Η επιστροφή

Τώρα που επιστρέφει ο Γιώργος Παπανδρέου στην κεντρική πολιτική σκηνή, ο νικητής των εκλογών του 2009 με ποσοστό που θα ζήλευαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι (ΠαΣοΚ 43,92% και 160 έδρες, δεύτερο κόμμα η ΝΔ με 33,47% και 91 έδρες), μοιραία και το μυαλό μας επιστρέφει στην εποχή εκείνη και τα πέτρινα χρόνια των μνημονίων που ακολούθησαν. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το σύνθημα «Λεφτά υπάρχουν», τον μοιραίο υπουργό Οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου, το διάγγελμα του Καστελλορίζου για την προσφυγή στο ΔΝΤ και εν τέλει τη χρεοκοπία της χώρας και τη διάλυση του ΠαΣοΚ.

Πόσο πιο θλιβερό μπορεί να είναι το παρελθόν, πόσο περισσότερες γκρίζες και μαύρες στιγμές μπορεί να σου φέρει στον νου η ιστορία του Γιώργου, του Γιωργάκη, του ΓΑΠ, ή όπως θέλει να αποκαλεί ο καθένας τον γιο του Ανδρέα, τον εγγονό του Γεωργίου Παπανδρέου.

Αναρωτιέμαι όμως, πώς μετά από τόσα δεινά, ο Γιώργος Παπανδρέου εξακολουθεί να είναι συμπαθής – ίσως ένας από τους πιο συμπαθείς πολιτικούς – στους απλούς πολίτες και πώς άραγε αισθάνεται γυρίζοντας στο ερειπωμένο πολιτικό σπίτι των Παπανδρέου.

Εύκολη απάντηση δεν υπάρχει… Αλλοι λένε τον ευνοεί η πολιτική συγκυρία, άλλοι ότι είναι καλό παιδί και ότι αδικήθηκε, αλλά οι περισσότεροι απαντούν: Απογοητευτήκαμε από τους άλλους (πολιτικούς).

Και πώς αλήθεια να μην απογοητευτούν όταν κοντά δέκα χρόνια που πέρασαν από την παραίτηση Παπανδρέου η χώρα έζησε άλλα δύο μνημόνια (με πιο φανατικούς υποστηρικτές και από άλλα κόμματα) και την εποχή της μεγάλης «κωλοτούμπας» του ΣΥΡΙΖΑ, που απέδειξε στην κοινή γνώμη ότι ακόμη και διαφορετικά να ήθελε να κινηθεί ο Παπανδρέου, δεν μπορούσε.

Για όλους αυτούς τους λόγους η επιστροφή των Παπανδρέου (γιατί περί αυτού πρόκειται) απασχολεί ανοιχτά και έντονα τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ίσως θα έπρεπε να προβληματίζει και τους ενοίκους του Μαξίμου…