Μέσα σε ένα μήνα 13 νέοι άνθρωποι ηλικίας 18-30 ετών και 190 Ελληνες 40-64 ετών πέθαναν από κοροναϊό.

Μέσα σε ένα μήνα συνάνθρωποί μας, οι οποίοι βρίσκονται σε νεαρή ή ενεργή ηλικία «χάθηκαν». Ανθρωποι που θα έκαναν οικογένειες, παιδιά, θα δημιουργούσαν κοινωνικό, οικονομικό και οικονομικό κεφάλαιο για τη χώρα.

Για μια χώρα που μαστίζεται από την υπογεννητικότητα, που κινδυνεύει να εξαφανιστεί, πρόκειται για εξαιρετικά βαρύ φορτίο.

Θα έλεγα ότι πρόκειται για γενοκτονία που θα έπρεπε να μας συγκλονίζει. Δεν θα έπρεπε να ασχολούμαστε με τίποτε άλλο.

Δεν θα έπρεπε να χάνουμε χρόνο για οτιδήποτε διαφορετικό από την αντιμετώπιση της πανδημίας.

Κι όμως, αυτό που αντικρίζει κανείς είναι η αδιαφορία.

Ακόμη και η απογευματινή ενημέρωση για τα κρούσματα, τους θανάτους, τους διασωληνωμένους, δεν μας κάνει πλέον καμιά εντύπωση.

Εκεί που συγκλονιζόμασταν με τα 500 και 1.000 κρούσματα και τους 5-10 θανάτους, πλέον κάθε μέρα πεθαίνει ένα… λεωφορείο, χάνονται 40-50 συνάνθρωποί μας και χιλιάδες νοσούν, κι εμείς απλά το προσπερνούμε.

Ο κοροναϊός έγινε δυστυχώς… καθημερινότητα, την ώρα που το μαύρο πέπλο του θανάτου σκεπάζει τη χώρα.

Την ώρα που χιλιάδες άλλοι θα αντιμετωπίσουν σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία τους.

Την ώρα της γενικής συστράτευσης, όπου όλοι θα έπρεπε να ομονοήσουν και να φτιαχτεί μια νέα εθνική στρατηγική για την αντιμετώπιση του ιού, τι βλέπουμε;

Πολιτικές αψιμαχίες στα τηλεπαράθυρα, βουλευτές και κόμματα να κάνουν τζάμπα αντιπολίτευση, μια κυβέρνηση να έχει… χάσει τη μπάλα, επιστήμονες να «κρύβονται» για να μην εκτεθούν, άλλοι να συνεχίζουν την «επαγγελματική» ενασχόληση με την προβολή και μόνο με αυτήν.

Και την ίδια ώρα ο κοροναϊός να θερίζει, οι ανεμβολίαστοι να μην πείθονται να πάνε να κάνουν το εμβόλιο, κάθε προσπάθεια να πέφτει στο κενό.

Και το χειρότερο: Η κοινωνία να εθίζεται με τον θάνατο.

Μάλιστα, αυτός ο εθισμός έχει κι άλλες παρενέργειες, όπως π.χ. η ανάδειξη της ασημαντότητας άλλων γεγονότων.

Φάγαμε μέρες και «τρένταρε» ένα… λαιφσταλικό νούμερο που έκανε body shaming, και με ευθύνη δική μας έγινε ακόμη πιο δημοφιλές ένα ψυχοπαθολογικό πρόσωπο.

Περνάμε ατέλειωτες ώρες στο τηλεοπτικό κους κους απίθανων τύπων και ριάλιτι, δήθεν για να «χαλαρώσουμε» από την καθημερινότητα.

Όμως, η αλήθεια είναι ότι ο θάνατος μας απωθεί, ο φόβος της αρρώστιας μας… αρρωσταίνει και νομίζουμε ότι ξορκίζοντας το κακό δεν θα μας βρει.

Δεν είναι, όμως, έτσι. Ο κοροναϊός είναι εδώ και μας δολοφονεί, σκοτώνει τους δικούς μας, μικραίνει τη χώρα μας.

Αλλά εμείς ασχολούμαστε με τα τετριμένα, με τα ασήμαντα.

Όπως έγραψε ορθώς στα «Νέα Σαββατοκύριακο» ο Χρήστος Χωμενίδης ζούμε έναν «διανοητικό αυνανισμό».

Αν, λοιπόν, δεν συνέλθουμε όλοι θα χαθούμε.

Αν δεν συνέλθει η κυβέρνηση να λάβει σωστές αποφάσεις.

Αν δεν συνέλθει η στείρα αντιπολίτευση. Αν δεν συνέλθουν οι επιστήμονες και δη οι «τηλεαστέρες»

Αν δεν συνέλθουμε κι όλοι εμείς που είμαστε υποχρεωμένοι να απαιτούμε προστασίας της δημόσιας υγείας.

Αλλά να συνέλθουμε σημαίνει να ξεσηκωθούμε, να δημιουργηθεί ένα παλλαϊκό μέτωπο κατά του κοροναϊού.

Να πείσουμε τους πάντες να κάνουν το εμβόλιο, να απομονώσουμε τους ηλίθιους, να κινητοποιήσουμε όλες τις δυνάμεις που έχουμε.

Ενισχύοντας τη Δημόσια Υγεία, αν χρειαστεί και με επιτάξεις νοσοκομείων.

Ενισχύοντας τις κλειστές δομές που έχουν ανάγκη, όπως τις φυλακές, τα γηροκομεία.

Δίνοντας λύσεις στα προβλήματα στα σχολεία, στα νοσοκομεία, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.

Και κυρίως: Πείθοντας τους πολίτες να εμπιστευτούν την επιστήμη, αυτή που έσωσε εκατομμύρια ανθρώπους τα τελευταία χρόνια.

Αλλά την πραγματική επιστήμη κι όχι τους επιστήμονες που ενδιαφέρονται μόνο για την προσωπική τους ανέλιξη.

Ο κοροναϊός έχει σκοτώσει χιλιάδες Ελληνες. Μια ολόκληρη πόλη έχει εξαφανιστεί μέσα σε ένα χρόνο.

Αν δεν κάνουμε κάτι τώρα, απλά περιμένουμε να έρθει η δική μας σειρά.

Headlines