Νόμος και τάξη;

Το γεγονός ότι για ένα περιστατικό, που τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως έχει τα χαρακτηριστικά της υπέρμετρης χρήσης αστυνομικής βίας – και κοινά στοιχεία με περιστατικά σε άλλες χώρες που αποτέλεσαν τη θρυαλλίδα για μεγάλες κοινωνικές εκρήξεις αλλά και για αναστοχασμό των ορίων της αστυνομικής βίας -, η δημόσια συζήτηση σε σημαντικό βαθμό έχει κινηθεί στον ορίζοντα των εκκλήσεων για αυστηρότερη αστυνόμευση απέναντι στην αυξημένη παραβατικότητα είναι ενδεικτικό μιας ορισμένης κατάστασης πνευμάτων.

Αλλωστε, τα τελευταία χρόνια η ασφάλεια έχει γίνει εμπόρευμα πολλαπλών χρήσεων. Δεν αναφέρομαι μόνο στην ανθούσα διεθνώς βιομηχανία των υπηρεσιών ασφαλείας που έχει οδηγήσει σε φαινόμενα όπως οι ιδιωτικές φυλακές ή οι ιδιωτικοί – μισθοφορικοί στρατοί. Αναφέρομαι στο πώς μέσα στη συνθήκη του ύστερου νεοφιλελευθερισμού κόμματα και πολιτικοί που δεν μπορούν να προσφέρουν οράματα ευημερίας καταφεύγουν στο να υπόσχονται ασφάλεια, ακόμη και εάν αυτό συχνά περνάει μέσα από την τεχνητή και αμιγώς επικοινωνιακή διόγκωση απειλών. Η κατάχρηση του σημαίνοντος «Εξάρχεια» προσφέρει επαρκή τεκμηρίωση του προβλήματος. Το ίδιο και η κατασκευή «επικίνδυνων τάξεων», κατά προτίμηση περιθωριοποιημένων, στα όρια ακόμη και της γκετοποίησης, που προσφέρουν τον κίνδυνο προς αντιμετώπιση.

Η αυξανόμενη «στρατιωτικοποίηση» της Αστυνομίας, υπό τη μορφή της διαρκούς προτεραιοποίησης της «επιχειρησιακής αποτελεσματικότητας», έρχεται να υποκαταστήσει τη συζήτηση για την πρόληψη, όπως και την κάποτε αυτονόητη θέση ότι προέχει η αντιμετώπιση των φαινομένων κοινωνικού αποκλεισμού και περιθωριοποίησης. Και βεβαίως ενέχει τον πειρασμό να θεωρηθεί ότι τα φαινόμενα κοινωνικής δυσαρέσκειας και διαμαρτυρίας αποτελούν κατά βάση προβλήματα «παραβατικότητας» που μπορούν να αντιμετωπιστούν μέσα από την αναβάθμιση της κατασταλτικής αποτελεσματικότητας των αστυνομικών δυνάμεων (με τη σιωπηρή παράλληλη αυξημένη ανεκτικότητα σε ακροδεξιές νοοτροπίες εντός τους). Και εάν η Γαλλία στην περίοδο των Κίτρινων Γιλέκων έδειξε τον κίνδυνο αυτής της κατεύθυνσης, οι ΗΠΑ και ο τρόπος που το θέμα της αστυνομικής βίας αποτέλεσε πρόσφατα καταλύτη πολιτικών εξελίξεων δείχνουν ότι δεν έχουμε να κάνουμε με «αυτονόητες αλήθειες».