Εμεινε έκπληκτος ο πρεσβευτής των ΗΠΑ από την απόρριψη της ελληνοαμερικανικής συμφωνίας εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ. Μα γιατί κι εσύ, βρε χρυσέ μου; Τόσα χρόνια στην Ελλάδα, τόσο δραστήριος, τόσο μέσα σε όλα, τώρα τον κατάλαβες, στο παρά πέντε; Εκπληκτος δεν είναι το επίθετο που αποδίδει αυτό που πρέπει να ένιωσε πραγματικά ο Τζέφρι Πάιατ από το «όχι» του ΣΥΡΙΖΑ στη συμφωνία.

Η περίπτωση άλλα να λέει ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλα να κάνει θα ήταν οπωσδήποτε ένα ενδεχόμενο που θα το είχαν εξετάσει με τους συνεργάτες του. Τι τον εξέπληξε, επομένως; Πιο κοντά στην αλήθεια πρέπει να είναι ότι θα θύμωσε, όπως θυμώνει κάθε φορά ο εξαπατημένος. Και το λέω, επειδή, στις επίμαχες δηλώσεις του, ο αμερικανός πρεσβευτής φρόντισε να εκθέσει προσωπικά τον Τσίπρα και τον Κατρούγκαλο, διότι από όσα του είχαν πει εκείνος είχε καταλάβει ότι «κατανοούν τη σημασία της στρατηγικής σχέσης Ελλάδας – ΗΠΑ και μοιράζονται αυτή τη δέσμευση». Κοινώς, του είχαν πει «ναι» για τη συμφωνία που έπειτα απέρριψαν. Κατσαπλιάδες. Αντε να εξηγήσεις στον κύριο πρέσβη τι σημαίνει η λέξη…

Εκπληκτος θα καταλάβαινα να έλεγε ότι έμεινε ο πρεσβευτής, αν αναφερόταν στην έξοχη kolotoumba του Τσίπρα! Διότι, δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά τη φορά αυτή ο πρόεδρος παρουσίασε έναν νέο τύπο της φιγούρας που τον έκανε διάσημο και εισήγαγε στη διεθνή πολιτική ορολογία τον όρο kolotoumba: την ανάποδη kolotoumba! Ξέρετε, την τούμπα προς τα πίσω – όλοι έχουμε δει σαλτιμπάγκους στο τσίρκο, νομίζω. Πρέπει να είναι κανείς τρομερά γυμνασμένος για να το πετύχει, φαίνεται όμως ότι ο πρόεδρος προπονείτο τα βράδια στο σπίτι του και το πέτυχε. Μπράβο του!

Οταν ο Τσίπρας κατανοούσε τη σημασία της στρατηγικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ, υποδείκνυε στους Αμερικανούς τις κατάλληλες τοποθεσίες και, γενικώς, έθετε τις βάσεις της τωρινής συμφωνίας, είχε κάνει την κανονική kolotoumba, προς τα εμπρός. Τώρα, που πήρε πίσω τον λόγο του και καταγγέλλει τη συμφωνία, έχει κάνει την ανάποδη kolotoumba, προς τα πίσω. Λυπάμαι που τόσο λίγοι πρόσεξαν τη διαφορά! Ξέρετε τι σκληρή δουλειά χρειάστηκε για να πετύχει την ανάποδη;

«Να προδώσεις μία φορά, το κάνει ο οποιοσδήποτε. Χρειάζεται όμως κάποιο ταλέντο για να προδώσεις και δεύτερη». Αυτοσαρκασμός του Τσώρτσιλ, ο οποίος είχε ξεκινήσει τη σταδιοδρομία του στην πολιτική από τους Συντηρητικούς, τους οποίους εγκατέλειψε για να πάει στους Φιλελευθέρους, τους οποίους επίσης εγκατέλειψε για να επιστρέψει στους Συντηρητικούς. Καλώς ή κακώς – αυτή είναι η φύση του κόσμου μας – η αναισχυντία, υπό προϋποθέσεις, είναι ταλέντο. Ο Τζέφρι Πάιατ το έχει καταλάβει…

Δυο συνονόματοι

Οταν ξεκίνησαν για τα καλά οι εχθροπραξίες στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, το 1775, αν δεν με προδίδει η μνήμη μου, οι Αμερικανοί, που ακόμη δεν ήξεραν καλά καλά πού θέλουν να πάει η επανάστασή τους, δεν είχαν καν αρχηγό του στρατού και έπρεπε επειγόντως να βρουν κάποιον. Διάφοροι είχαν δείξει ενδιαφέρον για την τιμητική θέση, αλλά μόλις εμφανίσθηκε ο Γεώργιος Ουάσιγκτον μπροστά στο Κογκρέσο με την ωραία στολή του συνταγματάρχη (συνταγματάρχη της Πολιτοφυλακής, αλλά δεν πειράζει) το θέμα έληξε. Εκτός από την πείρα και το κύρος, είχε και το παράστημα – τι περισσότερο να θέλουν; Τον διόρισαν αμέσως αρχηγό και αυτή ήταν μία από τις σοφότερες αποφάσεις εκείνου του Κογκρέσου.

Κάπως έτσι υποθέτω ότι φανταζόταν την επιστροφή του ο Γιώργος. Στο ΠΑΣΟΚ τρώγονται, σου λέει, είναι  μοιρασμένοι σε έξι κομμάτια, εμφανίζομαι εγώ – πιο γυμνασμένος, πιο ψηλός, έχω και πείρα πρωθυπουργού – και δίνω μια διέξοδο σε όλους μέσω της φυσικής υπεροχής μου. Ελα όμως που υπάρχει μια διαφορά (ίσως και δυο, ίσως περισσότερες…) μεταξύ του Γεωργίου Ουάσιγκτον και του Γιώργου Παπανδρέου και, αναπόφευκτα, έρχεται εκείνη η τρομερή στιγμή της πρόσκρουσης με την πραγματικότητα… Ετσι τα έξι κομμάτια έγιναν επτά και ο Γιώργος αναρωτιέται γιατί είπε «πάμε ξανά!» και δεν κουνήθηκε κανένας…

Headlines