Τέλη των 80ς, αρχές των 90ς. Ελληνική επαρχία, πόλη νησιού. Η Μένια και ο Νικολής πάνε μαζί σχολείο, γίνονται αχώριστοι, ονειρεύονται, κάνουν έρωτα, ερωτεύονται «για πάντα».

Αλλά τα χρόνια περνούν και η πραγματικότητα – όπως συνηθίζει – επιβάλλει τον εαυτό της. Οι δύο ήρωες όμως ποτέ δεν παύουν να σημαδεύουν ο ένας τον άλλο. Παρά τις επιλογές που έχουν κάνει στις ζωές τους, ανάμεσά τους, εξακολουθεί να καίει μια πυρκαγιά άγρια.

Αυτή είναι η τελική αναμέτρηση ενός μεγάλου εγκλωβισμένου έρωτα. Αυτή είναι η συνάντηση που χρωστούσαν ο ένας στον άλλο. Γεμάτη χιούμορ και συγκίνηση, γεμάτη τρυφερότητα και απόρριψη, γεμάτη σύγκρουση και νοσταλγία.

Αυτή είναι η γλυκόπικρη ιστορία των «κάτω απ’ τ’ αστέρια».

Η Άρτεμις Γρύπλα, η οποία σκηνοθετεί την παράσταση από κοινού με τους «Κάτω απ’ τα Αστέρια», μιλάει στο in.gr για την παράσταση της χρονιάς.

Πως νιώθετε που συσκηνοθετείτε μαζί με τον Κωνσταντίνο Μπιμπή και τη Λίλα Μπακλέση;

Αυτή η παράσταση ήταν μια ευτυχής συνάντηση! Με τον Κωνσταντίνο γνωριζόμασταν και συνεργαζόμασταν ήδη αρκετό καιρό πριν. Ήμασταν συμμαθητές στο Θέατρο Τέχνης κι αργότερα συνεργάτες, μας δένει μία αδερφική φιλία, με τις αγάπες μας, τις διαφωνίες μας, τα οικογενειακά τραπέζια και όλα αυτά που συνοδεύουν τέτοιους δεσμούς. Εκείνος μου γνώρισε την Λιλά και μου πρότεινε αυτή την συνεργασία που γέννησε δύο ακόμα δυνατές σχέσεις, αυτή με την Λίλα και τον Τηλέμαχο Τσαρδάκα, τον συγγραφέα του έργου. Είναι και οι τρεις καλλιτέχνες που θαυμάζω και με εμπνέουν. Η Λιίλα με έπεισε πριν από κάποια χρόνια να αφήσω εδώ κάποιες δουλειές που δεν με ικανοποιούσαν και να την ακολουθήσω στο Λονδίνο. Έκανα μεταπτυχιακό, δούλεψα, έζησα τελικώς διαφορετικά. Μου άλλαξε την ζωή, και θα της το χρωστάω για πάντα. Όσο για την παράσταση, νιώθω κάθε μέρα κερδισμένη απ’ αυτή την εμπειρία, με έμαθε να συνυπάρχω, να προσαρμόζομαι, να είμαι εφευρετική και να διεκδικώ.

Μιλήστε μας λίγο για τη διαδικασία της συσκηνοθεσίας. Ποια «καλά» και ποια «κακά» έχει μια τέτοια σύμπραξη;

Στην συγκεκριμένη συνθήκη, μεγάλο μέρος της δημιουργικής διαδικασίας ήταν η διαμόρφωση του κειμένου στην «τελική» μορφή του. Χρησιμοποιώ εισαγωγικά, γιατί μία συνειδητή επιλογή ήταν κάποια κομμάτια του κειμένου να αφήνουν ένα περιθώριο αυτοσχεδιασμού στους ηθοποιούς, ως μία πρόκληση επικοινωνίας και επιβεβαίωσης παρουσίας στο τώρα της κάθε παράστασης, άρα ο όρος «τελική μορφή κειμένου», έχει υπάρξει πολλές φορές ρευστός. Αλλά, τελοσπάντων, σ’ αυτό το κείμενο με τα ανοιχτά του σημεία, καταλήξαμε μετά από δοκιμές. δοκιμάζαμε με την Λιλά και τον Κωνσταντίνο στην πρόβα, μετά μιλούσαμε με τον Τηλέμαχο, κι εκείνος έγραφε κι έσβηνε, διάλεγε και αξιοποιούσε το υλικό που του προσφέραμε. Αργότερα, αφού είχαμε χτίσει μεταξύ μας έναν κοινό κώδικα αφήγησης, ο τρόπος που θα παρουσιαζόταν η ιστορία μας ερχόταν αβίαστα, ομόφωνα και σχεδόν δεδομένα. Πολύ συνοπτικά μπορώ να πω πως η διαδικασία της συνσκηνοθεσίας έχει ένα «καλό» κι ένα «κακό»: την πολυφωνία! Το θέμα είναι πώς θα την διαχειριστείς και να είσαι σε θέση να την αγκαλιάσεις.

Η παράσταση παίζεται για 4η χρονιά κάνοντας συνεχόμενα sold out. Που αποδίδετε την τεράστια επιτυχία της; Υπάρχει μυστική συνταγή;

Η παράσταση σε ταξιδεύει σε έναν έρωτα, απ’ αυτούς που χτίζονται πάνω στα βοτσαλάκια μιας παραλίας. Μεταφέρει τον θεατή, με χιούμορ και καμιά φορά δάκρυ, σε μία εποχή αθωότητας, εφηβικών πάρτυ, ερωτικών γραμμάτων και ποιημάτων. Λιτά και με ειλικρίνεια. Αυτό δείχνει να το αγαπάει ο κόσμος. Κι’ αυτός που το έζησε στην εποχή που περιγράφεται ( μιλάμε για έναν έρωτα που άνθισε στα 90s και τώρα στο σήμερα, προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια του) αλλά και νεότερος κόσμος, που είτε το έζησε είτε το ονειρεύεται. Δεν υπάρχει μυστική συνταγή. Υπάρχει – το κλισέ- η αγάπη και το μεράκι που βάλαμε όλοι, τόνους απ’ αυτά κι ευτυχήσαμε να αγαπήσουν την δουλειά μας κι άλλοι. Ή αν υπάρχει συνταγή, δεν την ξέρω και φυσικά, την θέλω!

Όταν τελειώνει η παράσταση τι ακούτε από τον κόσμο να λέει στο φουαγιέ;

Υπάρχει κόσμος που έχει έρθει ξανά και ξανά, γιατί ήθελε να μοιραστεί την εμπειρία της παράστασης με διαφορετικούς ανθρώπους. Αυτό είναι απ’ τα πιο συγκινητικά σχόλια που ακούμε. Καταλαβαίνουμε δηλαδή ότι υπάρχουν άνθρωποι που έκαναν την παράσταση τόσο δική τους, που δεν τους αρκεί το «πήγαινε να δεις αυτή την παράσταση», αλλά θέλουν να είναι παρόντες, να μοιραστούν κι εκείνοι το πώς θα υπάρξει ο άλλος μέσα στην ιστορία αυτή.

Αυτή την περίοδο, ως ηθοποιό σας συναντάμε στο Τρίτο Στεφάνι σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη στο Παλλάς. Μιλήστε μας για αυτή τη δουλειά.

Το Τρίτο Στεφάνι του Κώστα Ταχτσή είναι η ιστορία ολόκληρης της Ελλάδας από την περίοδο του μεσοπολέμου μέχρι περίπου λίγο μετά την λήξη του εμφυλίου, μέσα από την ιστορία δύο γυναικών, της Νίνας και της Εκάβης. Η παράσταση είναι ονειρική και σπαρακτική, έχει χιούμορ, ευαισθησία κι αισιοδοξία. Την αγάπησα αμέσως αυτή την δουλειά. Οι άνθρωποι που την απαρτίζουν άνοιξαν την αγκαλιά τους και με υποδέχτηκαν με αγάπη. Είναι κλισέ- το ξέρω, αλλά είναι θησαυρός τέτοιοι ηθοποιοί και συνεργάτες.

Τα μελλοντικά σας σχέδια;

Ανυπομονώ να ξεκινήσω πρόβες για την νέα μου σκηνοθεσία, στο μουσικό παραμύθι για παιδιά «Πού πάνε τα παιχνίδια;» της Μαριβίτας Γραμματικάκη, σε σύνθεση του Κωστή Κριτσωτάκη, για το φεστιβάλ «Λυρικός Νότος» της Λυρικής σκηνής.

Οι κάτω απ’ τ’ αστέρια

του Τηλέμαχου Τσαρδάκα
Σκηνοθετούν: Άρτεμις Γρύμπλα, Κωνσταντίνος Μπιμπής, Λίλα Μπακλέση
Παίζουν: Κωνσταντίνος Μπιμπής, Λίλα Μπακλέση
Σύγχρονο Θέατρο
Ευμολπιδών 45,Γκάζι
Τηλ : 2103464380
Παραστάσεις : Δευτ., Τρ. 9.15 μ.μ.

Headlines