Το… ανιψάκι του Φουστέρ

Δικαίως στο επίκεντρο της συζήτησης. Και για τη συνολική ως τώρα παρουσία του από το ξεκίνημα της σεζόν. Και ειδικά, για την εμφάνισή του στο ντέρμπι της Κυριακής με τον ΠΑΟΚ. Ο φοβερός και τρομερός Αγκιμπού Καμαρά που μέσα σε ένα τρίμηνο πρόλαβε να γίνει σημείο αναφοράς στη νέα αγωνιστική εκδοχή του Ολυμπιακού.

Εννέα σερί ματς στην ενδεκάδα είναι… λογαριασμός. Και είναι μαζί και η πιο μεγάλη επιβεβαίωση της εμπιστοσύνης που δείχνει ο Πέδρο Μαρτίνς στον 20χρονο από τη Γουινέα. Δεν ασχολήθηκε ο Πορτογάλος με το… βιογραφικό του μικρού. Με το γεγονός ότι επί της ουσίας έφτασε το καλοκαίρι έχοντας όλη κι όλη μία συμμετοχή με την πρώτη ομάδα της Λιλ (σε μια νύχτα Κυπέλλου). Οπως ακριβώς είχε κάνει και το καλοκαίρι του ’18 με τον άλλο Καμαρά: Τον Μαντί που μπήκε στην ενδεκάδα καλοκαίρι και δεν ξαναβγήκε ποτέ.

Απευθείας στα βαθιά. Δίχως ενδοιασμούς. Για όποιον είναι σε θέση να κάνει τη δουλειά. Και ο Αγκιμπού εκπροσωπεί ένα ποδοσφαιρικό στυλ που είχε να εμφανιστεί χρόνια και στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά και ειδικά στον Ολυμπιακό. Κάποιος που πριν σκοράρει ή δώσει ασίστ κάνει επίθεση με την άμυνά του! Μια «βδέλλα» που είτε ξεκινώντας από τον άξονα – που μοιάζει το φυσικό του περιβάλλον – είτε από τις πτέρυγες κυνηγά τις πρώτες μπάλες του αντιπάλου δίχως να υπάρχει αύριο. Ο Ραζβάν Λουτσέσκου πρέπει να ήταν από τους λίγους που δεν είχαν εικόνα για τον μικρό. Η επιλογή του να τοποθετήσει τον Εντερσον Εσίτι μπροστά από τους στόπερ του ΠΑΟΚ δεν στοιχειοθετεί άλλη σκέψη. Προφανώς όταν το μετάνιωσε ήταν ήδη αργά. Πριν από 11 χρόνια, τον Νοέμβριο του ’10, ήταν ένας άλλος προπονητής του ΠΑΟΚ, ο Μάκης Χάβος, που δεν μέτρησε καλά μια ανάλογη περίπτωση.

Το πρώτο μεγάλο ματς του Νταβίδ Φουστέρ με τα ερυθρόλευκα: ένα ξεγυρισμένο 3-0 στο Καραϊσκάκη με τον Ισπανό να πιέζει τον Βιτόλο και τον Πάμπλο Γκαρσία λες και δεν υπάρχει αύριο. Ηταν ο Ερνέστο Βαλβέρδε που τον έφερε ακριβώς για αυτή τη δουλειά από τη Βιγιαρεάλ. Ηταν η αρχή της νέας εποχής στον Ολυμπιακό. Και ο Φουστέρ που εκείνο το καλοκαίρι το όνομά του προφανώς και δεν έκανε «γκελ» σαν του Αλμπέρτο Ριέρα, του Μάρκο Πάντελιτς, του Ντένις Ρόμενταλ δεν ήρθε απλά. Εγινε ο πιο αγαπημένος της ερυθρόλευκης κερκίδας και ένας από τους καλύτερους ξένους παίκτες που έπιασαν λιμάνι. Κοιτάζεις το στυλ του Αγκιμπού και σκέφτεσαι ότι θα μπορούσε να είναι το… ανιψάκι του.