Θυμάστε το πρώτο κύμα της πανδημίας; Τότε που όλα ήταν νέα, τρομακτικά και μας έφερναν, με τους αγκώνες στα γόνατα και το κεφάλι τεντωμένο μπροστά, απέναντι στον Τσιόδρα και τις επόμενες κρίσιμες εβδομάδες του Χαρδαλιά. Και όταν έβγαινε ο Μητσοτάκης έκανε ρεκόρ τηλεθέασης. Με άσπρο πουκάμισο και γραβάτα, σηκωμένα τα μανίκια. Και μέναμε σπίτι ήσυχοι, πηγαίναμε για ύπνο έχοντας κατά νου ότι θα έρθει ένα στιβαρό χέρι να μας σκεπάσει. Στα social λέγαμε και ανέκδοτα για το πώς θα ήταν τα πράγματα αν τα κλειδιά ήταν στα χέρια του Τσίπρα και του Πολάκη. Και γράφαμε και αναλύσεις για τα πολιτικά αντανακλαστικά των ψηφοφόρων που συσπειρώνονται γύρω από την ηγεσία, η οποία καταπίνει τις κρίσεις σαν ζαχαρωτά και διάφορα άλλα.

Τι εξέπεμπε τότε ο Μητσοτάκης; Πυγμή και αποφασιστικότητα. Το «Μωυσής» κυκλοφόρησε με περιπαικτική διάθεση, όμως το «πατερούλης» θα ήταν πιο κοντά στις προδιαγραφές του ρόλου. Και όλο αυτό κεφαλαιοποιήθηκε, αποτυπώθηκε στις δημοσκοπήσεις, αποθηκεύτηκε στους πολιτικούς ταμιευτήρες της κυβέρνησης.

Υστερα άρχισαν τα πιο δύσκολα. Λίγο οι περίεργοι χειρισμοί με το εμβόλιο, ειδικά της ΑΖ, κάτι τα πέρα-δώθε με τα lockdown και η συμπαγής εικόνα απέκτησε κάποιες ρωγμές. Αυξήθηκε ο ρυθμός των νεκρών, εξαφανίστηκαν οι πολεμικές εμφανίσεις του Μητσοτάκη. Και η στιβαρότητα μετατράπηκε σε κάτι ρευστό. Λες και δεν είχαμε διαχείριση πανδημίας, αλλά πολιτικού κόστους. Η υποχρεωτικότητα εμβολιασμού περιορίστηκε μόνο στους υγειονομικούς, όταν άλλες χώρες εμβολιάζουν σχεδόν ολόκληρο τον δημόσιο τομέα. Οι νεκροί κρύφτηκαν διακριτικά κάτω από το χαλάκι αντί να χρησιμοποιηθούν ως μέσο προώθησης του εμβολιασμού. Και παρακολουθήσαμε όλα αυτά τα χαριτωμένα ως και φαιδρά με τον έλεγχο των πιστών που εκκλησιάζονται.

Στην αρχή της πανδημίας ο πολίτης έβλεπε μια κυβέρνηση που δρα αποφασιστικά και πράττει το αυτονόητο. Τώρα, στο τέταρτο κύμα, η κόπωση των πολιτών βρίσκει απέναντι της μια κυβέρνηση που έχει ως κύρια προτεραιότητα τη διαχείριση και τον περιορισμό του πολιτικού κόστους. Με μοναδική μέριμνα να μη γίνει lockdown.

Η σχέση μου με τον Ιλον Μασκ

Θα είμαι ειλικρινής. Διατηρώ μια διαπλεκόμενη σχέση με τον Ιλον Μασκ, τον πλουσιότερο άνθρωπο του κόσμου. Πρώτον, επειδή με παρέσυρε και αγόρασα Bitcoin για 50 ευρώ. Αυτός όμως είχε αγοράσει για 1,5 δισεκατομμύριο δολάρια, μετά τα πούλησε και βρέθηκα εγώ με χαρτοφυλάκιο 30 ευρώ. Δεύτερον, επειδή συμμετείχα και εγώ στη ψηφοφορία που διοργάνωσε στο Τwitter ρωτώντας αν πρέπει να πουλήσει μετοχές της Tesla αξίας 20 δισ. δολαρίων για να πληρώσει Εφορία. Συμπάσχω, γιατί και εγώ πριν από μία εβδομάδα πλήρωσα. Και έτσι ψήφισα και εγώ θετικά, ακολουθώντας την πλειοψηφία. Τώρα ο Ιλον θα πουλήσει, η μετοχή της Tesla θα πέσει, όμως έτσι θα πληρωθεί η Εφορία, δηλαδή το κοινωνικό κράτος. Ενα «yes» πάτησα στο Τwitter και έμπηξα το μαχαίρι στα πλευρά του καπιταλισμού.

Κάνε με πρωθυπουργό

Η τελευταία έρευνα της διαΝΕΟσις, που αφορά θέσεις της κοινής γνώμης για θέματα σχετικά με την πανδημία, έχει στην άκρη της δύο ερωτήματα τα οποία δεν συνδέονται άμεσα με το προς διερεύνηση αντικείμενο. Το δείγμα ερωτάται αν πιστεύει ότι οι πολιτικοί ενδιαφέρονται για αυτά που σκέφτονται οι άνθρωποι. Το 80% απαντά αρνητικά. Ερωτάται επίσης αν οι «απλοί άνθρωποι» θα μπορούσαν να διαχειριστούν τα προβλήματα της χώρας καλύτερα από τους πολιτικούς. Οι καταφατικές απαντήσεις συγκεντρώνουν το 47,5%. Αν βάλετε αυτά τα ποσοστά το ένα δίπλα στο άλλο, θα πάρετε πολλές απαντήσεις για τη διείσδυση του λαϊκισμού στο συλλογικό θυμικό. Είναι η μαθηματική αποτύπωση του «κάνε με πρωθυπουργό για να σου αποδείξω πόσο άχρηστοι είναι οι πολιτικοί». Καλό θα ήταν αυτές οι ερωτήσεις να συμπληρώνονται και από μερικές ακόμα για τη χρήση των social media.

Headlines