλή (του Ακάματου) για τη χρεοκοπία. Βοήθησε σε αυτό και η ούτως ειπείν «entente cordiale» της καραμανλικής μερίδας της ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ευχαρίστως ανταποκρίθηκε διότι τον συνέφερε η σμίκρυνση του ΠΑΣΟΚ, για να έχουν όλο τον χώρο δικό τους. Κατά τούτο, λοιπόν, ο Γιώργος όντως αδικήθηκε.

Αλλά όμως δεν έχει νόημα να διεκδικεί τη ρεβάνς δέκα χρόνια μετά. Γυρίζει τη συζήτηση στο παρελθόν, την αναπαλαιώνει – και δεν νομίζω ότι είναι πολλοί εκείνοι που έχουν την όρεξη. Κυρίως, όμως, μια τέτοια συζήτηση δεν έχει θέση στο σήμερα, δεν εξυπηρετεί τις σημερινές ανάγκες, γιατί ο κόσμος έχει αλλάξει δραματικά, αφότου ο Γιώργος ήταν πρωθυπουργός. Το κόστος της χρεοκοπίας, η περιπέτεια της χώρας με μία Αριστερά που δεν συμμερίζεται στο βάθος τις αξίες της Δύσης, ακόμη και η πανδημία, που κλονίζει τις βεβαιότητές μας, όλα αυτά έχουν αλλάξει τελείως τη μορφή του πεδίου. Με άλλες προκλήσεις παλεύουμε σήμερα. Η αδικία εις βάρος του Γιώργου δεν είναι καν στη λίστα των προτεραιοτήτων. Είναι λαμπρό πεδίο για ιστορική έρευνα (εκεί έπρεπε να έχει διαθέσει τους πόρους, αντί να τους σπαταλά σε προεκλογικό αγώνα…), αλλά δεν μπορεί να είναι αντικείμενο πολιτικής διαμάχης σήμερα. Τόσο μακριά από εκείνον πέρασαν όλα αυτά που ζήσαμε οι άλλοι; Τόσο Βουρβόνος είναι;

Υπό το πρίσμα αυτών των σκέψεων, λοιπόν, δεν συμφωνώ καθόλου με όσους θεώρησαν μέγιστη παράλειψη του Γιώργου την αφροντισιά του ντεκόρ στο βίντεο. Ηταν ό,τι ακριβώς ταιριάζει με το νόημα της υποψηφιότητάς του. Η γωνία ενός γκρίζου δωματίου, η φθαρμένη ντουλάπα, η υποχρεωτική αφίσα του Μόραλη είναι η μιζέρια της υποψηφιότητας Παπανδρέου…