Ο εκβιασμός και η παρανόηση

Στη μεγαλύτερη κρίση, μετά την πανδημία και τις οικονομικές της επιπτώσεις, φαίνεται να εξελίσσεται για την Ευρωπαϊκή Ενωση την περίοδο αυτή το προσφυγικό ζήτημα, αποδεικνύοντας για ακόμη μία φορά την έλλειψη συγκροτημένης πολιτικής για την αντιμετώπιση ενός φαινόμενου που δεν εμφανίστηκε ξαφνικά και τώρα λαμβάνει επικίνδυνες πολιτικές διαστάσεις. Και τούτο διότι οι αυταρχικοί ηγέτες τύπου Λουκασένκο ή Ερντογάν βρήκαν τη χρυσή ευκαιρία να εκβιάσουν τους Ευρωπαίους εκμεταλλευόμενοι τον ανθρώπινο πόνο δεκάδων χιλιάδων δυστυχισμένων ατόμων, που εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Ετσι, μετά την Ελλάδα και τα γνωστά γεγονότα του Εβρου, ήλθε τώρα η σειρά της Πολωνίας να πληρώσει το τίμημα της ευρωπαϊκής αβελτηρίας. Απλώς επειδή ο αδίστακτος δικτάτορας της Λευκορωσίας θέλησε με τον τρόπο αυτόν να μηνύσει σε αυτούς που του έχουν επιβάλει τις γνωστές κυρώσεις ότι «σταματώ αν τις άρετε».

Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, εμφανίστηκαν και πάλι οι γνωστές μας ανθρωπιστικές οργανώσεις να μιλούν για το «ιερό δικαίωμα» του ασύλου, σιωπώντας όμως για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τους ηγέτες που εργαλειοποιούν για το δικό τους συμφέρον το ανθρώπινο δράμα των προσφύγων. Ενώ παράλληλα ξεχνούν ότι το περιώνυμο δικαίωμα στο άσυλο που ισχύει από το 1951 (όταν το φαινόμενο την προσφυγιάς δεν είχε λάβει τις σημερινές τραγικές διαστάσεις) αφορούσε και συνεχίζει να αφορά μόνο τους πρόσφυγες και όχι τους μετανάστες. Αυτούς δηλαδή που διώκονται για πολιτικούς λόγους και όχι αυτούς που αναζητούν εργασία. Και άντε σήμερα μέσα σε αυτά τα τεράστια πλήθη που συνωστίζονται στα σύνορα να ξεχωρίσεις ποιος είναι ποιος. Καθώς μάλιστα όλοι αυτοί μετακινούνται με την «ευγενική φροντίδα» των αυταρχικών καθεστώτων με κάθε δυνατό μέσο (αεροπλάνα, τρένα, βαπόρια κ.λπ.) στα σύνορα των χωρών που θέλουν να εκβιάσουν.

Υπάρχει δηλαδή μια ακατανόητη παρανόηση από τις ανθρωπιστικές οργανώσεις ως προς την υποχρέωση εφαρμογής του δικαιώματος του ασύλου, κάτω από τις νέες αυτές απαράδεκτες συνθήκες. Και διερωτώμαι αν η γνωστή μας κυρία με το κόκκινο καπέλο το έχει αντιληφθεί. Προφανώς όχι, αλλά δυστυχώς δεν είναι η μόνη. Καλόν θα ήταν λοιπόν οι ανθρωπιστικές οργανώσεις να σκεφθούν κάποια στιγμή αν δεν θα έπρεπε να επικεντρώσουν το ενδιαφέρον τους στις χώρες που βρίσκονται στα σύνορα της Ευρώπης και να υπερασπισθούν τις υπεράνθρωπες προσπάθειες που καταβάλλουν, καθώς όλο το βάρος της αντιμετώπισης των αλλεπάλληλων προσφυγικών ροών έχει πέσει επάνω τους και παρά τις επαναλαμβανόμενες υποσχέσεις των Βρυξελλών για την παροχή βοήθειας, πρακτικά ελάχιστες από τις υποσχέσεις αυτές έχουν υλοποιηθεί. Διότι τελικά αυτό είναι το τεράστιο πρόβλημα.