Την περασμένη Κυριακή ξεκίνησα για την Εθνική Πινακοθήκη· φθάνοντας, διαπίστωσα από μακριά πως η ουρά απέξω ήταν πολύ μεγάλη, τουλάχιστον 50 μέτρων. Αποφάσισα πως δεν μπορούσα να περιμένω – αλλά δεν στενοχωρήθηκα: τη σχημάτιζαν σχεδόν αποκλειστικά νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια φοιτητικής ηλικίας. Μου άρεσε που περίμεναν να μπουν να απολαύσουν ομορφιά. Άλλωστε, έχω το ηλικιακό προνόμιο να μπορώ να πάω όποια μέρα θέλω.

Μόλις πήρα την απόφαση, είδα στο βάθος της Βασιλίσσης Σοφίας την Αμερικανική Πρεσβεία – «γιατί να πάει ως εκεί και να μην καταλήξει σε επίσκεψη στην Πινακοθήκη η Πορεία του Πολυτεχνείου;» σκέφθηκα αυτόματα, σχεδόν. Λόγω των ημερών και επειδή η μακριά σειρά των παιδιών που περίμεναν υπομονετικά θύμιζε πορεία σε στάση.

Πορεία χωρίς κραυγές και συνθήματα· χωρίς μολότωφ, ΜΑΤ, δακρυγόνα, καδρόνια, πανώ,  κουκούλες, κράνη, σημαίες – χωρίς το πολεμικό μένος που υπάρχει στη ρυθμική εκφώνηση «ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ» και «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».

Ήμουν στο εξωτερικό όταν ξεκίνησε το φοιτητικό κίνημα το 1972-73 και δεν είχα καταλάβει αυτό που διαπίστωσα επιστρέφοντας το 1974:  δεν υπήρχε πια η μακρόσυρτη μουσική των συνθημάτων  «Ελευθερία», «Δημοκρατία», «Παπανδρέου», «Καραμανλής», ….  Όλα τα πολιτικά συνθήματα (όπως τα παραπάνω αλλά και «Φόλα στον σκύλο της ΕΣΑ», «Το αίμα, κυλάει, εκδίκηση ζητάει», «Αμερικανοί Φονιάδες των Λαών», «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», κτλ) ήσαν στον ρυθμό του «Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών». Αμέσως μετά, υπηρετώντας τη θητεία μου, κατάλαβα πως έτσι εκφωνούνταν όλα τα μιλιταριστικά συνθήματα που συνόδευαν τις στρατιωτικές πορείες και τελετές.

Παρατηρητής από τόπο αλαργινό που μόνο τη μουσική του πλήθους θα αντιλαμβανόταν, δεν θα ξεχώριζε τα χουντικά/στρατιωτικά συνθήματα από τα φοιτητικά/πολιτικά. Το πεδίο ήταν έτοιμο για τη μιλιταριστικής νοοτροπίας μεταπολιτευτική πολιτική αντιπαράθεση – και συνεχίζεται. Παραφράζοντας τον Αλέξη Τσίπρα, η εθνικιστική Δεξιά -που κυριαρχούσε πριν την δικτατορία και μεγαλούργησε επί συνταγματαρχών- αυτή  ακόμη και σήμερα «βαράει το νταούλι και χορεύει η Αριστερά».

Αυτό που  μου αρέσει στον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι το «κουλ» αντι-ηρωικό του στυλ και αυτό που αντιπαθώ σε πολλούς επιφανείς συριζαίους είναι η μιλιταριστική (αυτοί την ονομάζουν «αγωνιστική») πολιτική συμπεριφορά. Η μόνη εθνική υπηρεσία που μπορούν να προσφέρουν είναι, στο πλαίσιο της ελληνο-γαλλικής συμφωνίας, να πάνε στο Μαλί, να γίνουν «καπεταναίοι» στα μεικτά ελληνογαλλικά τάγματα.

Ώστε οι υπόλοιποι κάθε χρόνο στις 17 Νοεμβρίου να κάνουμε πορεία από το Πολυτεχνείο στην Εθνική Πινακοθήκη και να τιμάμε την Ομορφιά.

Headlines