Τα επιχειρήματα μοιάζει να έχουν εξαντληθεί μαζί με το κουράγιο της περαιτέρω αντιπαράθεσης. Δύο ισχυρά στρατόπεδα με τσιμενταρισμένες πια απόψεις που δεν έχουν περιθώριο να συναντηθούν πουθενά. Χτυπάμε το κεφάλι μας σε έναν τοίχο που αντέχει. Αντέχει τόσες δεκαετίες και σε άλλα θέματα που η λογική μοιάζει να παραδίδει την ψυχή της στον Κύριο. Δεν πρόκειται να εμβολιαστούν. Τελείωσε. Το πολύ-πολύ να πειστούν κάποιοι ελάχιστοι που δεν έχουν σχέση με τις γνωστές θεωρίες συνωμοσίας, απλά έχουν έναν ανθρώπινο φόβο, ένα κράτημα, που δεν είναι αρνητές της επιστήμης αλλά απλώς σκεπτικιστές. Αλλά ως εκεί, μην περιμένουμε θαύματα. Ετσι κι αλλιώς στα θαύματα μοιάζει να πιστεύει η άλλη πλευρά. Κάτι βέβαια που πριμοδοτήθηκε από την πλειονότητα των κυβερνήσεων στην Ελλάδα, τους χρειάστηκαν και κολάκεψαν ό,τι πιο συντηρητικό φύτρωνε στην ευρύτερη περίμετρο, γιατί αυτοί ήταν πάντα πιο ευεπίφοροι στο να καταναλώσουν και άλλου είδους παραμύθια. Τώρα τους λούζονται, αλλά επειδή θα τους χρειαστούν πάλι σύντομα, δεν πρόκειται να τα σπάσουν οριστικά μαζί τους. Κι ας μαζεύουμε νεκρούς από τους διαδρόμους.

Αν υπάρχει ένα θαύμα εδώ, είναι το πώς έχουμε καταφέρει μέχρι τώρα να έχουμε μια στοιχειώδη κοινωνική συνοχή, να μη σκοτωνόμαστε στους δρόμους. Δύο μπλοκ που πορεύονται διαφορετικούς δρόμους όσον αφορά τις διαδρομές της σκέψης τους, τις αντιλήψεις, ακόμη και τα όνειρα. Ισως εκείνο που μας σώζει είναι το γεγονός πως δεν είμαστε απόλυτα διαχωρισμένοι, αλλά σε κάποιους άλλους τομείς υπάρχει μια κοινωνική επαφή και αυτό μαλακώνει τις γωνίες. Δηλαδή μπορεί να μας συνδέει η αγάπη για την ίδια ποδοσφαιρική ομάδα ή το ίδιο τραγούδι ή απλώς κάποια κουμπαριά, ένα γιορτινό οικογενειακό τραπέζι. Βρισκόμαστε δηλαδή πού και πού και λέμε δυο κουβέντες, βλέπουμε πως όλοι ανθρώπινα χαρακτηριστικά έχουμε και δεν χρειάζονται μαχαίρια. Ευτυχώς, δεν είναι λίγο, ποτέ δεν ήταν κάτι λίγο η ανθρώπινη επαφή, το πρόσωπο με πρόσωπο ακόμη και με όσους μας χωρίζουν βαθιά ρήγματα. Πάντα πίστευα πως αν βρεθούν πρόσωπο με πρόσωπο όσοι εκκρίνουν αφειδώς τόση χολή στα social media για όσους διαφωνούν μαζί τους, θα μιλούσαν αλλιώς, θα έλεγαν άλλα. Οχι από φόβο ή ευγένεια, αλλά επειδή θα μύριζαν άνθρωπο, δηλαδή έναν ίδιο, με αδυναμίες και φόβους ανεξάρτητα αν στις απόψεις θα έμοιαζε να μην υπάρχει σημείο τομής.

«Είναι θέμα προσωπικής ελευθερίας το να καταλαμβάνουμε όλες τις διαθέσιμες κλίνες και να βρίσκουν με δυσκολία – με θαύμα καλύτερα, για να το καταλάβουν – ελεύθερες ΜΕΘ όσοι χρήζουν άμεσης βοήθειας λόγω άλλων προβλημάτων υγείας, παρά το γεγονός πως αν ήμασταν εμβολιασμένοι θα βοηθούσαμε με τον τρόπο μας αυτούς τους ανθρώπους». Τελεία. End of the story. Πώς συνεχίζεις την κουβέντα μετά από αυτό;

ΥΓ.: Δεν ειρωνεύομαι όσους πιστεύουν στα θαύματα, δεν θα μπορούσα, γιατί δεν έχω και κάποια πολύ καλύτερη αντιπρόταση σε όσους έχουν βαθιά πίστη. Πιστεύω ή τουλάχιστον θέλω να πιστεύω κι εγώ στα θαύματα. Αλλά όταν το θαύμα που ελπίζεις δεν έχει σχέση με την αγάπη για τον συνάνθρωπο, αν δεν περιλαμβάνει κι άλλους εκτός από τον εαυτό σου, δεν είναι πίστη, είναι μια καραμπινάτη ιδιοτέλεια και ένας άκρατος φιλοτομαρισμός.

Headlines