Πώς εκκολάπτεται το αβγό του φιδιού σε πραγματικό χρόνο

Λέγαμε παλιά ότι το βασικό χαρακτηριστικό ενός φασίστα είναι ότι λέει «δεν είμαι φασίστας αλλά…» (συμπληρώστε το με όποιο φασιστικό και ρατσιστικό στερεότυπο προτιμάτε «δεν συμπαθώ τους Εβραίους», «δεν θέλω μετανάστες στη χώρα μου», «να φύγουν οι ξένοι» κ.λπ.).

Το @POLITICOEurope λέει πως η πόλη της Αθήνας δέχθηκε πιο πολλές Αφγανές (700+) με τις οικογένειές τους από όποιαδήποτε χώρα του κόσμου. Χώρα, όχι πόλη.

Πόσος ανθρωπισμός χωρά στην εξαθλιωμένη πρωτεύουσα, σε βάρος των φορολογούμενων και νομοταγών πολιτών;https://t.co/v4jNZ26xX7

— constantinosbogdanos (@bogdanosk) November 24, 2021

Το θυμήθηκα αυτό γιατί ένα από τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης ακροδεξιάς είναι ότι προσπαθεί διαρκώς να πει ότι είναι μια mainstream δύναμη που δεν έχει σχέση με τους φασίστες.

Ακόμη και όταν προετοιμάζει ιδεολογικά το έδαφος για τις σύγχρονες εκδοχές φασισμού.

Άλλωστε και οι ίδιοι οι Ναζί στην Γερμανία όταν ανέβηκαν στην εξουσία προσπαθούσαν να πουν ότι είναι μια «πατριωτική» δύναμη που θα αποκαθιστούσε το «γερμανικό έθνος» στη θέση που του αναλογούσε.

Με αποτέλεσμα έναν Παγκόσμιο Πόλεμο, εκατομμύρια θανάτους και το Ολοκαύτωμα.

Τα σκεφτόμουν αυτά χαζεύοντας αναρτήσεις του Κωνσταντίνου Μπογδάνου.

Του ανεξάρτητου βουλευτή που κάποτε απειλούσε με μηνύσεις όποιον τον έλεγε ακροδεξιό και τώρα αναπαράγει όλο το πολιτικό ρεπερτόριο της ακροδεξιάς.

Είδα τις αναρτήσεις του με τις οποίες κατακεραύνωνε μια έξυπνη καμπάνια της ΕΕ κατά των ισλαμοφοβικών στερεότυπων θεωρώντας ότι σημαίνουν «επιβολή του Ισλάμ στις κοινωνίες μας».

Είδα και πώς παρουσίασε ένα δημοσίευμα της ιστοσελίδας Politico.eu.

Το δημοσίευμα αυτό εξηγούσε πώς ένας αμερικανός φιλάνθρωπος ο Αμέντ Χαν προσπάθησε να εξασφαλίσει την ασφαλή έξοδο από το Αφγανιστάν γυναικών με τις οικογένειές τους και πώς σε αυτή την αγωνιώδη προσπάθεια βρήκε τη συμπαράσταση της συζύγου του πρωθυπουργού κ. Μαρέβα Γκραμπόφσκι-Μητσοτάκη, που μεσολάβησε και βρέθηκε τρόπος ώστε αυτές οι γυναίκες από το Αφγανιστάν να φτάσουν στην Ελλάδα.

Οποιοσδήποτε άνθρωπος με έστω και στοιχειώδη ευαισθησία θα έλεγε αν όχι «μπράβο της», τουλάχιστον ένα «καλά έκανε».

Το σχόλιο του Κωνσταντίνου Μπογδάνου ήταν: «Πόσος ανθρωπισμός χωρά στην εξαθλιωμένη πρωτεύουσα σε βάρος των φορολογούμενων και νομοταγών πολιτών;».

Δηλαδή, μια ανθρωπιστική πρωτοβουλία αντιμετωπίζεται ως απειλή για τους νομοταγείς πολίτες.

Και μην μου πείτε ότι «έλα μωρέ, απλώς προσπαθεί να κάνει το κομμάτι του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης».

Γιατί με όλα αυτά απλώς εθίζεται η κοινωνία σε μια ρατσιστική ρητορική.

Αυτή που βοηθάει να εκκολάπτεται το αβγό του φιδιού.

Αυτή που θα τροφοδοτήσει τις επόμενες εκδοχές φασισμού.

Με κάποια πράγματα δεν παίζουμε.