Η αρχή της «αδιοριστίας» και άλλα ευτράπελα

Για πρώτη φορά, μετά από σχεδόν δέκα χρόνια, φέτος διορίστηκαν μόνιμοι εκπαιδευτικοί. Βάσει του νόμου, κάθε νεοδιοριζόμενος εκπαιδευτικός έχει την υποχρέωση να παραμείνει στην οργανική θέση του για τα πρώτα δύο χρόνια. Η υποχρέωση αυτή δεν είναι παράλογη. Κάθε καινούργιος και σε κάθε δουλειά ξεκινά με μία φάση δοκιμαστική. Στο εξωτερικό, στις χώρες μάλιστα με τις οποίες μας αρέσει να συγκρινόμαστε (επειδή πιστεύουμε ότι δήθεν αξίζουμε κάτι καλύτερο…), η δοκιμαστική περίοδος είναι υποχρεωτική, προκειμένου να ακολουθήσει η μονιμοποίηση. Σε εμάς, που είμαστε πιο «ανθρώπινοι» και ελαστικοί, η δοκιμαστική περίοδος δεν υφίσταται. Ο νεοδιοριζόμενος είναι εξαρχής μόνιμος υπάλληλος, με μόνη υποχρέωση να μείνει δύο χρόνια στη θέση όπου διορίζεται.

Χίλιοι εξακόσιοι από τους νεοδιορισθέντες, όμως, ζητούν να μειωθεί η διετία της υποχρέωσης στο ένα έτος. (Υποθέτω για να μη χάνουν χρόνο με παραδόσεις και διορθώσεις γραπτών και να αποσπασθούν σε κάποιο κόμμα, όπου θα επιδοθούν απερίσπαστοι στο μεγάλο κοινωνικό έργο τους, που ασφαλώς ξεπερνά τα στενά όρια μιας σχολικής αίθουσας…) Για τον σκοπό αυτό, απηύθυναν μνημειώδη επιστολή σε όλα τα μέλη της κυβέρνησης και της Βουλής. Και τη χαρακτηρίζω μνημειώδη, διότι οι νεοδιορισθέντες, άμα τη εισόδω τους στο εκπαιδευτικό σύστημα,

εισφέρουν στην ελληνική γραμματεία την έννοια της «αδιοριστίας» – που δεν πρέπει να συγχέεται σε καμία περίπτωση με την αρχή της απροσδιοριστίας, του Χάιζενμπεργκ. Στην επιστολή τους, σερβίρουν το αίτημα για μονοετή υποχρέωση παραμονής στην οργανική θέση τους, περιτυλιγμένο με τον καημό τους για τα «δέκα χρόνια αδιοριστίας», που τους κράτησαν μακριά από τον «πολυπόθητο διορισμό».

Πώς τους κατέβηκε η «αδιοριστία»; Και μόνο για τη χρήση της συγκεκριμένης, εμετικής και ανατριχιαστικής λέξης, το υπουργείο οφείλει να ξεκινήσει κατεπείγουσα ΕΔΕ. Οι συντάκτες της επιστολής πρέπει να εντοπισθούν και ο διορισμός τους να ανακληθεί. Αυτοί συνιστούν κίνδυνο για τη δημόσια Παιδεία, πώς θα γίνουν λειτουργοί της; Επειτα, τι πάει να πει «αδιοριστία»; Δεν είναι γελοίο να παραπονούνται οι διορισμένοι, επειδή προτού διορισθούν ήσαν αδιόριστοι; Στο κάτω κάτω, το κράτος έχει την υποχρέωση να διορίζει τους εκπαιδευτικούς που χρειάζονται, βάσει των οικονομικών δυνατοτήτων του. Δεν έχει καμία υποχρέωση να διορίζει όποιον αποφοιτά από συγκεκριμένες σχολές. Υπό την έννοια αυτή, δεν υπάρχουν αδιόριστοι, αλλά μόνον πτυχιούχοι που επιθυμούν να διοριστούν σε θέσεις που δεν υπάρχουν.

Διαβάζεις την επιστολή των 1.600 νεοδιορισθέντων και αναρωτιέσαι πόσο δεν έχει αλλάξει τελικά η σημερινή Ελλάδα από εκείνη του Ροΐδη, παρά την ορατή μεταμόρφωση που έχει επιφέρει η πρόοδος σε αυτά τα 130 χρόνια. Η θεσιθηρία, για την οποία σατίριζε την κοινωνία της εποχής του ο Ροΐδης, είναι ο πολυπόθητος διορισμός των θυμάτων της άσπλαχνης «αδιοριστίας», που δεν μπορούν να ξεπεράσουν το δράμα ότι προτού διορισθούν ήσαν αδιόριστοι. Οτι αυτή η νοοτροπία παραμένει αμετακίνητη ειδικά στον τομέα της δημόσιας Παιδείας είναι ο χειρότερος οιωνός για το μέλλον.

ΤΟΥΣ ΚΛΕΒΟΥΝ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

Καμιά εκατοστή από τον υπόκοσμο των Εξαρχείων αναστάτωσαν χθες την Αθήνα, ευτυχώς με μικρής κλίμακας επεισόδια. Το θέμα τους, όπως το έγραφαν με τηλεγραφική ελλειπτικότητα στο πανό που κρατούσαν μπροστά από τα Προπύλαια, ήταν το εξής: «Ενάντια στην υποχρεωτική λήψη DNA από 14 φοιτητές καταληψίες ΕΜΠ». Δεν αμφιβάλλω ότι οι περί ων ο λόγος 14 είναι τα καλόπαιδα που συνελήφθησαν προσφάτως, επειδή είχαν ξεκινήσει να χτίζουν αυθαίρετο μέσα στο ΕΜΠ. Για το χατήρι τους τα έσπαγαν χθες στα Εξάρχεια οι φίλοι τους.

Αν το δούμε υπό το πρίσμα της επαγγελματικής αποκατάστασης αυτών των «παιδιών», έχουν το δίκιο τους να διαμαρτύρονται. Αν η Αστυνομία πάρει δείγματα από το DNA των δεκατεσσάρων, πώς θα σταδιοδρομήσουν μετά τα «παιδιά» στον χώρο; Δεν θα είναι εύκολο, αν η Αστυνομία μπορεί να σε ταυτοποιήσει από μια σταγόνα ιδρώτα. Είναι φανερό, θέλω να πω, ότι η δημιουργία μιας βάσης δεδομένων DNA από την Αστυνομία δυσχεραίνει την εξέλιξη κάθε φερέλπιδος αγωνιστή από το στάδιο του ταραξία σε εκείνο του τρομοκράτη και του εγκληματία. Αυτό που συμβαίνει, λοιπόν, είναι ότι έρχεται το κράτος και με το πρόσχημα του DNA ρυθμίζει περιοριστικά το επάγγελμά τους. Το κράτος, δηλαδή, τους κλέβει τα όνειρα! Πώς θες μετά να μην καίνε σκουπιδοτενεκέδες τα «παιδιά»;