Το «Εδώ είναι Πειραιάς» ξανά στην κορυφή των charts

Οκτώ αγωνιστικές δεν αρκούν για να μιλήσουμε για φαβορί ή να δώσουμε θεωρητικό, έστω, προβάδισμα πρόκρισης σε κάποια από τις ομάδες που δεν συμπεριλαμβάνονταν στις λεγόμενες «σίγουρες» πριν από την έναρξη της Euroleague. Ειδικά από τη στιγμή που τρεις ισχυρές δυνάμεις της διοργάνωσης, όπως η πρωταθλήτρια Εφές, η ΤΣΣΚΑ και η Φενέρ, βρίσκονται τη στιγμή που μιλάμε εκτός 8άδας στην κατάταξη, κάθε πρόβλεψη μοιάζει παρακινδυνευμένη.

Παραταύτα, μπορούμε να πούμε ότι προσεγγίζοντας το 1/4 της regular season διαθέτουμε ένα πρώτο καλό δείγμα σχετικά με το ποιοι από τους 16 μονομάχους έχουν αποτυπωθεί στις συνειδήσεις όλων ως σύνολα σοβαρά, με συνέπεια, σταθερότητα και σοβαρότητα στο παιχνίδι τους, τα οποία εκτός απροόπτου θα διατηρήσουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή την συναρπαστική κούρσα.

Ανάμεσά τους βρίσκεται και ο Ολυμπιακός. Το βλέπουμε, το επιβεβαιώνουμε και δεν είναι υπάρχει λόγος να μην το λέμε.

Οι ερυθρόλευκοι ξεπέρασαν με τρόπο επιβλητικό και το εμπόδιο της φορμαρισμένης και δυσκολοκατάβλητης Μονακό, έφτασαν στο 6-2 κρατώντας το απόλυτο της έδρας τους με έξι νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια, επιβεβαιώνοντας ότι το διαχρονικό… «Εδώ είναι Πειραιάς», έχει επιστρέψει στην κορυφή των τσαρτς. Πλέον έχουν κάθε δικαίωμα να
αντιμετωπίζουν την φετινή ευρωπαϊκή πρόκληση με αυτοπεποίθηση και μπόλικη όρεξη. Να συνειδητοποιήσουν, δηλαδή, ότι με βάση την εικόνα που έχουν παρουσιάσει και ήδη τεκμηριώσει, μπορούν σ’ ένα μεγάλο βαθμό να ορίσουν οι ίδιοι την μοίρα τους. Εχοντας ανακτήσει πλέον την πίστη στις δυνατότητές τους, αυτή ακριβώς που έψαχναν τα τελευταία χρόνια και η οποία εξαπλώνεται εκ νέου, τονώνοντας και αναζωογονώντας την ατμόσφαιρα του ΣΕΦ

Οι παίκτες του Ολυμπιακού μπήκαν στο ματς λες και ήθελαν να επιβεβαιώσουν… πανηγυρικά τις ανησυχίες του προπονητή τους. Εκαναν ακριβώς όσα είχε ζητήσει να μην κάνουν στις δηλώσεις του την παραμονή του αγώνα και μετέτρεψαν το πρώτο δεκάλεπτο σε βούτυρο στο ψωμί (ή μάλλον στο… κρουασάν) της Μονακό. Παθητική άμυνα, αργές επιστροφές, ανύπαρκτη πίεση στην μπάλα και πανεύκολα λάθη στην επίθεση που πρόσφεραν στους φιλοξενούμενους ουκ ολίγες ευκαιρίες στο τρανζίσιον.

Η αμυντική ανεπάρκεια δημιουργούσε ανασφάλεια και νευρικότητα στην επίθεση. Ο Ολυμπιακός προσπάθησε να χορέψει στο ρυθμό της γαλλικής ομάδας, αλλά όπως ακριβώς είχε προβλέψει ο «coach B», για όσο το έκανε έπεφτε στην παγίδα της. Το εν λόγω τέμπο αποδείχτηκε κάκιστο για τους ερυθρόλευκους, αλλά ευτυχώς το σταμάτησαν έγκαιρα, εμφανίζοντας στο παρκέ τα αναχαιτιστικά τους όπλα.

Από την έναρξη της δεύτερης περιόδου και για 25 περίπου λεπτά ο Ολυμπιακός μετέτρεψε τις επιθέσεις της Μονακό σε άλυτους γρίφους. Πίεσε ασφυκτικά την μπάλα, και αρνήθηκε τα περισσότερα plays των Μονεγάσκων, μην επιτρέποντάς τους ούτε τις off ball φασεις των σουτερ, ούτε το low post παιχνίδι τους. Ουσιαστικά τους επέτρεψε μόνο το pick n’ roll από το οποίο έκοψε τη δημιουργία με τις αλλαγές και την προστασία του ζωγραφιστού που μετατράπηκε σε απαγορευμένη ζώνη. Οι φιλοξενούμενοι έφτασαν να εκτελούν μόνο σε 1vs1 καταστάσεις με αποτέλεσμα από τους 27 πόντους τους πρώτου δεκαλέπτου, να μετρήσουν όλους κι όλους 25 στα επόμενα δύο.

Παράλληλα, οι Πειραιώτες εκμηδένισαν εκτελεστικά τον Μάικ Τζέιμς (2/11 σουτ), με μια συνδυαστική άμυνα με βοήθειες στο καλό του χέρι, πήγαν πολύ δυνατά στο ριμπάουντ αποτρέποντας δεύτερες ευκαιρίες, οδηγώντας κάπως έτσι την ταλαντούχα ομάδα του Μίτροβιτς σε ασφυξία. Μιλώντας για ριμπάουντ απλώς να αναφέρουμε ότι ο Βεζένκοφ μάζεψε 10, ο Ντόρσεϊ 7 και ο Λαρεντζάκης 6!

Μέσα από την ενέργεια στην άμυνα το σύνολο του Μπαρτζώκα κατάφερε να αποκτήσει ρυθμό και στην επίθεση, παρά την στείρα -σε γενικές γραμμές- βραδιά στην οποία βρέθηκε. Το να σκοράρεις 86 πόντους έχοντας 7/25 τρίποντα και 10 χαμένες βολές και τελικά να μετατρέπεις ένα τόσο απαιτητικό παιχνίδι σε περίπατο, δεν είναι απλό πράγμα. Κι αυτό αποτελεί ίσως και το πιο αισιόδοξο μήνυμα του φετινού Ολυμπιακού, που όσο περνάει ο καιρός σε αναγκάζει να κοιτάξεις όλο και πιο ψηλά αναζητώντας το ταβάνι του.

ΥΓ. Το ΣΕΦ είναι παλιό και άχαρο, οι εξέδρες έχουν μεγάλη απόσταση από το παρκέ και δύσκολα γίνεται έδρα. Έτσι λένε οι επικριτές του και ίσως να μην έχουν άδικο. Ξεχνούν κάτι, όμως. Τις φορές εκείνες που μέσα στο πέρασμα του χρόνου, η ομάδα βρίσκει χημεία με τον κόσμο και η μια πλευρά ταυτίζεται με την άλλη, το στέκι αυτό παίζει… πολύ σκληρό ροκ. Και μ’ έναν τρόπο σχεδόν ανεξήγητο γίνεται το πιο αφιλόξενο μέρος της Ευρώπης. Οι παλιοί το ξέρουν καλά, οι νεότεροι σιγά σιγά το διαπιστώνουν.

ΥΓ2. Μέσα σε ένα σύνολο από στρατιώτες που υπηρετούν πίστα τον ρόλο τους, ο Τάιλερ Ντορσεϊ είναι η απαραίτητη δόση τρέλας, το απρόβλεπτο, το μη υπολογισμένο. Είναι αλήθεια κάποιες φορές μοιαζει να παρασύρεται από τον ενθουσιασμό του και να κάνει κατάχρηση, όμως το πνεύμα που κουβαλάει, έλλειπε αφάνταστα από τον Ολυμπιακό.

ΥΓ3. Σλούκας και Γουόκαπ συνθέτουν ένα από τα πιο ολοκληρωμένα ζευγάρια πλέι μέικερ στην Ευρωλίγκα.

ΥΓ4. Όταν Παπανικολάου και Βεζενκοφ έχουν αυτή την εικόνα στις δυο πλευρές του γηπέδου ο Ολυμπιακός είναι δύσκολο να ηττηθεί. Κι ας μην βάζουν πάντα πολλά. Μαζί τους ανεβαίνουν όλοι, όπως για παράδειγμα ο Ζαν Σαρλ, που χθες βρήκε ευκαιρία να τελειώσει εύκολες φάσεις, καθώς ο παίκτης του Σάσα δεν έφευγε ποτέ από πάνω του για να δώσει βοήθεια στο ζωγραφιστό.