Ο «τρελός» της Κηφισιάς, οι φθηνοί άνθρωποι και η Ελλάδα ως απέραντο φρενοκομείο

«Ήταν τρελός. Ηταν παλαβός. Είχε νοσηλευτεί σε ψυχιατρείο. Ηταν προβληματικός άνθρωπος».

Αυτά και άλλα πολλά θα διαβάσουμε για τον 43χρονο που πήρε ένα όπλο στην Κηφισιά και σκόρπισε το θάνατο. Ενας εργαζόμενος, που απλά έκανε τη δουλειά του, έπεσε νεκρός, ένας ακόμη τραυματίας.

Θα μπορούσαμε να έχουμε πολλά θύματα, το χέρι της τρέλας δεν μπορείς να το σταματήσεις. Ενας άνθρωπος που ντύνεται αστροναύτης και λέει ότι του είχαν κάνει μάγια γι’ αυτό και σκότωσε, δεν μπορεί να είναι προβλέψιμος.

Όμως, είναι πολύ εύκολο να προσπεράσουμε μια ακόμη τραγωδία στοχοποιώντας έναν δυστυχή άνθρωπο ο οποίος φανερά είχε προβλήματα ψυχικής υγείας, ζούσε σε ένα σπίτι με όπλα και με τη μητέρα του κατάκοιτη.

Είναι πολύ εύκολο να ρίχνουμε τα πάντα στην «κακιά στιγμή», στον τρελό που ξύπνησε το Σάββατο το πρωί και απλά σκότωσε χωρίς να ξέρει τι κάνει.

Είναι πολύ εύκολο γιατί είναι ταυτόχρονα δύσκολο να αναλύσουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία. Αλλά και να αναζητήσουμε τις δικές ευθύνες ως πολίτες και τις ευθύνες της επίσημης πολιτείας.

Η Ελλάδα πέρασε μια υπερδεκαετή οικονομική κρίση η οποία διέλυσε γενιές και γενιές.

Τσάκισε και νέους που μόλις έβγαιναν στην αγορά εργασίας, και μεγαλύτερους που είχαν σταθεί στα πόδια τους, είχαν δημιουργήσει, είχαν πετύχει, ζούσαν μια καλή ζωή.

Ποιος αμφισβητεί ότι αυτή η κρίση δεν προκάλεσε και τεράστια  προβλήματα στον ψυχισμό των πολιτών;

Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι αντιδράσεις ανθρώπων που δεν έχουν να ζήσουν την οικογένειά τους, μπορεί και να μην είναι «κανονικές»;

Και ήρθε ο κοροναϊός

Και μόλις είπαμε «Δόξα το Θεό» αμέσως ήρθε το «Βόηθα Παναγία». Την ώρα που η χώρα πήγαινε να σταθεί στα πόδια της, ήρθε η πανδημία του κοροναϊού, η νέα οικονομική κρίση, η κρίση στις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ και στις σχέσεις με την πολιτεία, ο υποχρεωτικός εγκλεισμός και η κατάρρευση των σταθερών του παρελθόντος, όπως η ελευθερία σε κινήσεις και επιλογές, οι φίλοι, οι παρέες, οι έρωτες.

Η ελληνική κοινωνία, λοιπόν, από το 2009 και μετά, δηλαδή 12 χρόνια, ζει σα να βρίσκεται σε… τρενάκι του τρόμου. Καμιά χώρα δεν πέρασε αυτά που περνά η Ελλάδα.

Πόσο να αντέξουν λοιπόν οι πολίτες;

Εργο του Φράνσις Μπέικον που αποδίδει την τρέλα, την οδύνη

Και πρέπει εδώ να κάνουμε την αυτοκριτική όλοι μας.

Τι έχει κάνει η πολιτεία για να αντιμετωπίσει την «πανδημία» που χτυπά την ψυχική υγεία; Ξέρετε πόσοι άνθρωποι έχουν καταρρακωθεί τα τελευταία χρόνια;

Πόσοι δεν έχουν βοήθεια και προσπαθούν να αντέξουν;

Πόσοι κινούνται μεταξύ της κανονικότητας και της τρέλας κι αρκεί ένα ασήμαντο γεγονός για να πυροδοτήσει εκρηκτικές καταστάσεις;

Αλλά και η κοινωνία που είναι; Η γειτονιά, οι φίλοι, οι συγγενείς; Ολοι ξανά πέφτουμε από τα σύννεφα;

Κανείς δεν είχε εντοπίσει πρόβλημα στο σπίτι του 43χρονου στην Κηφισιά; Κανείς δεν είχε αναρωτηθεί ότι κάτι δεν πήγαινε καλά;

Κανείς δεν μίλησε, παρά μόνο όταν σκότωσε βγαίνουν όλοι στα κανάλια;

Tαπεινά ένστικτα

Η πανδημία άλλαξε τις ζωές μας, κυρίως προς το χειρότερο. Ξύπνησε ταπεινά ένστικτα για πολλούς, αλλά και το αίσθημα της φιλίας και της συντροφικότητας για άλλους.

Πυροδότησε ακραίες συμπεριφορές, ενεργοποίησε ψυχικές ασθένειες, αύξησε τη χρήση αγχολυτικών και άλλων ψυχότροπων φαρμάκων.

Η πολυετής κρίση μετέτρεψε πολλούς ανθρώπους σε «τέρατα». Κάποιοι πούλησνα τον εαυτό τους για να επιβιώσουν. Αλλοι εξευτελίστηκαν κι εξευτελίζονται για θέσεις, λεφτά, καριέρα ή απλά μια αίσθηση παροδικής εξουσίας.

Πολλοί «βρόμισαν» τις ψυχές τους κι αποκάλυψαν πόσο φθηνοί είναι. Πόσο φθηνά αρώματα σε ακριβά μπουκάλια. Γιατί ακόμη και ο ευτελισμός, τα ταπεινά κίνητρα και οι fake σχέσεις, έχουν αφετηρία την ανασφάλεια, τον γκρεμισμένο κόσμο, την έλλειψη σταθεράς για το παρόν και το μέλλον.

Ναι, οι απανωτές κρίσεις ευθύνονται για πολλά από αυτά. Και είναι η ώρα να μιλήσουμε ξανά, ξεκάθαρα και χωρίς αναβολές για την τεράστια ζημιά που έχει προκληθεί στο μυαλό πολλών από εμάς.

Στην ψυχή μας, στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις, πώς συμπεριφερόμαστε στις φιλίες, στις σχέσεις, στους γάμους.

Αλλά και στους γείτονες, τους συναδέλφους, τους περαστικούς ή τους μόνιμους στη ζωή μας.

Η πολιτεία πρέπει να κινητοποιηθεί, αλλά και ο καθένας από εμάς πρέπει να αντιμετωπίσει τους δαίμονές του.

Για να μην έχουμε κι άλλους νεκρούς, κι άλλους ψυχικά ασθενείς, κι άλλους κατεστραμμένους ανθρώπους, κι άλλες χαμένες γενιές.