Ολυμπιακός – Διαφορά περιφέρειας

Η Ευρωλίγκα δεν μπορεί να λειτουργεί συσσωρευτικά. Κάθε ματς είναι και μια ξεχωριστή ιστορία, της οποίας η πλοκή ουδόλως επηρεάζεται από το τι συνέβη την προηγούμενη εβδομάδα ή τον προηγούμενο μήνα. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, δεν θα βλέπαμε ποτέ την Αρμάνι να τρώει 30 πόντους στο κεφάλι από την Ούνιξ, τον Ερυθρό Αστέρα να συντρίβεται από την Μπασκόνια και τόσα ακόμα ακατανόητα εκ πρώτης όψεως, αλλά κατανοητά κατά βάθος σκορ στο ταμπλό της διοργάνωσης. Γι’ αυτό και ο αμέσως σημαντικότερος παράγοντας από το κάθε αποτέλεσμα είναι η διαχείρισή του. Μέσω της οποίας μετρώνται κατ´ επέκταση και τα επίπεδα επαγγελματισμού, που λέγαμε…

Για τρία δεκάλεπτα ο Ολυμπιακός συμπρωταγωνιστούσε σ’ ένα από τα πιο συναρπαστικά «έργα» της σεζόν έως τώρα και με την πειστική ερμηνεία του έδειχνε ικανός να φύγει από το Σινάν Ερντέμ με το… χρυσό αγαλματίδιο. Στο τελευταίο αποφάσισε να τραβηχτεί από το προσκήνιο και να ενσαρκώσει τον ρόλο του τελευταίου κομπάρσου, αφήνοντας την Εφές να κάνει φινάλε ανενόχλητη και με όλα τα φώτα πάνω της.

Οι πρωταθλητές Ευρώπης έφτασαν σε μια νίκη με τρόπο που προφανώς δεν τολμούσαν να φανταστούν βάσει της εικόνας του αγώνα, παρότι για πρώτη φορά στη σεζόν είδαν και τα τέσσερα μεγάλα όπλα της περιφέρειάς τους να καταγράφουν από θετικό έως… υπερθετικό πρόσημο. Με μπροστάρη τον ασταμάτητο Μπομπουά, τον εξαιρετικό Μίσιτς και τους θετικούς Λάρκιν και Σιμόν, η ομάδα του Εργκιν Αταμάν κατάφερε να διατηρήσει τον επιθετικό της ρυθμό σε υψηλό επίπεδο, υπερκαλύπτοντας το γεγονός ότι η front line της αναχαιτίστηκε σε μεγάλο βαθμό. Κι όταν ανέβασε ένταση στην ανασταλτική της δραστηριότητα, έφτασε εύκολα στη νίκη, που τόσο είχε ανάγκη.

Αντίθετα ο Ολυμπιακός, δεν κατόρθωσε να αντιπαραθέσει αντίστοιχο οίστρο ως τέλος, κάτι εν μέρει αναμενόμενο από την στιγμή που δεν βρήκε σταθερό ρυθμό μέσα από την άμυνά του. Την ιστορία γράφουν οι παρόντες, όμως η απουσία του Λιβιό -λόγω της ικανότητας να μαρκάρει στις αλλαγές- μάλλον κόστισε ακριβά στο συγκεκριμένο ματς. Σε κάθε περίπτωση η Εφές βγήκε στο παρκέ να «σκοτώσει» έναν μαχητικό, αλλά όχι «αλεξίσφαιρο» αντίπαλο και τα κατάφερε. Ανεξάρτητα από τη νωθρή εκκίνηση στην διοργάνωση, άλλωστε, διαθέτει και την εμπειρία και την ποιότητα ώστε να καθορίσει την τύχη οποιουδήποτε παιχνιδιού στο οποίο παρουσιάζεται σοβαρή κι αποφασισμένη.

Σε γενικές γραμμές και τηρουμένων των αναλογιών, οι Πειραιώτες εμφανίστηκαν βελτιωμένοι συγκριτικά με την εικόνα που έδειξαν στην Αγία Πετρούπολη. Προσέγγισαν το παιχνίδι με συγκέντρωση και πλάνο, κυκλοφόρησαν την μπάλα και παρουσίασαν πλουραλισμό στην επίθεση, ενώ στην άμυνα προσπάθησαν να κόψουν κάποια έστω από κεφάλια της τουρκικής Λερναίας Ύδρας. Αν μάλιστα η διαιτησία του πρώτου ημιχρόνου δεν ήταν τόσο εχθρική απέναντί τους, ίσως θα μπορούσαν να χτίσουν και διαφορά. Βεζένκοφ και Φαλ έδειξαν με το καλημέρα τις διαθέσεις τους, ενώ και οι Πρίντεζης. Σλούκας, Μακίσικ, Μάρτιν έδωσαν λύσεις μέχρι την ανάπαυλα. Στην αντίπερα όχθη Μίσιτς και Μπομπουά ήταν οι μόνες, αλλά μεγάλες απειλές.

Η μεγάλη διαφορά των δύο ομάδων στο δεύτερο ημίχρονο είχε να κάνει με τη συνεισφορά των γκαρντ. Ενώ η Εφές πρόσθετε στην εξίσωση Λάρκιν και Σιμόν, ο Ολυμπιακός ξέμενε με τον Γουόκαπ μοναδικό επιζώντα. Ντόρσεϊ και Λαρεντζάκης δεν εμφανίστηκαν ποτέ στο Σινάν Ερντέμ, ενώ απογοητευτική ήταν και η παρουσία του Σλούκα. Ο σταρ του Ολυμπιακού δεν μπόρεσε να ξεπεράσει την πίεση των γηπεδούχων στην τελευταία περίοδο, οδηγήθηκε σε over dribbling και τελικά σε κακές αποφάσεις. Η απογοήτευση άρχισε να κυριεύει τους Πειραιώτες, τα πόδια βάρυναν στην άμυνα και κάπως έτσι μια αμφίρροπη μάχη εξελίχθηκε σε εφιάλτη.

Η διαφορά ξέφυγε από τα πλαίσια της συνολικής εικόνας του παιχνιδιού, όμως αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Το 88-69 φαίνεται ενοχλητικό και το 20-3 χτυπάει πραγματικά άσχημα, αλλά δεν αποκλείεται η πικρή τελευταία γεύση να προκαλέσει και μια άμεση ενεργοποίηση των μηχανισμών που έχει ανάγκη τώρα ο Ολυμπιακός. Η Μακάμπι έρχεται γεμάτη αυτοπεποίθηση στο ΣΕΦ και δεν είναι η καλύτερη στιγμή για ένα τέτοιου είδους στραβοπάτημα.

Από εκεί και πέρα, τα δεδομένα για τον Ολυμπιακό παραμένουν αναλλοίωτα. Πρόκειται για μια καλή ομάδα επιπέδου 8άδας, με σημαντικές δυνατότητες και υπαρκτές αδυναμίες. Διαθέτει λύσεις και αρκετό βάθος, αλλά έχει και όρια. Είναι ορθολογικά δομημένη, με σωστή νοοτροπία, όμως για να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις της Euroleague χρειάζεται τη συνδρομή της πλειοψηφίας των παικτών της. Όταν από τους γκαρντ θα παίζει καλά μόνο ο ένας, όταν οι φόργουορντ-βαρόμετρα θα κυμαίνονται στα ρηχά, ή στους ψηλούς θα υπάρχουν απουσίες και προβλήματα, τότε τίποτα δεν θα είναι εύκολο…