Ολα τα χαρτιά βρίσκονται πια στο τραπέζι: η αναμέτρηση για την ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής τοποθετείται πλέον σε ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο από ό,τι δύο εβδομάδες πριν – και βρίσκεται πλέον στο κέντρο των εξελίξεων για τον ευρύτερο προοδευτικό χώρο, που έχει στρέψει τα μάτια του στις πράσινες διεργασίες.

Καμιά φορά, τα πολιτικά big bang διαμορφώνονται από αστάθμητους παράγοντες: η ασθένεια της Φώφης Γεννηματά και η απόσυρσή της από την κούρσα ανακάτεψε την τράπουλα σε τέτοιο βαθμό, που προέκυψαν όχι μία, αλλά τρεις υποψηφιότητες στη θέση της. Από εδώ και πέρα, για το ΚΙΝΑΛ ήρθε η ώρα των αποφάσεων: αυτό που θα επιλέξουν θα καθορίσει ενδεχομένως όχι μόνο την επόμενη μέρα του ίδιου του κόμματος, αλλά ολόκληρου του πολιτικού σκηνικού – που, παραδόξως, περιμένει υπομονετικά να δει τι θα αποφασίσει το 8%.

Ερμηνείες

Η επιλογή του Γιώργου Παπανδρέου να είναι μία εξ αυτών των υποψηφιοτήτων χρήζει πολλών ερμηνειών – οι δύο πιο ενδιαφέρουσες, όμως, έχουν να κάνουν με τους λόγους για τους οποίους πήρε την απόφαση.

Οι πιο κυνικοί μιλούν για μια ευκαιρία του πρώην πρωθυπουργού να πάρει τη ρεβάνς: θεωρώντας πως έχει αδικηθεί από την εξέλιξη των πραγμάτων και από τον τρόπο που αποχώρησε από την εξουσία το 2011, αφού διαχώρισε τη θέση του από το ΠΑΣΟΚ το 2015 και επέστρεψε στο κοινό σπίτι του ΚΙΝΑΛ δύο χρόνια αργότερα, μπορεί πλέον να διεκδικήσει την επιστροφή του με αξιώσεις, δικαιώνοντας τις επιλογές που έκανε στην πορεία της πολιτικής του καριέρας.

Οι υποστηρικτές του, από την άλλη, διαπιστώνουν πως η κίνησή του περιέχει προσωπικό ρίσκο (γιατί αν χάσει, η επόμενη μέρα δεν είναι δεδομένη), αλλά πως η δική του πολιτική είναι αυτό που χρειάζεται το Κίνημα Αλλαγής – θυμίζουν τις μεταρρυθμιστικές πολιτικές που πέρασε η τελευταία κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, οι οποίες έμοιαζαν τότε παράταιρες και πλέον θεωρούνται δεδομένες, την ευκολία με την οποία κινείται διεθνώς, αλλά και το τι σηματοδοτεί το όνομά του για την ενότητα του χώρου, τη στιγμή που πρέπει να κάνει το μεγάλο άλμα προς τα εμπρός, αν θέλει να πρωταγωνιστήσει ξανά στο πολιτικό σκηνικό.

Το comeback Παπανδρέου

Για ορισμένους, πάντως, το comeback της περασμένης εβδομάδας, που αν πετύχει θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά comeback διεθνώς, δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της τελευταίας εβδομάδας, αλλά μιας συζήτησης που επανερχόταν εδώ και καιρό στο παρασκήνιο για την ανάγκη να λάβει ο πρώην πρωθυπουργός περισσότερες πρωτοβουλίες, αναλαμβάνοντας «την ιστορική ευθύνη του» – σε κάθε περίπτωση, όλα δείχνουν πως ο ίδιος ο Παπανδρέου πήρε τις αποφάσεις του λίγες μέρες πριν από την ανακοίνωσή του, ενώ μέχρι και την τελευταία στιγμή ακόμα και οι πιο στενοί του φίλοι κρατούσαν μια πιθανότητα να μην κάνει τελικά αυτό που φαινόταν έτοιμος να κάνει.

Ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνήθηκε η υποψηφιότητα Παπανδρέου τον έφερε στο προσκήνιο των αποφάσεων και για τους υπόλοιπους υποψηφίους που, μετά την απόσυρση Γεννηματά, είχαν πρόβλημα: έπρεπε να βρουν ποιος είναι αυτός που πρέπει να κερδίσουν. Τον βρήκαν στη σκόνη που σήκωσε ο πρώην πρωθυπουργός, ενεργοποιώντας στελέχη που δεν ήταν απαραίτητα πάντοτε με το μέρος του. Από εκεί και πέρα, το στοίχημα για όλους είναι ο αγώνας να μη γίνει τοξικός, ξυπνώντας μνήμες από τις πιο δύσκολες εποχές του ΠΑΣΟΚ και από τις πιο μεγάλες εσωκομματικές διαμάχες του παρελθόντος.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, οι συνεργάτες του Παπανδρέου ξεκαθαρίζουν πως ο ίδιος δεν έχει καμία πρόθεση να κάνει μια καμπάνια για το παρελθόν, ούτε να «παίξει» μόνο με τους προσωπικούς του φίλους. Αντιθέτως, τονίζουν πως στην πορεία της εσωκομματικής διαδικασίας ο πρώην πρωθυπουργός θα απαντήσει για τα λάθη που και ο ίδιος έκανε, αλλά «δεν θα γυρίσει το άλλο μάγουλο» αν δεχτεί επιθέσεις για την πασοκική ιστορία της τελευταίας δεκαετίας. Αυτό που είναι βέβαιο για όλους είναι πως η αυξημένη συμμετοχή πλέον θεωρείται δεδομένη, ειδικά αν κρίνει κανείς από το πλήθος των υπογραφών που κατάφεραν να φέρουν οι έξι υποψήφιοι.

Headlines