«(Eίμαι) ένα παιδί από τα Σεπόλια των Αθηνών που μεγάλωσε από Νιγηριανούς γονείς».

Αυτή η φράση ακούστηκε από το στόμα του Γιάννη Αντετοκούνμπο μέσα στον Λευκό Οίκο, μπροστά στον Τζο Μπάιντεν.

Με αυτή τη φράση, για ακόμη μια φορά ο «δικός μας» Γιάννης, αλλά και όλη η οικογένειά του, έγιναν οι καλύτεροι πρεσβευτές της Ελλάδας.

Αλλά και αυτή του η στάση ανέδειξε και πάλι την αγάπη του για την πατρίδα μας, για την πατρίδα του. Και το μεγαλείο μιας οικογένειας που άντεξε στις κακουχίες και μεγαλουργεί.

Όχι τόσο αθλητικά, αλλά ανθρώπινα. Ο σούπερ σταρ του NBA δεν έχει μπει στις καρδιές μας μόνο για τα υπερφυσικά κατορθώματά του με την πορτοκαλί μπάλα.

Εχει μπει με το ήθος του, με την αγάπη του για την Ελλάδα που τον αγκάλιασε, τον μόρφωσε, τον μεγάλωσε.

Κι αυτός δεν ξεχνά να αναφέρεται συνέχεια σ’ αυτήν. Να σηκώνει την ελληνική σημαία ψηλά, πιο ψηλά απ’ ότι την σηκώνουν χιλιάδες «βέροι» Ελληνες που καθημερινά προσβάλλουν την πατρίδα μας.

Ο Γιάννης, ο Θανάσης, ο Κώστας κλπ. είναι παιδιά που μεγάλωσαν από Νιγηριανούς γονείς. Αλλά είναι παιδιά από την φτωχή συνοικία της Αθήνας, τα Σεπόλια.

Είναι παιδιά που βίωσαν τον ρατσισμό (ευτυχώς των ολίγων), αλλά που ουδέποτε βγάζουν πικρία γι’ αυτό. Γιατί το μεγαλείο της ψυχής δεν μετριέται ούτε με τεστ αίματος, ούτε με DNA. Ή είσαι σπουδαίος άνθρωπος ή είσαι τιποτένιος, ανήθικος, λίγος.

Όμως, βλέποντας τη φωτογραφία των δύο αυτών γελαστών Ελληνόπουλων, τη φωτογραφία που μας έκανε όλους υπερήφανους, δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς.

«Κι αν αυτά τα παιδιά ήταν σε μια βάρκα και κάποιος αποφάσιζε επαναπροώθηση (pushback);

Αν ήταν η βάρκα βούλιαζε; Αν είχαμε νέους Αιλάν; Αν στην τελική κάποιος απάνθρωπος αποφάσιζε ότι δεν έχουν θέση την Ελλάδα οι Νιγηριανοί;

Να το ξεκαθαρίσουμε: Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι μπορεί να αντέξει η Ελλάδα εκατομμύρια μετανάστες και πρόσφυγες.

Κανείς δεν μπορεί να ασκεί κριτική σε όσους φυλάνε τα σύνορα της χώρας. Εκτός από εκείνους που δεν πιστεύουν ότι υπάρχουν θαλάσσια ή χερσαία σύνορα.

Και φυσικά όλοι καταλαβαίνουμε ότι το προσφυγικό – μεταναστευτικό εργαλειοποιείται με τον πιο άθλιο τρόπο από στυγνούς πολιτικούς όπως ο Ερντογάν ή ο Λουκασένκο.

Όμως, από την άλλη δεν μπορούμε να δεχθούμε επαναπροωθήσεις (εφόσον γίνονται) που θέτουν σε κίνδυνο ανθρώπινα ζωές. Παιδιά, γυναίκες, ηλικιωμένους που τρέχουν να γλιτώσουν από πολέμους ή την πείνα και πνίγονται στο Αιγαίο.

Θα πει κανείς: «Εντάξει, ο Αντετοκούνμπο είναι ένας, είναι πατριώτης, τιμά την Ελλάδα. Οι χιλιάδες γιατί να έρθουν στη χώρας. Να πάνε αλλού».

Βεβαίως, είναι σωστό, όμως, σημασία πρέπει να έχει ο άνθρωπος. Σημασία πρέπει να έχει η ζωή και πώς αυτή θα διασωθεί.

Σημασία έχει να μην γίνεται το Αιγαίο «υγρός τάφος» κατατρεγμένων ανθρώπων.

Σημασία έχει να μη χάνουμε την ανθρωπιά μας, ακόμη κι αν γύρω μας συγκρούονται πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα που παίζουν στις πλάτες προσφύγων και μεταναστών.

Η Ελλάδα μπορεί να αντέξει πολλούς… Αντετοκούνμπο, αλλά όχι όλους. Κι εδώ πρέπει να σκύψουμε και να λύσουμε το πρόβλημα.

Και το πρόβλημα είναι ευρωπαϊκό. Αλληλεγγύη σημαίνει να μην αφήνεις μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα να δέχεται τέτοια αφόρητη πίεση μεταναστευτικών ροών.

Αλληλεγγύη σημαίνει να μην «χαϊδεύεις» ηγέτες χωρών που σπρώχνουν κατατρεγμένους στον όλεθρο.

Αλληλεγγύη σημαίνει ότι δεν νίπτεις τας χείρας σου και περιμένεις από τη μικρή Ελλαδίτσα να λύσει το πρόβλημα, αλλά αναλαμβάνεις κι εσύ το μερίδιο που σου αναλογεί.

Όπως η Ολλανδία π.χ. μιας και ήρθαν οι Ολλανδοί να… μας την πουν. Πόσους μετανάστες έχει δεχθεί από την Ελλάδα. Ούτε 15. Αυτό είναι το μερίδιο της ευθύνης που ανέλαβε;

Μην μας κουνάνε το δάκτυλο, λοιπόν, εκείνοι που μας έχουν εγκαταλείψει.

Κι αν ο Αντετοκούνμπο έζησε, μεγαλουργεί, μας έκανε περήφανους στο Λευκό Οίκο, κάποιοι άλλοι δεν θα ζήσουν. Κι αυτό είναι που πρέπει να μας απασχολεί.

Ούτε οι απαντήσεις, ούτε οι ερωτήσεις, ούτε το στυλ, ούτε τίποτε άλλο. Μόνον η ανθρώπινη ζωή, όποια κι αν είναι αυτή, απ’ όπου κι αν προέρχεται.

Headlines