Οι επιθέσεις

Αυτό και αν είναι χτύπημα κάτω από τη μέση. Λίγες ημέρες πριν από τη Σύνοδο για το Κλίμα στη Γλασκώβη, ένας ναυτιλιακός κολοσσός δημοσιοποίησε μια μελέτη, με την οποία προτείνει την επιβάρυνση της ναυτιλίας με 150 δολάρια, για κάθε τόνο εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα. Προτείνει ένα μεταβατικό καθεστώς επιβάρυνσης με 50 δολάρια τον τόνο. Στόχος όπως επισημαίνει είναι να συγκεντρωθούν 300 δισεκατομμύρια δολάρια προκειμένου να δημιουργηθούν εναλλακτικά φιλοπεριβαλλοντικά καύσιμα.

Πρόκειται για τον δεύτερο γύρο των πυρών που δέχεται, όχι γενικά η ναυτιλία, αλλά στόχος είναι στην πραγματικότητα η ελληνική ναυτιλία, την τελευταία 10ετία. Αυτή τη φορά, πραγματοποιείται με αφορμή την ενέργεια.

Παγκοσμίως οι κάθε είδους θαλάσσιες μεταφορές παράγουν μόλις το 3,2% των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, κι όμως σχεδόν μονότονα διάφοροι «κύκλοι» στην Ευρώπη, επιμένουν στην άνευ όρων φορολόγησή της. Χωρίς όρια. Χωρίς μελέτες βιωσιμότητας. Χωρίς αναφορά στη μόλυνση που προκαλούν άλλα μεταφορικά μέσα, ανταγωνιστικά στις θαλάσσιες μεταφορές. Μάλιστα αντί να επιβάλει, όπως συμβαίνει σε άλλους κλάδους των μεταφορών, την ευθύνη στους προμηθευτές καυσίμων για την ένταση του άνθρακα που εκπέμπουν τα καύσιμά τους, οι υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στοχοποιούν αδικαιολόγητα τα πλοία και τους διαχειριστές τους.

Ο πρώτος κύκλος των πυρών είχε πραγματοποιηθεί στις αρχές της δεκαετίας του 2010, μετά τη χρεωκοπία της χώρας. Ηταν η εποχή που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανταγωνισμού ασχολήθηκε με το κατά πόσο το φορολογικό καθεστώς μέσα στο οποίο λειτουργεί η ελληνική ναυτιλία πλήττει τον ανταγωνισμό στο πλαίσιο της ΕΕ. Προφανώς και δεν βρήκε τίποτα. Απλά όσοι υπαγόρευσαν την έρευνα, δεν καταλάβαιναν την ιδιαιτερότητα της ναυτιλίας. Φυσικά στόχευαν στην αποδυνάμωσή της, με στόχο την ενδυνάμωση των ανταγωνιστών της. Μια ελληνική ναυτιλία η οποία, σημειωτέον, ελέγχει το 50% του ευρωπαϊκού στόλου. Σε αυτή την ενέργεια τότε πρωτοστατούσε η Γερμανία. Νωπές είναι μάλιστα ακόμη οι μνήμες από την κόντρα του προέδρου της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών (ΕΕΕ) Θεόδωρου Βενιάμη με τον τότε υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Τώρα μαθαίνουμε ότι σε αυτό το στρατόπεδο έχουν προσχωρήσει και άλλες δυνάμεις όπως οι Δανοί και οι Ολλανδοί, αλλά μεγάλο προβληματισμό προκαλεί και η στάση των ΗΠΑ. Ειδικά εάν επιβεβαιωθεί ότι ο εκπρόσωπος του προέδρου Μπάιντεν, Τζον Κέρι ζήτησε από τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη στη συνάντηση που είχαν στη Σαουδική Αραβία, να συμβάλει στη μείωση των εκπομπών ρύπων της ναυτιλίας.

Στην κυβέρνηση δείχνουν να έχουν αντιληφθεί εγκαίρως τον κίνδυνο. Μόνο τυχαία δεν ήταν η επιστολή πριν από μερικές ημέρες του Πρωθυπουργού προς την πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Την καλούσε να αντιληφθεί τη σημασία της ναυτιλίας για την ευρωπαϊκή οικονομία, αλλά κυρίως ζητούσε να κατανοήσουν οι ευρωπαϊκές αρχές τα θέματα ανταγωνισμού που δημιουργούνται εάν υπάρξει μια μονομερής απόφαση για τη ναυτιλία. Οπως επίσης ότι πρέπει πρώτα να βρεθεί ένα καύσιμο που δεν θα μολύνει. Αλλιώς χωρίς εναλλακτική καυσίμων, πώς θα ικανοποιηθεί η ευρωπαϊκή απόφαση ότι ο «ρυπαίνων πληρώνει».  Προφανώς στο μυαλό κάποιων είναι να υπάρξει μια γενική απόφαση που θα επιβαρύνει τις θαλάσσιες μεταφορές. Ξεκάθαρα μεροληπτική. Για αυτό και χρειάζεται κινητοποίηση. Ο Πρωθυπουργός έδωσε την κατεύθυνση την προηγούμενη εβδομάδα. Πρέπει, είπε, «να ηγηθούμε και να κατευθύνουμε τη συζήτηση, όχι αμυντικά, αλλά να καινοτομούμε». Αυτό δηλαδή που κάνει εδώ και πολλές δεκαετίες η ελληνική ναυτιλία.