Από πότε η Espresso στέλνει παπαράτσι να ακολουθούν τον αρχιδιαιτητή Μαρκ Κλάτενμπεργκ;

Η Espresso είναι μια εφημερίδα με συγκεκριμένη φυσιογνωμία, περιεχόμενο και κοινό.

Είναι μια tabloid σκανδαλοθηρική εφημερίδα που ανήκει στον όμιλο του Φιλιππάκη, εκδότη με γνωστές φιλικές σχέσεις με τον «διοικητικό ηγέτη» της ΑΕΚ Δημήτρη Μελισσανίδη. Στον ίδιο όμιλο ανήκει και η εφημερίδα «Δημοκρατία».

Τα θέματα με τα οποία ασχολείται η Espresso είναι συγκεκριμένα: κουτσομπολιά, ειδήσεις από τον κόσμο της showbiz, «γαργαλιστικά» άρθρα για το τι γίνεται στα παρασκήνια των τηλεοπτικών σειρών και ιδίως των reality show, και βέβαια πλήθος φωτογραφιών αστεριών με κάπως «ελαφρύ» ρουχισμό.

Όλα αυτά είναι γνωστά, είναι τμήμα του τοπίου του Τύπου, και σε τελική ανάλυση ελευθεροτυπία έχουμε και ποιοι είμαστε εμείς για να κρίνουμε τι πρέπει να δημοσιεύεται ή όχι. Αν το κοινό θέλει να διαβάζει κουτσομπολιά διανθισμένα με φωτογραφίες από καλλίγραμμα οπίσθια, δικαίωμά του και καλώς βγαίνουν τέτοιες εφημερίδες.

Είναι επίσης γνωστό ότι τέτοια έντυπα επιδιώκουν και τη σκανδαλοθηρία, ή τουλάχιστον κάτι που να μοιάζει με σκανδαλοθηρία, και γι’ αυτό απασχολούν «παπαράτσι» με αποστολή να παρακολουθούν τις εμφανίσεις (δημόσιες ή ιδιωτικές) των διαφόρων διασημοτήτων του θεάματος για να τις απαθανατίσουν. Μικρή σημασία έχει ότι συνήθως τις φωτογραφίες τις παρέχουν οι ίδιες οι «διασημότητες» (ιδίως όταν είναι επίδοξες «διασημότητες), πάντα είναι καλό να υπάρχει και πρωτογενές υλικό.

Και βέβαια ο στόχος των «παπαράτσι» είναι να πιάσει τη «διασημότητα» εκεί που δεν το περιμένει, γιατί μια τέτοια φωτογραφία «πουλάει» περισσότερο. Κάποτε οι παπαράτσι διεθνώς ήταν πάρα πολύ επιθετικοί και δεν σέβονταν κανένα κριτήριο σεβασμού της προσωπικής ζωής και της ιδιωτικότητας, τώρα όμως γενικά τα πράγματα έχουν κάπως βελτιωθεί.

Ακολουθούν παπαράτσι τον Μαρκ Κλάτενμπεργκ;

Ακριβώς γι’  αυτόν τον λόγο μας κάνει εντύπωση το γεγονός ότι η εφημερίδα Espresso αποφάσισε να ασχοληθεί με ένα πρόσωπο που δεν περιλαμβάνεται σε αυτά που συνήθως ενδιαφέρουν μιας εφημερίδα κουτσομπολιού και showbiz, τον αρχιδιαιτητή Μαρκ Κλάτενμπεργκ.

Και ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι φαίνεται ως η εφημερίδα να χρησιμοποιεί παπαράτσι, για να τον εντοπίσει και να πετύχει το κρίσιμο «ενσταντανέ».
Γιατί όπως και να το δει κανείς ο Μαρκ Κλάτενμπεργκ ούτε ηθοποιός είναι, ούτε τραγουδιστής, ούτε μοντέλο, ούτε παίκτης reality show, ούτε influencer.

Αρχιδιαιτητής είναι. Απασχολεί τη δημοσιότητα σε ένα άλλο επίπεδο, δηλαδή με τον ρόλο που παίζει στο ελληνικό ποδόσφαιρο, όχι με την προσωπική ζωή ή το σε ποιο μαγαζί πάει να φάει.

Και γι’ αυτό γεννάται το ερώτημα: ποιο λόγο έχει μια tabloid σκανδαλοθηρική εφημερίδα – και όχι έστω μια αθλητική – να ασχολείται με το που πηγαίνει να φάει ο αρχιδιαιτητής;

Εκτός και εάν στον όμιλο Φιλιππάκη έννοιες όπως σεβασμός της ιδιωτικότητας και διάκρισης της δημόσιας δράσης – που οφείλει να είναι αντικείμενο δημοσιογραφικής έρευνας και κριτικής – και της ιδιωτικής ζωής – που πρέπει να τυγχάνει σεβασμού – δεν υπάρχουν.

Ποιον ενδιαφέρει ποιος τρώει με ποιον;

Και ερχόμαστε στην άλλη διάσταση αυτού του τρομερού δημοσιεύματος: την… υποτίθεται σημαντική αποκάλυψη ότι ο αρχιδιαιτητής Κλάτενμπεργκ συνέτρωγε με την κ. Ντέπυ Κοξένογλου.

Η κ. Κοξένογλου είναι ένα στέλεχος της ΕΠΟ. Έχει σημαντικές σπουδές στο αθλητικό μάνατζμεντ και απασχολείται στην ομοσπονδία από το 1999. Έχει περάσει από σημαντικές θέσεις ευθύνης, όπως της Προϊσταμένης Διεθνών Σχέσεων, της Διευθύντριας του Τμήματος Διεύθυνσης Διαιτησίας και Διεθνών Σχέσεων, της Διευθύντριας της Διεύθυνσης Επικοινωνίας και της Διευθύντριας των προγραμμάτων-Projects από τη FIFA και την UEFA.

Μόνο πρόσφατα υποβιβάστηκε από τη διοίκηση της ΕΠΟ σε απλή υπάλληλο στο τμήμα «Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης, Κοινωνικών Δράσεων & Εθελοντισμού» που υπάγεται στη «Διεύθυνση Εμπορικών Δικαιωμάτων και Χορηγιών» της ομοσπονδίας». Μάλιστα, ενάντια στον υποβιβασμό της έχει ξεκινήσει τις σχετικές νομικές ενέργειες.

Δηλαδή, είναι ένα πρόσωπο που προφανώς και τον κ. Κλάτενμπεργκ γνωρίζει, και έχουν συναντηθεί πολλές φορές στο πλαίσιο της ίδιας της λειτουργίας της Ομοσπονδίας.

Επιπλέον, η «έγκριτη εφημερίδα» της εξειδίκευσης σε φωτογραφίες με… ελαφρύ ρουχισμό, δεν διευκρινίζει πότε τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία, προφανώς γιατί πιθανότητα αυτό θα γκρέμιζε το «αφήγημα» ότι πρόκειται για κάποια επαφή «με νόημα» και θα έδειχνε ότι επρόκειτο για ένα πολύ απλό γεύμα δύο ανθρώπων που ούτως ή άλλως έχουν συνεργαστεί στο πλαίσιο των υπηρεσιακών καθηκόντων τους.

Η κατασκευή μιας μη είδησης

Όλα αυτά κάνουν αυτό το κείμενο να είναι ένα κλασικό παράδειγμα του πώς «στήνεται» ένα αφήγημα, ακόμη και χωρίς περιεχόμενο.

Παίρνεις μια φωτογραφία, χωρίς να διευκρινίζεις του πότε είναι και σε ποιο πλαίσιο τραβήχτηκε.

Ξεχνάς κάθε κανόνα δεοντολογίας για το ποιες στιγμές των ανθρώπων αφορούν τη δημοσιογραφία και εντάσσονται στον σεβασμό της ιδιωτικότητας.

Αποσιωπάς ότι πρόκειται για δύο ανθρώπους έχουν συναντηθεί και συνεργαστεί κατ’ επανάληψη υπηρεσιακά και προφανώς δεν περίμεναν να βρεθούν σε εστιατόριο για να συζητήσουν όσα έχουν ήδη συζητήσει στα γραφεία της ΕΠΟ.

«Δανείζεσαι» κάποιον αθλητικογράφο και παρουσιάζεις ένα βιογραφικό – που περιλαμβάνει και copy paste από άρθρο του… 2015 – προσθέτοντας διάφορες «λεπτομέρειες» και υπαινιγμούς που φυσικά δεν τους αποσαφηνίζεις αλλά τους αφήνεις μετέωρους.

Βάζεις διάφορες «λέξεις-κλειδιά»: «διαιτησία», «παράγκα», «αδυναμία στο… λιμάνι», για να κλείσεις το μάτι προς όσους θέλουν να το δουν αυτό ως «αποκάλυψη» για υποτιθέμενο σκάνδαλο στο ποδόσφαιρο, αλλά δεν το προχωράς και παρακάτω γιατί ξέρεις ότι μετά έρχονται τα εξώδικα και οι αγωγές.

Κοτσάρεις και ένα… disclaimer ότι το τι συζητήθηκε «το ξέρουν μόνο οι δυο τους». Και φυσικά το δημοσιεύεις λίγες μέρες πριν από ένα ματς Ολυμπιακού – ΑΕΚ.

Για να φτιάξεις «κλίμα», να το τσιμπήσουν τα οπαδικά σάιτ και τα οπαδικά «γκρουπ» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και γενικά να ανοίξεις ένα νέο γύρο αντιπαράθεσης, δυσπιστίας, προκαταβολικής αμφισβήτησης και φυσικά έμμεσης πίεσης στη διαιτησία.

Γιατί βεβαίως, η τεχνική να φτιάχνεις κλίμα ότι πάμε για «στημένη διαιτησία» ώστε η διαιτησία να σπρωχτεί στην αντίθετη κατεύθυνση για να αποφύγει να κακοχαρακτηριστεί είναι τόσο παλιά όσο η κακή δημοσιογραφία.

Και όλα αυτά σε ένα πρωτάθλημα ταλαιπωρημένο, με όλα τα συσσωρευμένα προβλήματα από μια «επιχείρηση εξυγίανσης» που κατέληξε να είναι από τα συντομότερα ανέκδοτα, και δυναμικές που δεν θέλουν πολύ να εκραγούν.

Αλλά ακόμη, και επειδή τροφοδοτήθηκαν από ένα ρεπορτάζ που περιλάμβανε παπαράτσι που παρακολουθούν αρχιδιαιτητές και στελέχη της ΕΠΟ, αθλητικογράφους που γράφουν σε έντυπα που ασχολούνται… με μοντέλα και influencer, βιογραφικά αντιγραμμένα από άλλα έντυπα, υπαινιγμούς χωρίς τεκμηρίωση και τελικά κείμενα που απλώς δεν λένε τίποτα…