Ειλικρινά δεν κατανοώ για ποιο λόγο κατεβαίνει ως υποψήφιος για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ ο Γιώργος Παπανδρέου. Και κάνω αυτή την αναφορά γιατί μου έρχεται στο μυαλό κάτι που είχε πει ο Αριστοτέλης.

Δηλαδή, ότι στα ανώτερα αξιώματα μιας πολιτείας είναι απαραίτητο να πηγαίνουν οι άνθρωποι οι οποίοι διαθέτουν «πολιτική αρετή», γιατί κάτι τέτοιο υπηρετεί τον «παιδευτικό ρόλο» της καλής πόλης (M. Sandel)

Εάν αυτό αληθεύει (και κατά τη γνώμη μου αληθεύει) ο Γιώργος Παπανδρέου δεν θα έπρεπε να κατεβεί ως υποψήφιος για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ , γιατί έχει ήδη «τιμηθεί» στο παρελθόν και ως πρωθυπουργός και ως αρχηγός της σοσιαλδημοκρατικής παράταξης.

Επομένως δεν κατανοώ καθόλου τι διαφορετικό θα προσφέρει σήμερα, εάν επανεκλεγεί ως ηγέτης αυτού του χώρου!

Το μόνο πράγμα το οποίο, κατά τη γνώμη μου, θα μπορούσε να ερμηνεύσει υπαρξιακά και βαθύτερα την υποψηφιότητα του Παπανδρέου είναι το εξής: Δηλαδή, το ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έχουν (κάκιστα) ταυτίσει τη ζωή τους με την εξουσία και την «επαγγελματικοποιημένη πολιτική»!

Και νοιώθουν μια κατάθλιψη και ένα κενό, όταν αποσύρονται από τη δημόσια σφαίρα (επειδή τα φώτα της δημοσιότητας δεν τους «αγγίζουν» πια).

Είναι οι «μονοδιάστατοι άνθρωποι» για τους οποίους είχε μιλήσει σε ένα εξαίρετο βιβλίο του ο Χέρμπερτ Μαρκούζε ( από την περίφημη σχολή της Φρανκφούρτης).

Σε αυτή την κατηγορία θα μπορούσε να καταταχθεί κατά την άποψη μου και ο πρώην πρωθυπουργός, γιατί όλοι καταλαβαίνουν ότι ο ιστορικός του κύκλος έχει κλείσει!

Και ότι θα έπρεπε και άλλοι άνθρωποι να έχουν τη δυνατότητα να ανέλθουν στα ανώτερα αξιώματα της δημόσιας και της κομματικής ζωής ( αφού η ισοβιότητα είναι ασύμβατη με τη δυτική δημοκρατία).

Ωστόσο, ο πρώην πρωθυπουργός παραβλέπει αδικαιολόγητα όλα αυτά τα μεγέθη και κατεβαίνει και πάλι ως υποψήφιος  για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ !

Και μάλιστα σε μια χρονική στιγμή κατά την οποία η χώρα μας έχει ανάγκη από μια ανανεωμένη και σύγχρονη σοσιαλδημοκρατική παράταξη (η οποία θα ασκεί και μια σοβαρή αντιπολίτευση στη σημερινή κυβέρνηση).

Γιατί σήμερα σοβαρή αντιπολίτευση δεν υπάρχει σε αυτόν τον τόπο!

Και υπάρχει και κάτι άλλο σε ότι αφορά την υποψηφιότητα του πρώην πρωθυπουργού:

Με άλλα λόγια ο Γιώργος Παπανδρέου δεν έκανε ποτέ αυτοκριτική (ούτε ένοιωσε την «τυραννία της μεταμέλειας» όπως λέει και ο Πασκάλ Μπρύκνερ) για τον τρόπο που διαχειρίστηκε τη φοβερή οικονομική κρίση το 2009  (τις παρενέργειες της οποίας βιώνουμε ακόμη και σήμερα).

Και κάνω αυτή την αναφορά για τον εξής λόγο:

Γιατί ακόμη και ο πνευματικός μέντορας του πρώην πρωθυπουργού , ο νομπελίστας Stiglitz, ενώ έμμεσα έχει «καθαγιάσει» την αρχική  συμφωνία με τους διεθνείς δανειστές (για να αποφευχθεί ή άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας)..

Από την άλλη μεριά κατακρίνει τον Γιώργο Παπανδρέου για την υιοθέτηση μιας μονοδιάστατης οικονομικής πολιτικής, η οποία περιοριζόταν τραγικά στη γιγαντιαία περικοπή των μισθών και των συντάξεων ( Stiglitz, «Freefall»).

Για όλα αυτά τα πράγματα ο πρώην πρωθυπουργός δεν είχε ποτέ και δεν έχει και σήμερα την αίσθηση του σφάλματος!

Το συμπέρασμα; Ο πρώην πρωθυπουργός πιστεύω ότι πρέπει να αποσύρει την υποψηφιότητα του , ώστε να δοκιμαστούν και άλλοι άνθρωποι στην ηγεσία του σοσιαλδημοκρατικού χώρου!

Γρηγόρης Καλφέλης – Καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ

kalfelis@law.ayth.gr

Headlines