Φώφη Γεννηματά – Έξι χρόνια μετά αποκαλύπτεται γιατί δεν ψήφισε το Σύμφωνο Συμβίωσης

Ήταν Οκτώβριος του 2015 όταν ψηφιζόταν στη Βουλή το Σύμφωνο Συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια.

Η Φώφη Γεννηματά, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ τότε, ήταν υπέρ του συμφώνου, όπως και όλοι οι βουλευτές του κόμματός της. Αλλά την ημέρα της ψηφοφορίας, εκείνη ήταν απούσα.

Δέχτηκε πολλές επιθέσεις για την απουσία της αυτή και, μάλιστα, για χρόνια. Ποτέ δεν εξήγησε το γιατί. Ποτέ δεν απάντησε.

Ακόμη και όταν έκανε αναρτήσεις υπέρ του Συμφώνου Συμβίωσης ή όταν εμφανιζόταν στο Pride της Αθήνας, δεχόταν επιθέσεις επειδή δεν το είχε ψηφίσει και ειρωνείες επειδή, ενώ δεν ψήφισε, εμφανιζόταν στο Pride. Την κατηγορούσαν πως ό,τι έκανε, το έκανε για να «διασκεδάσει» τις αρνητικές εντυπώσεις.

Και πάλι, ποτέ δεν απάντησε.

Ήταν τουλάχιστον περίεργο πώς μια αρχηγός κόμματος, που πίεζε να ψηφιστεί το Σύμφωνο Συμβίωσης, που είχε κάνει ερωτήσεις στον τότε πρωθυπουργό, την κρίσιμη ώρα, στην κρίσιμη ψηφοφορία, απουσίασε. Και δεν εξήγησε ποτέ το γιατί.

Το Athens Pride είναι πλέον σημείο αναφοράς για τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Είμαστε εδώ, γιατί υπερασπιζόμαστε τα ανθρώπινα δικαιώματα απέναντι σε κάθε είδους διάκριση. Για μια «ανοιχτή κοινωνία» που αποδέχεται τη διαφορετικότητα. Για μια κοινωνία δημοκρατική, όπου όλοι είναι ισότιμοι. pic.twitter.com/4YZYaW3SSl

— Fofi Gennimata (@FofiGennimata) June 8, 2019

Έξι χρόνια μετά και ενώ η ίδια δεν είναι πια στη ζωή, αποκάλυψε το γιατί, με ένα κείμενό του στη Lifo, ο Άρης Δημοκίδης.

Όπως έγραψε, η Φώφη Γεννηματά προτίμησε να δέχεται επιθέσεις, παρά να πει την αλήθεια και να τη λυπηθούν…

Σύμφωνα με τα όσα έγραψε ο Άρης Δημοκίδης, όταν και εκείνος αναρωτήθηκε δημόσια για τη στάση της Φώφης Γεννηματά, στενότατος συνεργάτης της, του έστειλε ένα μήνυμα: «Χτυπάνε όλοι τη Φώφη, αλλά φαντάζομαι ότι ξέρεις γιατί έλειπε», έγραφε περίπου, θυμάται ο δημοσιογράφος.

Και ήταν σαφές πως αυτό που άφηνε να εννοηθεί ήταν ότι η απουσία της οφειλόταν σε θέμα υγείας. Η Φώφη Γεννηματά δεν είχε κρύψει ποτέ τη μάχη της με τον καρκίνο, άλλωστε.

Ακολούθησε ο εξής διάλογος – πάντα όπως περιγράφει ο Άρης Δημοκίδης:

– «Και τότε γιατί δεν το λέτε και την αφήνετε να τρώει όλο αυτό το κράξιμο; Αφού είναι γνωστό πως ήταν υπέρ του Συμφώνου και πως δεν θα ντρεπόταν καθόλου να το ψηφίσει – αντιθέτως – γιατί την αφήνετε έτσι ακάλυπτη;».

«Είναι δική της επιλογή».

– «Εντάξει, να μην πει κάτι αυτή, αλλά μια ανακοίνωση απ’ το κόμμα, για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις;».

«Όχι, όχι με τίποτα! Δεν θέλει με τίποτα».

– «Μα γιατί;».

«Δεν θέλει με τίποτα να χρησιμοποιεί τα θέματα της υγεία της, ούτε ως δικαιολογία, ούτε ως ασπίδα. Και ούτε φυσικά ως διαφήμιση. Δεν θέλει την ‘ψήφο συμπάθειας’, ή την ‘αποδοχή λόγω οίκτου’. Δεν θέλει να τη λυπούνται ή να τη δικαιολογούν. Και σε αντίθεση με άλλους που ‘πουλάνε’ τα προσωπικά τους ή τα προβλήματα υγείας για να κερδίσουν δημοτικότητα, προτιμά ακόμα και να τα κρύψει όσο μπορεί, παρά να φανεί πως πάει να τα εκμεταλλευτεί».

– «Δεκτό και αξιοθαύμαστο, αλλά δηλαδή, αντί να κάνει αυτά, θεωρεί ότι είναι καλύτερο να την κράζουν όλοι τώρα; Ακόμη και να χάσει ψήφους;».

«Ναι, το προτιμάει», απάντησε ο στενός συνεργάτης της. Και ζήτησε να μην αναφέρει ο Άρης Δημοκίδης, σε εκείνη τη φάση, αυτά που του είπε και να μην προσπαθήσει να τη δικαιολογήσει δημοσίως.

«Παράδειγμα αξιοπρέπειας και δύναμης»

Ο δημοσιογράφος τήρησε την υπόσχεσή του και, επί έξι χρόνια, δεν αποκάλυψε ποτέ αυτή την αλήθεια.

Μετά το θάνατό της, πλέον, έφερε στο φως την πραγματικότητα για την πολυσυζητημένη απουσία της Φώφης Γεννηματά από τη Βουλή, τη μέρα της ψήφισης του Συμφώνου Συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια.

Μία απουσία που «μετρήθηκε» στα κατά της…

«Παρότι η Γεννηματά υπήρξε σημαντική σύμμαχος της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας σε όλη τη ζωή της, για χρόνια μετά θα αντιμετωπιζόταν με καχυποψία. Σε κάθε κίνησή της υπέρ της κοινότητας, όλοι θα ξαναθυμούνταν την απουσία της απ’ τη Βουλή…

Της το είχαν πολλοί κρατημένο, κι αυτή στωικά το υπέμεινε και συνέχιζε να κάνει αυτό που πίστευε: Να βοηθά τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, χωρίς να περιμένει κάποιο μπράβο ή ψήφους.

Είναι ένα μόνο μικρό παράδειγμα της αξιοπρέπειας και της δύναμής της, για την οποία μιλούν – δικαίως – όλοι σήμερα», κατέληξε στο κείμενό του ο Άρης Δημοκίδης.