Φώφη Γεννηματά – Βουβός θρήνος και συγκίνηση για την απώλειά της

O πόνος, τα δάκρυα και οι αναμνήσεις έστησαν ένα περίεργο χορό, χθες, στη Χαριλάου Τρικούπη. Η είδηση του θανάτου της Φώφης Γεννηματά έπεσε σαν κεραυνός στα κεντρικά γραφεία του ΠαΣοΚ.

Άνθρωποι ανεβοκατέβαιναν αμίλητοι τις σκάλες από όροφο σε όροφο μοιάζοντας σαν να μην έχουν κάπου να πάνε, έψαχναν μέρος σταθούν. Στα γραφεία σκυμμένα κεφάλια, πρόσωπα θλιμμένα. Στελέχη που σε κοιτούσαν, τους μιλούσες και δεν σε άκουγαν ή την επόμενη στιγμή δεν θυμόνταν τι τους είχες πει. Τα βλέμματα κοιτούσαν στο πουθενά αλλά η σκέψη όλων σχηματίζονταν στιγμές που είχαν ζήσει με τη Φώφη Γεννηματά που τόσο αναπάντεχα, μέσα σε λίγες μέρες, έφυγε από τη ζωή.

Από τον 6ο όροφο που βρίσκεται το γραφείο της Φώφης Γεννηματά μέχρι την είσοδο των γραφείων κυριαρχούσε μια περίεργη βουβαμάρα. Οι συνομιλίες ήταν κοφτές, τα βλέμματα τα έλεγαν όλα. Αρκούσε να δεις κανείς τα πρόσωπα του Νίκου Ανδρουλάκη, του Γιώργου Πεταλωτή του Μιχάλη Κατρίνη που πήγαν από την Χαριλάου Τρικούπη. Αποτυπωνόταν η θλίψη μιας παράταξης. Και δεν χρειαζόταν πολλά λόγια για να καταλάβεις την οδύνη των στενών της συνεργατών του Χρήστου Πρωτόπαπα, του Μανώλη Όθωνα, του επί 20 χρόνια στενού της συνεργάτη του Νίκου Βοσδογάνη του ανθρώπου που πάντα εμπιστευόταν την κρίση του, του Νίκου Σαλαγιάννη. Έχασαν ένα άνθρωπο δικό τους, μια φίλη καλή, έναν ανεκτίμητο συνεργάτη, ένα φωτεινό χαμόγελο. Ακόμα και όταν εκνευριζόταν, χρειαζόταν λίγα λεπτά «για να γίνει η Φώφη μας». Ζεστή, φιλική, ανθρώπινη.

Στο γραφείο της Φώφης Γεννηματά επικρατούσε ένας βουβός θρήνος. Πολλοί επιχείρησαν να ανέβουν μέχρι εκεί αλλά έμειναν στα σκαλιά του πέμπτου ορόφου. Πώς να κοιτάξεις και τι να πεις σε ανθρώπους όπως η Ατζελίνα Κοκκινοβράχου η πιστή της γραμματέας και φίλη;

Aλλά και στον πέμπτο όροφο, στο γραφείο του Μανώλη Χριστοδουλάκη επικρατούσε κλίμα οδύνης. Ο νεαρός γραμματέας του Κινήματος Αλλαγής, επιλογή της Φώφης Γεννηματά, είχε πάει το πρωί στον Ευαγγελισμό την ώρα που η πρόεδρος άφηνε την τελευταία της πνοή. Άκουσε, σοκαρισμένος, από τον Κώστα Γείτονα το θλιβερό νέο. O Κ. Γείτονας ήταν συνεχώς δίπλα της, ήταν ο δεύτερος πατέρας της. Ο άνθρωπος που τον εμπιστευόταν με κλειστά μάτια, που πάντα τον αποκαλούσε «κύριο Κώστα», σε ένδειξη του μεγάλου σεβασμού που του είχε.

Ένα τεράστιο «μα πως;» ήταν αυτό στο οποίο καλούνταν να απαντήσουν οι στενοί της συνεργάτες. Ήξεραν ότι η μάχη που θα έδινε η Φώφη Γεννηματά απέναντι σε αυτό το φονικό και ύπουλο αντίπαλο θα ήταν σκληρή. Από την πρώτη στιγμή, ήξεραν ότι η κατάσταση ήταν δύσκολη. Κανείς όμως δεν περίμενε μια τόσο γρήγορη εξέλιξη. Ναι, ίσως τα πάντα να ήταν θέμα χρόνου αλλά κανείς δεν πίστευε ότι όλα θα τελείωναν τόσο γρήγορα μέσα σε λίγες μέρες. Ακόμα και όταν από τα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας η κατάσταση της υγείας της επιδεινώθηκε ραγδαία.

Όσοι γνώριζαν ήξεραν ότι η κατάσταση ήταν δύσκολη, σύμφωνα με πληροφορίες από την άνοιξη ο οργανισμός της δεν φαινόταν να ανταποκρίνεται στις θεραπείες που έκανε. Αλλά η Φώφη Γεννηματά δεν έκανε πίσω, ποτέ, σε καμία μάχη. Και ήταν αποφασισμένη να δώσει με όλες τις δυνάμεις της τη μάχη για την ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής. Ναι, πράγματι, υπήρχαν σκέψεις στο στενό της περιβάλλον, μήπως να μην ήταν καθόλου υποψήφια. Αλλά ποιος θα της έλεγε να εγκαταλείψει «ένα αγώνα που της στερούσε δυνάμεις αλλά τις έδινε ζωή;»

Η Φώφη Γεννηματά έφυγε ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας πρόληψης για τον καρκίνο του μαστού. Στον Ευαγγελισμό, σε δημόσιο νοσοκομείο, ο αγώνας της της για ένα δημόσιο σύστημα υγείας που θα διασφάλιζε αξιοπρέπεια σε κάθε πολίτη ήταν διαρκής και ανυποχώρητος. Αυτή είναι η μεγάλη της παρακαταθήκη, η σημαία της, που ποτέ δεν θα υποσταλεί.

Και τώρα; Είναι πράγματι όλα στον αέρα; Θα εκλεγεί και πότε νέος πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας; Όλα τα πράγματα θα πάρουν τη σειρά τους. Όταν θα έλθει η ώρα τους. Και τώρα είναι η ώρα της απόδοσης τιμής και σεβασμού σε μια αγωνίστρια της ζωής και της πολιτικής που έφυγε πρόωρα, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης σε όλη τη χώρα.