Απαντήσεις επαρκείς και σύντομα

«Τι πήραν; Ενα αυτοκινητάκι πήραν». Κατ’ αρχάς, δεν το πήραν ακριβώς το αυτοκινητάκι· το έκλεψαν. Εντούτοις, μέσα στο πλαίσιο του περιστατικού που έγινε τη νύχτα της Παρασκευής στο Πέραμα, έχει δίκιο ο πατέρας του νεκρού από τη συμπλοκή: ένα κλεμμένο αυτοκίνητο δεν είναι λόγος για να χάσει τη ζωή του ο κλέφτης από τα πυρά των αστυνομικών.

Οι αστυνομικοί λένε ότι απείλησε τη ζωή τους και, εδώ που τα λέμε, φαίνεται πιθανό. Ειδάλλως, δεν μπορώ να πιστέψω ότι επτά στυνομικοί άρχισαν να πυροβολούν όπως σε ταινία του Χόλιγουντ (35 κάλυκες βρέθηκαν, διάβασα κάπου) άνευ λόγου. Αν και οι επτά δεν ήσαν τρελοί, τότε δεν μπορώ να σκεφθώ άλλο λόγο για την αντίδρασή τους παρά τον φόβο. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των ιδίων, ο νεκρός, που οδηγούσε το κλεμμένο αυτοκίνητο, έπεσε πάνω στις μηχανές των αστυνομικών με την όπισθεν. Τραυματίστηκαν αστυνομικοί από την πτώση του αυτοκινήτου επάνω τους; Αρχικά, αυτή ήταν η εντύπωση που είχε επικρατήσει. Αλλά, αν τραυματίστηκαν πώς αντέδρασαν τόσο γρήγορα και δυναμικά; Και, τέλος πάντων, οι αστυνομικοί κρατούνται στη ΓΑΔΑ, όχι στο νοσοκομείο, άρα τα τραύματά τους ήσαν ελαφρά.

Και κάτι τελευταίο. Με άδεια από τη σημαία κατεδίωκαν το κλεμμένο αυτοκίνητο οι αστυνομικοί ή ακολουθούσαν εντολές; Εχει σημασία αυτό και πέραν του προφανούς. Γιατί, αν δεν είχαν εντολή και έδρασαν από υπερβάλλοντα ζήλο, ο καθένας μπορεί να υποψιάζεται ό,τι θέλει για τις συνθήκες υπό τις οποίες συνέβη το περιστατικό. Κι αν δεν είχαν εντολή, ήταν επειδή την αγνόησαν ή επειδή δεν την έλαβαν ποτέ;

Ολα αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απαντηθούν επαρκώς και σύντομα, όχι σε ένα μήνα.

ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΟΥ ΔΕΟΥΣ

Ως επιβεβαίωση, θαρρείς, του σημειώματος της περασμένης Παρασκευής σε τούτη τη στήλη ήλθε η δήλωση (δήλωση «με νόημα», όπως λένε στη δημοσιογραφική κοινή) του Νίκου του Ανδρουλάκη, η οποία ερμηνεύθηκε ως αιχμή κατά του ΓΑΠ – και μπορεί να ήταν. «Οι νέοι δεν εμπιστεύονται τους πολιτικούς, τους θεωρούν επαγγελματίες», είπε ο υποψήφιος για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό και εκείνος οραματίζεται «πολιτικούς που δεν θα είναι 40 χρόνια στη Βουλή και το μόνο τους κίνητρο είναι να κάθονται σε θέσεις εξουσίας, με πολιτικό τους εργαλείο τον λαϊκισμό και το πελατειακό κράτος».

Μιλάμε ότι του έκανε τη μούρη κρέας ο Ανδρουλάκης! Του αέρα όμως, όχι του Γιώργου. Γιατί, όπως το είπε, ψοφοδεώς και εμμέσως, δεν καταλαβαίνεις αμέσως ότι εννοεί τον ΓΑΠ. Επιπλέον, δε, η συγκεκριμένη κριτική του για τον ΓΑΠ είναι ατυχής, διότι περιλαμβάνει και τον Ανδρουλάκη. Επαγγελματίας πολιτικός είναι ο Ανδρουλάκης όσο και ο Παπανδρέου, με μόνες διαφορές μεταξύ τους την παλαιότητα και την αριστοκρατική καταγωγή. Αλλά και πέραν αυτού, ας πάψει κάποτε το ηλίθιο παραμύθι με τους δόλιους επαγγελματίες και τους αγνούς ερασιτέχνες. Από την εποχή του Μαξ Βέμπερ θεωρείται δεδομένο ότι μόνον επαγγελματίες μπορούν να είναι οι πολιτικοί στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες, λόγω της φύσης και της περιπλοκότητας των θεμάτων. Το ιδεώδες του ερασιτέχνη πολιτικού είναι λαϊκισμός, διακοσμημένος στα χρώματα και τα μοτίβα της ποπ κουλτούρας του 1960.

Για τον Ν. τον Ανδρουλάκη, το κόστος του δέους για το όνομα Παπανδρέου είναι ότι η αιχμή προς τον ΓΑΠ επιστρέφει στον αποστολέα, χωρίς μάλιστα να περνά και προς τους ψηφοφόρους – ποιος το κατάλαβε, εκτός όσων ασχολούνται επαγγελματικά; Εβαλε τον εαυτό του και το αντικείμενο της κριτικής του στην ίδια μοίρα, επειδή δεν τολμά να πει το προφανέστατο και πασίδηλο για τον ΓΑΠ: ότι απέτυχε, απέτυχε απόλυτα και τόσο παταγωδώς, ώστε η επιστροφή του να φαντάζει σαν κωμική ανάσα σε τραγωδία. Δεν ξέρω τι θέλουν οι νέοι, τους οποίους επικαλείται ο Ν. ο Ανδρουλάκης, ούτε και καταλαβαίνω τον κόσμο τους. Δυσκολεύομαι πολύ όμως να φαντασθώ ότι επικροτούν τη δουλοπρέπεια προς έναν πολιτικό κληρονόμο που απέτυχε…