Ο θάνατος είναι μέρος της ζωής. Για άλλους, τους τυχερούς, έρχεται στο τέλος της ζωής, όταν δηλαδή έχουν χορτάσει τον μάταιο τούτο κόσμο και αποχωρούν πλήρεις ημερών.

Για άλλους, τους άτυχους, η ζωή κόβεται νωρίς, κι αυτό είναι που πονάει πολύ.

Η Φώφη Γεννηματά πέθανε νέα. Και σόκαρε περισσότερο η είδηση του θανάτου της επειδή πέθανε τόσο γρήγορα, επειδή έφυγε τόσο ξαφνικά. Μέσα σε 13 ημέρες από τη στιγμή που μπήκε στο νοσοκομείο, πέθανε.

Με το κεφάλι ψηλά, με αξιοπρέπεια, με την τιμή του μαχητή που τα τελευταία χρόνια έδινε αγώνα. Και νικούσε…

Η τελευταία της μάχη δεν είχε την ίδια νικήτρια. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα την σκεπάσει.

Όμως, αυτό που θα πρέπει να μείνει από τη Φώφη Γεννηματά, είναι το βαρύ φορτίο που κουβαλούσε όλα τα χρόνια της ζωής της.

Για σκεφτείτε. Ο σπουδαίος πατέρας της πέθανε από καρκίνο στα 55 του χρόνια. Η αγαπημένη της μητέρα πέθανε μόλις στα 54 της χρόνια.

Και η ίδια, που άντεξε περισσότερο από 10 χρόνια, λύγισε στα 57 της.

Είναι κατανοητό ότι ο καρκίνος στην οικογένεια Γεννηματά είναι κληρονομικός. Όταν τρία μέλη της οικογένειας πεθαίνουν από την επάρατη νόσο, και μάλιστα λίγο πάνω από τα 50 τους, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι ο καρκίνος χτυπά αλύπητα την οικογένεια αυτή.

Κι εδώ είναι το μεγαλείο της Φώφης Γεννηματά. Εδώ είναι το μέγεθος της αγωνίστριας, μαχήτριας Φώφης, της αξιοπρέπειας με την οποία αντιμετώπισε τον καρκίνο.

Μπορεί κανείς να αντιληφθεί το βάρος που κουβαλούσε τόσα χρόνια η Γεννηματά, ειδικά από την ώρα που ο καρκίνος εμφανίστηκε και στην ίδια;

Μπορούμε όλοι εμείς να σκεφτούμε την εσωτερική μάχη που έδινε αυτή η γενναία γυναίκα;

Υπάρχει μεγαλύτερο άγχος και αγωνία για τη ζωή; Πολλώ δε μάλλον όταν είσαι ένας άνθρωπος που «κουβαλά» έναν κληρονομικό καρκίνο;

Δεν μπορώ να διανοηθώ πώς αυτή η γυναίκα έκανε οικογένεια και σπουδαία καριέρα όταν είχε να αντιμετωπίσει και αυτόν τον εσωτερικό δαίμονα, αυτό το σαράκι.

«Θα ζήσω; Πόσο θα ζήσω; Θα φτάσω την ηλικία των γονιών μου; Θα ξεπεράσω την αρρώστια εγώ; Και τα παιδιά μου; Θα έχουν κληρονομήσει αυτή την κακιά αρρώστια;»

Είναι ερωτήματα που σίγουρα έκανε η Φώφη Γεννηματά και αυτόν τον φόβο τον έκρυβε καλά πίσω από τον δυναμισμό της.

Και είναι κομμάτι της προσωπικότητάς της.

Και είναι μια ακόμη ένδειξη για την μεγάλη απώλεια, για το δυσαναπλήρωτο κενό που αφήνει με το θάνατό της.

Βαρύ φορτίο

Μια γυναίκα δυναμική σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, να κουβαλά τόσο βαρύ φορτίο. Και να αγωνίζεται κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο με την αρρώστια, αλλά και με τον φόβο για την υπόλοιπη οικογένειά της.

Ολοι έχουμε χάσει δικούς μας ανθρώπους από καρκίνο. Ξέρουμε πόσο επώδυνη είναι η διαδικασία. Η διάγνωση, η αποδοχή, οι θεραπείες, οι καθημερινές μάχες, οι μικρές νίκες και ήττες.

Ολοι έχουμε αντικρίσει το πρόσωπο, τα μάτια ενός καρκινοπαθή. Την ελπίδα, την ματαιότητα, τον φόβο, τη λαχτάρα για ζωή.

Ισως αυτό που δεν έχουμε δει, αυτό που δεν μπορούμε να νιώσουμε είναι αυτό το συναίσθημα που βίωνε η Γεννηματά. Δηλαδή την αίσθηση ότι ο καρκίνος έχει βάλει στόχο την οικογένειά της.

Ο,τι την έχει βάλει σημάδια και πρέπει να του ξεφύγει του Χάρου.

Δεν του ξέφυγε. Ματαιότης ματαιοτήτων.

Όμως, η Φώφη Γεννηματά μπορεί από εκεί ψηλά να είναι περήφανη γιατί αφήνει μια παρακαταθήκη θάρρους.

Μπορεί να αποτελέσει το παράδειγμα για τις επόμενες γενιές. Για το πώς δεν πρέπει τα φαντάσματα και οι εφιάλτες της ζωής να σε παίρνουν από κάτω.

Για το πώς καμιά καταραμένη αρρώστια δεν μπορεί να σε καταβάλει, να σε βάζει στο καβούκι σου.

Ότι πρέπει να παλεύεις για τη ζωή, ακόμη κι αν αυτή είναι δύσκολη.

Ότι πρέπει να κάνεις πράξη αυτό που έχει γράψει ο Καζαντζάκης: «Μια αστραπή είναι η ζωή μας. Μα προλαβαίνουμε…»

Και η Φώφη πρόλαβε να ζήσει αυτή την αστραπή…

Headlines