Καλάβρυτα 1943 – «Νοσηρή φαντασία ο καλός ναζί – Μας σκοτώνουν για δεύτερη φορά» – Συγκλονίζει επιζών του Ολοκαυτώματος

«Ποια πόρτα άνοιξε ο υποτιθέμενες ‘’καλός’’ ναζί; Αυτά είναι παραμύθια!», «μας έβλεπαν να βγαίνουμε και θυμάμαι ότι γελούσαν και απολάμβαναν το θέαμα της αλαφιασμένης εξόδου»: Με αυτά τα λόγια, ένας εκ των επιζώντων του Ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων, καταρρίπτει τον μύθο του «καλού» ναζί, που «ελευθέρωσε τα γυναικόπαιδα από το φλεγόμενο Δημοτικό Σχολείο των Καλαβρύτων», στις 13 Δεκεμβρίου 1943.

Με φόντο τις αντιδράσεις για την σκηνή που περιλαμβάνεται στην ταινία «Καλάβρυτα 1943», αναβιώνοντας τον μύθο, περί «καλού» Αυστριακού ναζί, που «έσωσε» γυναικόπαιδα, ο 91 χρονών, σήμερα, Γιώργος Δημόπουλος, με τρεμάμενη φωνή, εξιστορεί τα πραγματικά γεγονότα στην εφημερίδα «Πελοπόννησος» και μεταφέρει ατόφια τη φρίκη, όπως ακριβώς την βίωσε.

Η εν λόγω ταινία επιχειρεί να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη μία από τις μεγαλύτερες θηριωδίες των ναζί: Τη σφαγή των Καλαβρύτων το Δεκέμβρη του 1943, οπότε και οι ναζί εκτέλεσαν 500 άτομα και έκαψαν το χωριό.

Ο Γιώργος Δημόπουλος, ήταν την ημέρα εκείνη 13 ετών και βρισκόταν με τα τρία αδέλφια και τη μητέρα του μέσα στο σχολείο, την ίδια ώρα που χωρίς να το ξέρουν, ο πατέρας του δολοφονείτο από το εκτελεστικό απόσπασμα στον τόπο του μαρτυρίου.

«Νοσηρή φαντασία ο καλός ναζί – Μας σκοτώνουν για δεύτερη φορά»

Οπως ξεκαθαρίζει, κανένας ναζί δεν άνοιξε ποτέ καμία πόρτα και ούτε θα χρειαζόταν να την ανοίξει, διότι πολύ απλά έτσι κι αλλιώς, δεν ήταν ποτέ κλειδωμένες: «Μου το λέτε και ανατριχιάζω! Εχω χίλιους τρόπους να αποκρούσω αυτόν τον ψευδέστατο ισχυρισμό! Τι χυδαιότητες είναι αυτές; Όσοι τα ισχυρίζονται αυτά, ασελγούν πάνω στα ιερά και όσιά μας! Μεγαλύτερη χυδαιότητα δεν έχω συναντήσει! Βλέπω μπροστά μου τώρα που σας μιλάω, όλες τις εικόνες της φρίκης. Τα έχω περασμένα όλα στο πετσί μου από τότε και θυμάμαι, κάθε δευτερόλεπτο που έζησα! Εχω τις εικόνες νωπές! Δεν δέχομαι ούτε ένα γράμμα από αυτά που λέω να αμφισβητηθεί, γιατί εγώ τα έζησα! Και μάλιστα ήμουν 13 ετών και μπορούσα να αντιλαμβάνομαι πολύ καλά τι γινόταν…».

Στη συνέντευξη που παραχώρησε στην «Π» και τον Παναγιώτη Ρηγόπουλο, ο κ. Δημόπουλος υπογραμμίζει: «Η ταινία δεν έχω ιδέα τι περιλαμβάνει. Αλλά αυτό που παρουσιάζεται στο διαφημιστικό, ότι κάποιος «καλός» Αυστριακός ναζί κόβει δήθεν τις αλυσίδες της πόρτας και σώζει τα γυναικόπαιδα, δεν ανταποκρίνεται διόλου στην πραγματικότητα. Είναι δημιούργημα νοσηρής φαντασίας, απέχει παρασάγγας από την πραγματική ιστορία! Είναι όνειδος, μια τόσο οδυνηρή ιστορία, με τόσο αίμα, με τόσο κλάμα, να υπόκειται στην κρίση του κάθε σκηνοθέτη, για τον τρόπο με τον οποίο θα την παρουσιάσει! Με τους ανίερους αυτούς ισχυρισμούς, μας σκοτώνουν για μια φορά ακόμα, πατώντας πάνω στα κόκκαλα, πάνω στα ιερά μας, πάνω στα πιστεύω μας! Ακόμα και ο Αίσωπος ωχριά μπροστά στον σεναριογράφο της ταινίας!».

«Οι πόρτες δεν ήταν ποτέ κλειδωμένες »

Ο κ. Δημόπουλος, ανακαλεί με κάθε λεπτομέρεια τα γεγονότα:

«Βγήκαμε έξω από το σχολείο, άλλοι από τα παράθυρα που έσπαζαν οι αλλόφρονες μητέρες και άλλοι από τις πόρτες! Ουδέποτε όμως οι πόρτες ήταν κλειδωμένες! Οι πόρτες όλες μαζί ήταν πέντε και άνοιγαν προς τα μέσα. Από μία στις τέσσερις αίθουσες και μία η κεντρική. Ποια πόρτα άνοιξε ο υποτιθέμενες ‘’καλός’’ ναζί; Αυτά είναι παραμύθια!
Οταν αντιληφθήκαμε τους καπνούς και άρχισαν να μας πνίγουν, επικράτησε πανζουρλισμός! Ενα ποτάμι που άφριζε ήταν ο κόσμος καθώς έβγαινε έξω από το σχολείο! Οι αίθουσες ήταν ασφυκτικά γεμάτες και πάνω στο πανδαιμόνιο της εξόδου, ποδοπατιέται μια γυναίκα, η Κρίνα Τζαβάρα, η οποία ξεψυχά επί τόπου! Οταν έσπασαν τα παράθυρα, που ήταν ψηλά στους τοίχους, πολλές μανάδες πέταγαν τα παιδιά τους έξω για να σωθούν αυτά πρώτα! Βγαίνοντας με τη σειρά τους αυτές από τις διάπλατα ανοικτές πόρτες, που ουδέποτε έκλεισαν και χωρίς κανείς Γερμανός να τις εμποδίσει, έψαχναν να βρουν τα παιδιά τους. Ποιος θα μπορούσε να δει την ώρα του αλαλαγμού ότι υπήρξε κάποιος δήθεν Αυστριακός ναζί στην πόρτα; Είχε κανένας τον χρόνο και την ψυχραιμία να παρατηρήσει τέτοιο πράγμα, όταν ο κόσμος έβγαινε σαν ποτάμι από το σχολείο; Είναι ποτέ δυνατόν να λέγονται τέτοιες ανυπόστατες θεωρίες, που δεν αντέχουν σε καμία λογική;».

Μας κοιτούσαν και γελούσαν

Και στο σημείο αυτό, ο κ. Δημόπουλος παραθέτει ένα ακόμα σημαντικό σημείο της ιστορίας: «Τη στιγμή του αλαλαγμού που βγαίναμε από την κεντρική πόρτα, είχε ήδη καταφθάσει το εκτελεστικό απόσπασμα, που επέστρεφε από τον τόπο της δολοφονίας των Καλαβρυτινών. Αν θέλανε να μας σκοτώσουν, δεν θα μπορούσαν να το κάνουν; Τι θα τους εμπόδιζε; Μας έβλεπαν να βγαίνουμε και θυμάμαι ότι γελούσαν και απολάμβαναν το θέαμα της αλαφιασμένης εξόδου μας!. Σαφώς δεν είχαν σκοπό να μας κάψουν. Απλώς μας έκλεισαν στο σχολείο για δύο λόγους: Ο ένας για να μην αντιληφθούμε την εκτέλεση και υπάρξουν αντιδράσεις και δεύτερον για να αποθαρρύνουν ενδεχόμενη αντίσταση των μελλοθάνατων, από τη στιγμή που αυτοί ήξεραν ότι κρατούσαν τις γυναίκες και τα παιδιά τους».

Μάλιστα ο 91χρονος επιζών του Ολοκαυτώματος περιγράφει μια συγκλονιστική σκηνή, που αποδεικνύει περίτρανα το γεγονός ότι ουδέποτε οι πόρτες ήταν κλειδωμένες:

«Αρκετά πριν ξεκινήσει η εκτέλεση και ενώ μας είχαν εγκλωβίσει στις αίθουσες, εγώ πρώτος βγήκα από εκεί που μας είχαν στοιβάξει: Ήθελα να πάω προς νερού μου και με την άγνοια κινδύνου ενός μικρού παιδιού που είχα, άνοιξα μόνος μου την πόρτα για να πάω στο αποχωρητήριο. Όπως ανοίγω την ξεκλείδωτη πόρτα, συναντάω ακριβώς απ’ έξω, έναν Γερμανό σκοπό. Του λέω με νοήματα ότι θέλω να πάω στην τουαλέτα και μάλιστα για να τον εξευμενίσω, βγάζω από την τσέπη μου μια χούφτα καρύδια και αμύγδαλα που μου είχε δώσει η μητέρα μου από το σπίτι και του τα προσφέρω. Αυτός τα αρπάζει και με αφήνει να περάσω.

Μόλις επιστρέφω, πάω στο διάδρομο για να επιστρέψω στην αίθουσα που ήταν η μάνα και τα αδέλφια μου. Αλλά ωστόσο λέω, δεν πάω στην άλλη αίθουσα που είχαν οδηγήσει τους άρρενες, ώστε να ψάξω τον πατέρα μου; Πήγα λοιπόν, μπήκα, δεν με ενόχλησε κανένας και αυτή η πόρτα ήταν ανοικτή. Αλλά δεν ήταν μέσα ο πατέρας μου, γιατί ήταν ήδη στις δύο  πρώτες εκατοντάδες που είχαν ήδη οδηγηθεί στον τόπο της εκτέλεσης. Έτσι βγαίνω λοιπόν και ξαναπάω στην αίθουσα που ήταν η μάνα και τα αδέλφια μου. Καμία πόρτα δεν ήταν κλειδωμένη, ούτε η βέβαια η κεντρική!»