Δεσμεύσεις

Η ανάδειξη του Ανδρέα Λοβέρδου στην πρώτη θέση στη δημοσκόπηση που δημοσίευσαν «ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο» δίνει αέρα στα πανιά του. Τώρα δεν υπόσχεται μόνο υπερδιπλασιασμό του ποσοστού του ΚΙΝΑΛ, που υπό την προεδρία του θα λέγεται και πάλι ΠΑΣΟΚ. Δεν του αρκεί δηλαδή το 8,10Χ2 plus, κάτι σαν το 16,5% ας πούμε. Μιλάει πλέον στις συνεντεύξεις του για ένα ποσοστό «κοντά στο 20%», που στη μαθηματική γλώσσα ισοδυναμεί με οτιδήποτε πάνω από 19%. Με τη φόρα που έχει πάρει, σε λίγο θα πει πως αν δεν βγάλει το ΠΑΣΟΚ πρώτο κόμμα, θα παραιτηθεί.

Το ενδιαφέρον όμως εδώ είναι άλλο. Οπως κάθε πολιτικός που ζητά την ψήφο των πολιτών, ο Λοβέρδος δεσμεύεται για διάφορα πράγματα. Να θεσπίσει τρεις αντιπροέδρους, «γυναίκες και άνδρες» (κάτι που δημιουργεί ομολογουμένως κάποια γραμματική σύγχυση, αφού δεν μπορεί παρά να είναι μια γυναίκα και δύο άνδρες ή ένας άνδρας και δύο γυναίκες). Να κάνει κομματικό δημοψήφισμα στο πρώτο μεγάλο νομοσχέδιο που θα φέρει η κυβέρνηση στη Βουλή, με το αποτέλεσμα μάλιστα να γίνεται γνωστό εντός μιας ώρας (κάτι που ακούγεται αρκετά φιλόδοξο, αν αναλογιστεί κανείς ότι το Κίνημα των Πέντε Αστέρων που πρωτοεισήγαγε την άμεση δημοκρατία στις μέρες μας ήθελε συνήθως κανα δυο μέρες για να βγάλει αποτέλεσμα). Ακόμη και με τις επιφυλάξεις αυτές, όμως, πρόκειται για αξιοπρόσεκτες δεσμεύσεις. Το να υπερδιπλασιάσεις τα ποσοστά σου, από την άλλη πλευρά, πώς μπορεί να αποτελεί «δέσμευση»;

Ο Λοβέρδος εμπνέεται προφανώς από τον «υπαρξιακό του αντίπαλο», τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος κατάφερε μέσα σε τρία χρόνια (2009-2012) να υπερτετραπλασιάσει το ποσοστό του κόμματός του. Αναρωτιέται βέβαια κανείς ποιο θα είναι σήμερα το ισοδύναμο του αντιμνημονιακού αγώνα και ποιο σύνθημα θα μπορούσε να πάρει τη θέση τού «’Η εμείς ή αυτοί». Και πάλι: ο καθένας μπορεί να ονειρεύεται ό,τι θέλει.

Ο πρώην υπουργός δεν ονειρεύεται όμως, δεσμεύεται, βάζοντας μάλιστα το κεφάλι του στον ντορβά. Κι αυτό, για κάτι που δεν είναι στο χέρι του. Ο Λοβέρδος απλώνει τη δέσμευσή του και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις που θα ακολουθήσουν, πιθανότατα με διαφορά ενός μηνός η μία από την άλλη. Ας πούμε λοιπόν ότι το ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία του παίρνει στις πρώτες εκλογές 12% ή 13%. Θα πρόκειται ασφαλώς για προσωπικό του θρίαμβο. Πώς θα φτάσει στη συνέχεια τόσο γρήγορα στο 20%; Αναπροσαρμόζοντας κάποιες θέσεις του; Επενδύοντας στο σενάριο της ακυβερνησίας; Κι αν δεν τα καταφέρει, αλλά μείνει στο 15% ή 16%, δεν θα είναι αμαρτία απ’ τον Θεό να παραιτηθεί;

Η «δέσμευση» του υπερδιπλασιασμού μπορεί λοιπόν να δίνει ένα κίνητρο στους νοσταλγούς των παλιών μεγαλείων, στην πράξη όμως δεν σημαίνει και πολλά πράγματα. Ο Ανδρουλάκης ή ο Παπανδρέου θα μπορούσε να πλειοδοτήσει, λέγοντας ότι αυτός θα τριπλασιάσει το ποσοστό. Και;