Ψυχραιμία

Την εβδομάδα που μας πέρασε, έξι γνωστοί και φίλοι μου, άπαντες εμβολιασμένοι, διαγνώστηκαν θετικοί. Θα μπορούσα να είμαι ο έβδομος. Ο ιός βάλλει πλέον εναντίον μας κατά ριπάς όπως στις πολεμικές ταινίες (δεν γράφω «όπως στον πόλεμο» διότι οι γενιές μας δεν έχουν πολεμήσει). Εάν αντί για ελάχιστου μεγέθους σωματίδια επρόκειτο για σφαίρες, θα τις ακούγαμε να περνούν ξυστά, να σφυρίζουν στα αφτιά μας. Θα βλέπαμε τους διπλανούς μας να τις τρώνε στο δόξα πατρί.

Να εκπλαγούμε; Δεν θα έπρεπε.

Οι επαΐοντες είχαν εγκαίρως προειδοποιήσει. «Δέκα χιλιάδες κρούσματα την ημέρα μέσα στον Αύγουστο» προέβλεπε ο καθηγητής Παυλάκης στις 22 Ιουλίου 2021. Μία εβδομάδα πριν, ο καθηγητής Σύψας ανέβαζε τον αριθμό στις είκοσι χιλιάδες. Η προέλαση του Covid καθυστέρησε απλώς δύο μήνες.

Αναφορικά με την αποτελεσματικότητα των εμβολίων, και οι πλέον αισιόδοξες κλινικές μελέτες άφηναν εξαρχής ένα περιθώριο μεταξύ 5% και 10% η ασπίδα να μη λειτουργήσει. Να μη σε προφυλάξει καν – εφόσον είσαι άνω των εξήντα – από τη βαριά νόσηση.

Χαίρομαι διαπιστώνοντας ότι, παρά την εκτίναξη των κρουσμάτων τις τελευταίες εβδομάδες, ο κόσμος διατηρεί το φρόνημα και την κοινωνικότητά του. «Σε φάσεις με πολύ καλύτερη επιδημιολογική εικόνα είχαμε κλειδαμπαρωθεί!» εξανίστανται εκείνοι που ευθέως ή εμμέσως προωθούν την ιδέα ενός νέου λοκντάουν. Αρνούνται να αντιληφθούν πως η επανάληψη ενός τόσο ακραίου μέτρου είναι αντικειμενικά αδύνατη. Η κοινωνία δεν μπορεί να κατεβάσει ξανά διακόπτες. Οχι απλώς για λόγους οικονομικούς. Κυρίως επειδή ψυχικά δεν το αντέχει. Τις παρενέργειες του περσινού κλεισίματος τις είδαμε. Στην εκτίναξη της κατανάλωσης ηρεμιστικών, ναρκωτικών, στις εκρήξεις βίας…

Υπάρχουν χαρακτήρες τρομολάγνοι. Και άλλοι εμφυλιοπολεμικοί. Οι πρώτοι ηδονίζονται προεξοφλώντας την απόλυτη καταστροφή – «Μπέργκαμο θα γίνουμε! Θα στοιβάζονται τα φέρετρα στις αυλές των νοσοκομείων!». Οι δεύτεροι κατακεραυνώνουν, καταριούνται τους ανεμβολίαστους. «Αμα αρρωστήσετε», τους απειλούν, «να πληρώσετε από την τσέπη σας τη νοσηλεία σας!». Αγνοούν ότι, πολώνοντας τόσο το κλίμα, μουλαρώνουν τους «απέναντι»; Πως μέτρα πρακτικά – όπως η αναστολή εργασίας ή ακόμα και η απαγόρευση εισόδου στην εστίαση – φέρνουν πολύ πιο απτό αποτέλεσμα από το λεκτικό μαστίγωμα; Εχουν απλώς ανάγκη να ξεσπάσουν τον θυμό τους. Ο οποίος θυμός προϋπήρχε του Covid-19.

Εγώ δεν κουνάω το δάχτυλο. Θυμάμαι, όσοι δάσκαλοι το συνήθιζαν, περίγελοι μάλλον καταντούσαν, παρά επιβάλλονταν.

Τι κάνω; Ζω κανονικά, τηρώντας τα μέτρα προστασίας. Η μισή δουλειά του συγγραφέα; Να ζυμώνεται με ανθρώπους. Κυκλοφορώ συνεπώς στον δρόμο, κάθομαι σε τραπέζια, παρακολουθώ θέατρο… Το θέατρο υπό τις παρούσες συνθήκες αποτελεί για τους συντελεστές του πράξη ηρωική. Μην τιμωρείτε τους ηθοποιούς με την απουσία σας. Φορέστε μάσκες και πηγαίνετε, χειροκροτήστε το αποτέλεσμα, μα και τη γενναιότητά τους – η μέθεξη, το «μαζί», η ένωση σκηνής – πλατείας, συνιστά το καλύτερο αντίδοτο στην κατάθλιψη. Οποτε μου ανοίγουν γνωστοί και άγνωστοι κουβέντα σχετικά με την πανδημία, προσπαθώ να το γυρίζω αλλού. Η εμμονική ενασχόληση με ένα θέμα, όσο και αν αυτό σε καίει, κινδυνεύει να σε τρελάνει. Πόσω μάλλον δε όταν δεν διαθέτεις αρκετές πληροφορίες και ικανή γνώση, παρά (νομίζεις ότι) ενημερώνεσαι από το Διαδίκτυο.

Συμφιλιώνομαι σταδιακά με την ιδέα ότι δεν θα περάσω – ούτε εγώ ούτε κανείς σχεδόν – την πανδημία αβρόχοις ποσί. Η θυγατέρα μου συνυπάρχει καθημερινά με σμάρια συμμαθητές της. Ζήτημα χρόνου να μολυνθεί και να μας μολύνει. Και ας αποδεικνύονται τα παιδιά ασυγκρίτως πιο πειθαρχημένα από τους ενηλίκους. Στατιστικά μιλώντας, ο ιός παραμονεύει στην επόμενη, άντε στη μεθεπόμενη στροφή του δρόμου. Ευελπιστώ απλώς να προφτάσω να κάνω την τρίτη δόση του εμβολίου. Ωστε να με βρει όσο πιο αρματωμένο γίνεται.

Το λέτε ηττοπάθεια; Το λέω ψυχραιμία. Ο,τι ακριβώς απαιτούν οι ταραγμένοι μας καιροί. Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης το είχε διατυπώσει αριστουργηματικά: «Οποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει, στρατιώτη μου, τον πόλεμο τον χάνει».