Στο βιβλίο της «Το Σώμα μου» το διάσημο μοντέλο Έμιλι Ρατακόφσκι περιγράφει τα στάδια που έχει περάσει ως γυναίκα, πως έχει βιώσει με το σώμα της κάθε στάδιο της ζωής της, από την εφηβεία της μέχρι τις πρώτες τις δουλείες στο μόντελινγκ και τέλος μέχρι το πιο πρόσφατο «ταξίδι» της, την εγκυμοσύνη και την γυναίκα της.

«Κανείς δε ξέρει τι είναι αυτό που προκαλεί την γέννα στις γυναίκες. Στην εγκυμοσύνη μου έμαθα πως, σε αντίθεση με την περίσσια αλαζονεία των γιατρών που νομίζουν ότι δεν υπάρχει κάποιο μυστήριο ή μαγεία στα σώματά μας, δεν μπορώ να ξέρω τι ήταν αυτό που με έκανε να μπω στο δωμάτιο του νοσοκομείου μια βδομάδα νωρίτερα από την αναμενόμενη ημερομηνία γέννας μου.»

«Σε ένα από τα τελευταία ραντεβού με τον γυναικολόγο, ο άντρας μου τον ρώτησε τι είναι αυτό που κάνει το σώμα να μπει στη διαδικασία της γέννας, το μωρό ή το σώμα της γυναίκας;  Η γιατρός κούνησε το κεφάλι της και απάντησε αόριστα «μμμ λογικά και τα δύο;»

«Έξι μέρες πριν την προγραμματισμένη ημερομηνία τοκετού, ήμουν με τον άντρα μου σε ένα από τα αγαπημένα μας fast food μαγαζιά στη Νέα Υόρκη και τρώγαμε baggels. Όπως γυρνούσαμε σπίτι, τον ρώτησα αν είμαστε έτοιμοι. «Φυσικά και είμαστε έτοιμοι!!» μου απάντησε σφίγγοντας το γόνατό μου.»

«Όταν επιστρέψαμε, κάθισα μόνη μου στον καναπέ και κρατώντας την κοιλιά μου είπα «Το ξέρω ότι είναι τρομακτικό αλλά θα το κάνουμε μαζί» Ακουμπούσα την κοιλιά μου και δεν ήξερα σε ποιόν το έλεγα, στον γιό μου ή στο σώμα μου. Λογικά και στα δύο.

«Το πρωί σηκώθηκα επειδή ένιωσα κάτι ζεστό ανάμεσα στα πόδια μου. «Αυτό ήταν, ξεκινάει» είπα.»

«Ο άντρας μου έτρεχε να ετοιμάσει τα πράγματα και εγώ ένιωθα ότι το σώμα μου σπάει στα δύο. Ο πόνος ήταν αφόρητος, ξεκινούσε από την μέση μου και έφτανε μέχρι κάθε πτυχή της ύπαρξής μου. Οι συσπάσεις γίνονταν χωρίς σταματημό και εκεί με κατέκλυσε πανικός. Ήθελα απλά ο πόνος να σταματήσει.»

«Μέσα στον αφόρητο πόνο θυμήθηκα κάτι που μου είχαν πει στις αρχές της εγκυμοσύνης μου, ότι προκειμένου να γίνουν πιο ομαλές οι συσπάσεις, ο γυναικείος εγκέφαλος πρέπει να ηρεμήσει και να φτάσει σε ένα σημείο παρόμοιο με την αίσθηση που έχει στον οργασμό. Ήταν πάρα πολύ περίεργο να σκέφτομαι το σεξ την στιγμή της γέννας, αλλά καθώς είχα μια ακόμα αφόρητη σύσπαση, ήταν μεγάλη ανακούφιση να θυμάμαι ότι το σώμα μου μπορούσε να νιώσει απόλαυση. Προσπάθησα να μη σκέφτομαι τίποτα. Άφησα την σύσπαση να με καταβάλει τελείως.»

«Ξαφνικά ένιωσα το πιο περίεργο συναίσθημα: εμπιστοσύνη. Το σώμα μου δεν τα είχε καταφέρει μια χαρά μέχρι εδώ; Είχε καταφέρει να προστατεύσει τον γιο μου για εννιά ολόκληρους μήνες και να διατηρεί τους παλμούς της καρδιάς του σταθερούς, όσο χρειαζόταν για να αναπτυχθεί και να γίνει ολόκληρος άνθρωπος.»

«Όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο, η νοσοκόμα με ρώτησε το όνομά μου. Δεν απάντησα. Ήμουν εκεί αλλά ήταν σαν να μην υπάρχω ακριβώς. Το σώμα μου ήταν μια μηχανή που κοβόταν στα δύο και δεν έδινε σημασία σε τίποτα και σε κανέναν. Ήξερα τι έπρεπε να γίνει. Απλά έπρεπε να μην κάνω τίποτα απολύτως».

«Ο ήλιος είχε αρχίσει να ανατέλλει όταν χρειάστηκε να αρχίσω να σπρώχνω. Όσο έσπρωχνα ζήτησα έναν καθρέφτη, ήθελα να βλέπω τι συμβαίνει στο σώμα μου.»

«Έκανα εμετό σε ένα πλαστικό δοχείο που μου έφερνε η νοσοκόμα. Όλα ήταν φωτεινά. Δεν έβλεπα κανένα χρώμα, μόνο λευκό. Ήταν πρωί, η πόλη ξυπνούσε. Οι συσπάσεις μου καθοδηγούσαν τα πάντα στο δωμάτιο.»

«Κοίταξα την αντανάκλασή μου στον καθρέφτη του δωματίου. Δεν με αναγνώρισα. Ήμουν πρησμένη, κατακόκκινη και οι φλέβες στο μέτωπό μου τεράστιες. Το σώμα μου ήταν πρησμένο και αγνώριστο. Ο γιατρός φώναξε ότι είμαι πολύ μικροκαμωμένη για το μωρό ή ότι το μωρό είναι πολύ μεγάλο για μένα, δε θυμάμαι ακριβώς. Είπε ότι θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν βεντούζα. Όχι, φώναξα.»

«Λίγο μετά τον κρατούσα στην αγκαλιά μου. Ένιωθα την παρουσία του στο δωμάτιο. Ο καθρέφτης ήταν δίπλα μου αλλά δεν τον χρειαζόμουν. Κοιτούσα το μέρος που έβγαλε τον γιο μου. Το σώμα μου»

Το απόσπασμα του βιβλίου της είναι από το time.com

Headlines