«Εταίρος» της Ελλάδας, σύμμαχος της Τουρκίας

Ανήμερα την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου η Ανγκελα Μέρκελ έρχεται αύριο για τελευταία φορά στην Αθήνα ως καγκελάριος της Γερμανίας. Σε λίγο καιρό από τώρα, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ένας νέος κυβερνητικός συνασπισμός θα βρίσκεται στην εξουσία στο Βερολίνο, με επικεφαλής τον αρχηγό των Σοσιαλδημοκρατών Ολαφ Σολτς, διά μακρόν εταίρο της κυβέρνησης Μέρκελ και υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας στην κυβέρνησή της.

Θα έχει ενδιαφέρον, περιορισμένο πάντως από πλευράς ουσίας, να δει κανείς αν η Μέρκελ θα επαναλάβει από την Αθήνα την ελάχιστα πειστική «αυτοκριτική» που έχει εκφράσει για τη στάση της έναντι των Ελλήνων: «πονάει» για όλα όσα επέβαλε, έχοντας πει ότι ήταν η πιο δύσκολη απόφαση της θητείας της. Βέβαια, αν ήταν στο χέρι της, έχει επίσης η ίδια ομολογήσει, ότι η Ελλάδα θα είχε βγει από το ευρώ: η Γαλλία τη σταμάτησε. Σε κάθε περίπτωση, η πρόσκληση προς την απερχόμενη καγκελάριο θα δώσει την ευκαιρία να ανταλλαγούν σειρά από ανούσιες όμορφες αβρότητες μεταξύ των δύο πλευρών. Και, κυρίως, θα υπογραμμίσει τρία, ήδη γνωστά, δεδομένα.

Πρώτον, ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν αφήσει εδώ και καιρό πίσω τους την πολιτική της Γερμανίας στην περίοδο της πτώχευσης και πλέον ευχαριστούν γονυπετείς. Δεύτερον, ότι δεν πρόκειται να τεθούν σε αμφισβήτηση ούτε οι πολιτικές της επόμενης κυβέρνησης της Γερμανίας. Ολα μέλι γάλα δηλαδή. Το κυριότερο όμως στην παρούσα συγκυρία είναι ότι οι αβρότητες αυτές θα επιβεβαιώσουν πως η Γερμανία παραμένει στην… καρδιά μας, παρά το γεγονός ότι εδώ και καιρό αποτελεί τον κύριο στυλοβάτη της Τουρκίας στην ΕΕ. Το Βερολίνο είναι εκείνο που έχει ενεργητικά ακυρώσει πολλάκις την όποια αντίδραση της Ενωσης στην Αγκυρα για τις απειλές της κατά της Ελλάδας και της Κύπρου. Και η Μέρκελ προσωπικά έχει βάλει πλάτη στον Ερντογάν κατά τρόπο που δεν συνάδει με σύμμαχο των θιγόμενων χωρών. Αυτό δεν είναι παράξενο καθώς το Βερολίνο είναι «εταίρος». Σύμμαχος όμως; Προφανώς όχι. Η Γερμανία όλο αυτόν τον καιρό ενεργεί ως σύμμαχος της Τουρκίας. Οχι της Ελλάδας. Και αυτή είναι μια πολιτική με την προσωπική σφραγίδα της απερχόμενης καγκελαρίου.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, όταν η Μέρκελ φύγει από την εξουσία, τα γερμανικά ναυπηγεία θα συνεχίζουν να κατασκευάζουν τα νέα υποβρύχια που πούλησε το Βερολίνο στην Αγκυρα και τα οποία απειλούν να εξουδετερώσουν το όποιο πλεονέκτημα έδωσαν τα ίδια υποβρύχια στην Ελλάδα. Επίσης, η Τουρκία θα συνεχίσει τις καθημερινές προκλήσεις και την κλιμακούμενη επιθετικότητα, αλλά γνωρίζοντας πολύ καλά ότι στην Ευρώπη έχει τη διαρκή προστασία της γερμανικής ασπίδας για αυτές. Τέλος, όσον αφορά το άλλο μεγάλο κεφάλαιο, των δημοσιονομικών, η πολιτική των κυβερνήσεων Μέρκελ όχι απλώς θα συνεχιστεί, αλλά θα ενταθεί: αυτό έχει εκπεμφθεί ήδη ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές από όλους τους επόμενους κυβερνητικούς εταίρους, με αφορμή τη «χαλάρωση» που επέβαλε η πανδημία – το «αστείο» αυτό τελειώνει.

Με δεδομένα όλα τα παραπάνω, αναρωτιέται κανείς τι ακριβώς είναι εκείνο για το οποίο η ελληνική πολιτική τάξη θα σταθεί αύριο και μεθαύριο στην ουρά για να προσκυνήσει και να υμνήσει την απερχόμενη γερμανίδα καγκελάριο. Είναι κάτι περισσότερο από ξεκάθαρο ότι, πίσω από τις κλειστές πόρτες, άπαντες συμφωνούν πλέον με τις παραπάνω διαπιστώσεις. Ομως, τώρα, κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα επιδοθούν σε ανταγωνισμό λατρείας στο πρόσωπό της – με τον Τσίπρα να έχει το πλεονέκτημα ότι η Μέρκελ τον έχει αγαπήσει: δεν είναι και άσχημα να έχεις προσθέσει και έναν παλιό υποτίθεται αριστερό αμφισβητία στη συλλογή σου. Ας μην εκπλαγεί ο Κυριάκος αν ο Αλέξης, ο πάλαι ποτέ Μάνταμ Μέρκελ γκόου χομ, του κλέψει την παράσταση…