Για τα «Κορίτσια της συγγνώμης»

Υπάρχει πάντα λεπτή γραμμή που διαχωρίζει την πλάκα με τον χλευασμό, το απλό αστείο με το bullying, την καλοπροαίρετη κριτική με την επίθεση.

Αυτό είναι ίσως που δεν κατάλαβε ο Τάσος Ξιαρχό και οι όμοιοί του.

Γιατί αν πρέπει να κρατήσουμε κάτι από αυτή την ιστορία, που απασχολεί σήμερα την επικαιρότητα και σε λίγες μέρες θα ξεχαστεί, είναι αυτό το όριο που οι άνθρωποι πολλές φορές υπερβαίνουν. Άθελα τους ή όχι λίγη σημασία έχει. Και αυτό το όριο είναι η στεναχώρια που προκαλούν σε αυτόν που έχουν απέναντί τους.

Στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για μια κοπέλα εντελώς άγνωστη στον Ξιαρχό. Μια κοπέλα που πήγε σε ένα εστιατόριο για να φάει. Και το τελευταίο που ήθελε ήταν να δει το πρόσωπο -και κυρίως το σώμα της- να γίνεται αντικείμενο χλευασμού από τον Ξιαρχό και τους φίλους του.

Η κατακραυγή που ακολούθησε είναι από τα θετικά που έχουν φέρει στη ζωή μας τα social media. Με την ίδια ταχύτητα που ένα βίντεο αναπαράγεται σε δευτερόλεπτα με την ακριβώς ίδια διαδίδονται και οι αντιδράσεις.

Το διαδίκτυο χθες αλλά και η τηλεόραση γέμισαν.. ρίγες. Και πολύ καλά έκαναν.

Ο Τάσος και ο καθένας που αποφασίζει να ασχοληθεί και να κοροϊδέψει έναν άλλο άνθρωπο για την εξωτερική του εμφάνιση ή για οτιδήποτε εκείνος θεωρεί αδυναμία ξεχνάει ότι απέναντί του δεν έχει ένα τοίχο, αλλά μια ψυχή που κατά πάσα πιθανότητα έχει ταλαιπωρηθεί.

Η κοπέλα με τις οριζόντιες ρίγες, η Μαίρη, απάντησε με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία στον Τάσο Ξιαρχό. Αλλά δυστυχώς δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες.

Οι άνθρωποι που είναι παχύσαρκοι έχουν σπίτι τους καθρέφτη. Ξέρουν πολύ καλά πώς είναι το σώμα τους και είναι οι μόνοι που μπορούν να έχουν άποψη για αυτό.

Τις περισσότερες φορές έχουν υπάρξει παιδιά με πολλά παραπάνω κιλά, έχουν ντραπεί να ντυθούν όπως θέλουν, έχουν αποφύγει να πάνε για μπάνιο με τους φίλους τους, έχουν βρει δικαιολογίες για να μην συμμετέχουν σε ένα πάρτι, δεν έχουν τολμήσει να φλερτάρουν, να χορέψουν, να ερωτευτούν. Και αυτό όχι απαραίτητα γιατί εκείνοι νιώθουν άσχημα με τον εαυτό τους, αλλά γιατί τους έχουμε μάθει να νιώθουν έτσι.

Γιατί δεν αφήσαμε ένα παχύσαρκο παιδί να είναι ευτυχισμένο, γιατί θεωρήσαμε ότι η αυστηρή κριτική, τα κακόβουλα σχόλια και οι συμβουλές αφ’ υψηλού είναι αυτές που θα το βοηθήσουν. Ενώ στην πραγματικότητα θα το βοηθήσει μόνο η αγάπη, η αποδοχή, η ανοχή στην διαφορετικότητα του, στην αδυναμία του.

Έχω υπάρξει παχύσαρκο παιδί, έφηβη και ενήλικη. Έχω ακούσει όλα αυτά που κάθε παιδί θέλει να ξεχάσει. Έχω στερηθεί πολλά από αυτά που θα με γέμιζαν χαρά. Αλλά όσο και στην παιδική ηλικία και την εφηβεία να δικαιολογείς τα παιδιά για την σκληρότητά τους δεν θέλεις να το κάνεις αυτό μεγαλώνοντας.

Δεν θέλεις να το κάνεις για καμία κοπέλα που φόρεσε οριζόντιες ρίγες παρόλο που είχε παραπάνω κιλά. Γιατί εγώ ήμουν από τους τυχερούς που το περιβάλλον μου ήταν ασπίδα και φρόντιζε σε μεγάλο βαθμό να μην αφήσει αυτό το bullying τα τραύματα που θα μπορούσε. Αλλά δεν είμαστε όλοι τόσο τυχεροί.

Έχουμε κουραστεί να λέμε τα αυτονόητα αλλά θα τα λέμε μέχρι να μην υπάρξει άλλος Τάσος Ξιαρχό. Ο καθένας έχει δικαίωμα να ζει όπως ακριβώς θέλει από τη στιγμή που δεν ενοχλεί κανέναν. Να είναι το σώμα του όπως θέλει, να ντύνεται όπως θέλει, να αγαπάει όποιον θέλει.

Και αν υπάρχουν ακόμα εκεί έξω «κορίτσια και αγόρια της συγγνώμης» ας πάρουμε ένα μάθημα από τον Χάρη και Πάνο Κατσιμίχα. Ας αγαπήσουμε λίγο παραπάνω μαζί με τον εαυτό μας και τους ανθρώπους γύρω μας και ας τους δώσουμε αυτό το «χάδι και τα λόγια που χρωστάμε».