Ο τελευταίος πειρασμός

Δεν πήγαν με πλοίο, αλλά έκαναν απόβαση για να πουλήσουν πλοία. Ο πρωθυπουργός της Ισπανίας Σάντσεθ και η μισή κυβέρνησή του βρέθηκαν στην Αγκυρα για να πιάσουν πελάτη τον Ερντογάν που καλοβλέπει μία τέτοια συνεργασία. Οχι πως του είναι απαραίτητη μία δεύτερη μεγάλη σύμμαχος μέσα στην ΕΕ όταν έχει τη Γερμανία, όμως κακό δεν του κάνει. Ακόμα περισσότερο όταν με αυτόν τον τρόπο πιστεύει ότι μπορεί να εξισορροπήσει την ελληνογαλλική συμμαχία. Κάτι που φυσικά, ό,τι κι αν του είπε ο Σάντσεθ, ούτε γίνεται ούτε και θα είχε οιαδήποτε αξία εάν γινόταν. Το εντυπωσιακό με τον Ερντογάν όμως είναι ότι ενώ ξέρει τόσο πολύ καλά να παίζει στη διεθνή σκακιέρα και αρέσκεται να κινείται ασταμάτητα σε αυτήν, τελικά καταφέρνει να χάνει, και μάλιστα μόνος του, όταν το παιχνίδι γίνει μεγάλο. Και αυτό ακριβώς έχει συμβεί τώρα.

Η έντονη κινητικότητα που έχει αναπτυχθεί γύρω από τους εξοπλισμούς από την Ελλάδα και την Τουρκία δεν οφείλεται στην Αθήνα, αλλά στην Αγκυρα. Η Ελλάδα αναγκάστηκε να προχωρήσει σε αυτούς, έπειτα από τη διαρκή κλιμάκωση των απειλών. Και να που, στο τέλος, η Ελλάδα βρέθηκε να αναβαθμίζει όχι μόνον τις ένοπλες δυνάμεις της, αλλά και, ακόμα πιο σημαντικό, τις συμμαχίες της. Ενώ η Τουρκία κατέληξε και στο ένα και στο άλλο πεδίο στη… β’ εθνική. Γιατί αυτό ακριβώς είναι ο οπλισμός που επιχειρεί τώρα να αποκτήσει. Οπως και οι συμμαχίες που επιζητεί. Εχασε τους Αμερικανούς, κοροϊδεύει τον εαυτό της ότι έχει τους Ρώσους, το Ισραήλ δεν θέλει ούτε να την ακούσει, η Γαλλία, η πιο μεγάλη στρατιωτική δύναμη της Ευρώπης, βρίσκεται πλέον απέναντι. Και ο Ερντογάν πιστεύει ότι κάτι έχει καταφέρει… Το ελληνικό οπλοστάσιο αναβαθμίζεται άμεσα και αποφασιστικά, στο πιο υψηλό επίπεδο, από τη Γαλλία και όχι μόνον. Οι Αμερικανοί ήδη έχουν παραχωρήσει, ουσιαστικά περίπου χωρίς κόστος, πολύ σημαντικό οπλισμό στο πλαίσιο των αποσύρσεων από τις δικές τους ένοπλες δυνάμεις, ενώ τα γερμανικά υποβρύχια που περιμένει τώρα ο Ερντογάν, ήταν τα όπλα που έκαναν τους επιτελείς του να χάσουν τον ύπνο τους το καλοκαίρι του 2020. Οταν ήταν σε θέση να εξαφανίσουν τον τουρκικό στόλο χωρίς εκείνος να μπορεί ούτε να τα δει, ούτε να τα ακούσει, αλλά ξέροντας ότι βρίσκονται εκεί.

Η Τουρκία έχει στριμωχτεί μόνη της σε μία πολύ άβολη γωνία της διεθνούς σκηνής. Και, το επόμενο στάδιο, είναι ότι θα στριμωχτεί και ο ίδιος ο Ερντογάν, σε μία ακόμα πιο άβολη της τουρκικής πολιτικής πραγματικότητας. Οι εκλογές προδιαγράφονται μαύρες για τον ίδιο και το κόμμα του. Τόσο, που αναγκάστηκε να μιλήσει για πρώτη φορά για το τι θα κάνει αν οι μετρήσεις γίνουν πολιτική πραγματικότητα: «Αν ο λαός μας πει «στο καλό» και έρθουν οι επόμενοι, ας γκρεμίσουν όσα εμείς χτίσαμε» είπε. Πού το είπε; Μιλώντας σε νέους. Και τραγουδώντας το εθνικιστικό τραγούδι για τη Μάχη του Τσανάκαλε, έναν ύμνο στην τουρκική νίκη του 1915 στα Δαρδανέλια. Είπε και για τον Ομηρο και την Ιλιάδα, που ντε και καλά στην Τουρκία τον θέλουν δικό τους, είπε και για την Τροία. Και δύο μέρες μετά, πήρε δώρο από τον σκληρό εθνικιστή φίλο του Μπαχτσελί έναν χάρτη του «τουρκικού κόσμου» που πιάνει κάτι σαν το… ένα έκτο του πλανήτη και, φυσικά, σε αυτόν περιλαμβάνονται η Θράκη και η Κύπρος.

Ολα αυτά ένα και μόνον δηλούν: ότι όποιος πιστεύει πως ο Ερντογάν θα πει «ευχαριστώ και φεύγω» αν ο τουρκικός λαός του πει «στο καλό», είναι εκτός πάσης πραγματικότητας. Οχι μόνον δεν θα φύγει, αλλά, πολύ πιθανό είναι όσο βλέπει ότι κινδυνεύει από έναν τέτοιο αποχαιρετισμό, να κάνει ό,τι μπορεί να τον προλάβει. Οχι να περιμένει να τον ακούσει και να αναγκαστεί να κάνει ανοιχτή δικτατορία. Αλλά να μη χρειαστεί να τον ακούσει καν. Και για να το πετύχει αυτό, ένας είναι ο μεγάλος πειρασμός: να πάει σε κρίση με την Ελλάδα. Ούτε στη Συρία, ούτε στη Λιβύη, ούτε σε κανένα άλλο μέτωπο δεν θα καταφέρει να φρενάρει την πτώση του. Ομως, αν επιτεθεί στην Ελλάδα, πιστεύει, και μάλλον όχι άδικα, ότι θα το καταφέρει. Οτι θα συνεγείρει αποτελεσματικά τα πλήθη. Αυτός θα είναι και ο τελευταίος πειρασμός του Ερντογάν, πριν την όλο και πιο καθαρά διαγραφόμενη εκλογική ήττα το 2023, που όσο πλησιάζει, τόσο οι συνθήκες γι’ αυτόν χειροτερεύουν. Ομως, ο Ερντογάν δεν φεύγει. Αυτό, ως σενάριο, δεν υφίσταται για εκείνον. Υπό οιεσδήποτε συνθήκες. Γι’ αυτό και ο πειρασμός, θα είναι κάθε μέρα όλο και πιο μεγάλος. Ομως το λάθος, θα είναι μοιραίο.