Μπορεί πολλοί, ιδίως όσοι γνώριζαν την κατάσταση της υγείας της, να θεωρούσαν αναπόφευκτη την κατάληξη, αλλά ο θάνατος της Φώφης Γεννηματά αιφνιδίασε ακόμη κι αυτούς. Ηξεραν μεν ότι ο χρόνος λιγοστεύει, αλλά είχαν τη βεβαιότητα ότι υπάρχουν μπροστά κι άλλες μάχες που θα δοθούν. Ηταν οι δύο ζωές που ζούσε τουλάχιστον τα τελευταία 13 χρόνια η Φώφη, που έκανε σχεδόν όλους να πιστεύουν ότι εντός των ημερών θα έβγαινε ξανά χαμογελαστή από τον Ευαγγελισμό, ότι το δικό της καντήλι δεν είχε ξεμείνει από το λάδι του. Δεν έγινε έτσι και προφανώς η απώλεια που ήταν αναπάντεχη τη στιγμή που τη ζήσαμε, διαμορφώνει ένα νέο σκηνικό μέσα στο οποίο κάθε πρωταγωνιστής θα πρέπει να συνυπολογίζει και το δικό της αποτύπωμα. Τι ήθελε η Φώφη; Το ερώτημα που δεν πρόλαβε η ίδια να απαντήσει, θα παραμείνει μετέωρο και θα παίξει τον δικό του ρόλο μπροστά σε εξελίξεις που θα τρέξουν όσο η απώλειά της θα υπάρχει στη σκέψη όσων θα ήθελαν να ξέρουν την απάντηση. Τι ήθελε η Φώφη τόσο για την επόμενη μέρα στον χώρο της Κεντροαριστεράς όσο και για τις επόμενες κινήσεις στην πολιτική σκακιέρα – που παραμένει πάντοτε ανοικτή για νέες αναμετρήσεις και νέες προκλήσεις.

Με τη γλώσσα των αριθμών, η Γεννηματά είχε ήδη κερδίσει το πολιτικό στοίχημα που έβαλε το 2015 και αυτό ενδεχομένως θα της πιστωνόταν στην εσωκομματική κάλπη, αν οι ραγδαίες εξελίξεις με την επιδείνωση της υγείας της δεν είχαν ανατρέψει σχεδιασμούς. Παρέλαβε ένα κόμμα στο 4,68% και το παρέδωσε στο 8,10%. Μπορεί το 2015 το ΠΑΣΟΚ να ήταν μόνο του στις κάλπες και τέσσερα χρόνια μετά να αποτελούσε τον ισχυρό βραχίονα του Κινήματος Αλλαγής, στο οποίο είχαν ενσωματωθεί ένα τμήμα του Ποταμιού και της ΔΗΜΑΡ, αλλά στην πολιτική η πρόσθεση (των ποσοστών) δεν ακολουθεί τους ίδιους μαθηματικούς κανόνες. Η Γεννηματά το 2015 παρέλαβε έναν χώρο με τη βεβαιότητα πολλών ότι θα σβήσει στα χέρια της, αλλά η πραγματικότητα τους διέψευσε. Αν σήμερα ουκ ολίγοι ευελπιστούν ότι η Κεντροαριστερά μπορεί να αναγεννηθεί και να μην ακολουθήσει την πορεία προς την εξαφάνιση που ακολούθησαν άλλοι κομματικοί σχηματισμοί στο παρελθόν, όπως η Ενωση Κέντρου, οφείλεται στο ότι η Γεννηματά κατάφερε να το οδηγήσει σε μια νέα αφετηρία. Εάν οι εσωκομματικές κάλπες στο Κίνημα Αλλαγής ενδιαφέρουν ξαφνικά πολλούς, έχει να κάνει με το γεγονός ότι ουδείς σήμερα βάζει εύκολα στοιχήματα για το μέλλον του χώρου – που δεν δείχνει πλέον αυτονόητα χαμένο. Ο δρόμος δείχνει δύσβατος, αλλά όχι αποκλεισμένος. Κι αυτό είναι η δική της συμβολή.

Οι δύο ζωές που ζούσε η Φώφη Γεννηματά εξέπεμπαν εν τέλει το ίδιο μήνυμα: ποτέ μην εγκαταλείπεις. Στην προσωπική της μάχη ήταν μια οικογένεια και τρία παιδιά που έπρεπε να κερδίσουν τον χρόνο της, αυτά τα 13 χρόνια με τις δικές τους ανεξίτηλες στιγμές. Που συνοδεύτηκαν και από μια παρακαταθήκη που θα τα στηρίξει στα δικά τους βήματα, παρά τη φυσική απουσία της. Στην πολιτική ζωή της ήταν ο στόχος να αφήσει έναν χώρο που είναι πλέον ιστορικά δεμένος με τη δική της οικογένεια, πιο ψηλά από το σημείο που τον ανέλαβε. Και με προοπτικές καλύτερες. Ο διάδοχός της θα έχει να αναμετρηθεί και με τον πήχη της Γεννηματά.

Headlines