Η βία κατά των γυναικών δεν πολεμιέται με χαζοχαρούμενες γιορτούλες

Αφού πέρασαν, λοιπόν τα πανηγυράκια και η κομψευόμενη, άκρως επιτηδευμένη, συγκίνηση για το γεγονός ας πούμε και μερικές αλήθειες.

Το δηλώνω εξαρχής και ξεκάθαρα. Η Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών είναι μια ανοησία.

Είναι ένα πολιτικο – μιντιακό και πλέον σοσιαλμιντιακό τέχνασμα προκειμένου όλοι μας -και όλοι τους- να κρύψουμε τις ευθύνες για τα εγκλήματα σε βάρος των γυναικών.

Είναι μια πολιτικάντικη, φθηνή δικαιολογία για να μην κάνουμε αυτά που πρέπει να κάνουμε ως πολιτισμένη, δυτική κοινωνία. Και δεν εννοώ ένα νέο θεσμικό πλαίσιο ή σκληρότερους νόμους που θα αντιμετωπίζουν την κάθε είδους βία κατά των γυναικών. Ούτε εννοώ ότι είναι υπεραρκετό να γίνει αποδεκτό το αίτημα των φεμινιστικών οργανώσεων για να είναι πλέον η γυναικοκτονία επίσημος όρος στον ποινικό κώδικα.

Αυτά όλα είναι αυτονόητα.

Αυτό που δεν είναι αυτονόητο και κρύβεται πίσω από τις ετήσιες «γιορτούλες» είναι η υποκρισία όσων μιλούν για τα εγκλήματα σε βάρος των γυναικών αλλά είναι χειρότεροι κι από εκείνους που κάνουν βίαιες πράξεις.

Διότι είναι εντελώς υποκριτικό να βγάζουν τα κόμματα ανακοινώσεις για την πατριαρχία, για την ανισότητα των φύλων, για την εξουσιαστική τάση των ανδρών ή για το κοινωνικό και πολιτιστικό περιβάλλον που προωθεί τον σεξισμό, αλλά τα ίδια να κάνουν ακριβώς το αντίθετο.

Κι εξηγούμαι: Τα κόμματα, ατομικά οι πολιτικοί και άλλοι φορείς που κλαίνε με κροκοδείλια δάκρυα, έχουν κάνει αυτοκριτική και αυτοκάθαρση;

Εχω ρωτήσει και στο παρελθόν αλλά απάντηση δεν υπήρξε:

Υπάρχει ενεργός πολιτικός που επιτέθηκε σε γυναίκα δημοσιογράφο σε δημόσιο χώρο; Που βγήκε το όνομά του στη φόρα για τη βίαιη συμπεριφορά του αλλά που μέχρι σήμερα απολαμβάνει της ασυλίας, είναι δημοφιλής και τον ακολουθούν χιλιάδες «πιστοί» γιατί είναι πολύ άντρας και τα λέει χύμα;

Υπήρξε πολιτικός που έδερνε τη γυναίκα του και την έστελνε στο νοσοκομείο, αλλά ουδέποτε αντιμετώπισε το νόμο και τη χλεύη του κόσμου;

Υπάρχουν μέσα στα πολιτικά γραφεία ή στη Βουλή κακοποιητικές συμπεριφορές, σεξουαλικές παρενοχλήσεις, υποτίμηση της γυναίκας;

Υπάρχουν κόμματα, ως οργανισμοί, που επικροτούν τον σεξισμό μέσα στα γραφεία τους; Που επιτρέπουν τον υποβιβασμό της γυναίκας, που δέχονται λεκτική βία, σεξουαλική παρενόχληση και κλείνουν τα μάτια ακόμη και σε επώνυμες καταγγελίες;

Και για να το πάμε και πιο γενικά: Το πολιτικό σύστημα πόσο ενισχυτικά λειτουργεί ώστε να εξαλειφθούν οι ανισότητες μεταξύ των ανδρών και των γυναικών;

Όταν, μετά το θάνατο της Φώφης Γεννηματά, δεν υπάρχει κόμμα που να διαθέτει πολιτικό αρχηγό γυναίκα για ποια ισότητα μιλάμε;

Όταν μπαίνει… ποσόστωση προκειμένου να μην είναι όλοι άνδρες στο κοινοβούλιο, για ποια ισότητα μιλάμε; Το αυτονόητο θα ήταν να μην υπάρχει ποσόστωση αλλά από μόνοι μας να ψηφίζουμε γυναίκες βουλευτές ή και πρωθυπουργούς.

Η… υπανάπτυκτη Τουρκία είχε γυναίκα πρωθυπουργό όταν εμείς τρώγαμε βελανίδια…

Όμως, ας αφήσουμε την υποκρισία της πολιτικής κι ας πάμε στην υποκρισία της κοινωνίας. Πόσες φορές έχουμε μιλήσει για τις δαρμένες γυναίκες της διπλανής πόρτας;

Τι έχουμε κάνει για την ενδοοικογενειακή βία εμείς; Εχουμε ειδοποιήσει τις αρχές όταν ακούμε έναν καυγά;

Εχουμε καταγγείλει τον γείτονα, τον συνάδελφο, τον φίλο, τον αδερφό ή τον πατέρα που βρίζουν ή δέρνουν τις γυναίκες και τις συντρόφους τους;

Εχουμε μιλήσει όταν βλέπουμε τα πρώτα σημάδια της κακοποιητικής συμπεριφοράς; Όταν η ζήλεια χτυπάει την πόρτα και είναι σίγουρο ότι το επόμενο βήμα θα είναι το βρίσιμο, το επόμενο το χαστούκι και στη συνέχεια ο ξυλοδαρμός;

Ασφαλώς και η δημοσιοποίηση, έστω και μία ημέρα κάνει καλό. Τι γίνεται, όμως, τις άλλες 364 ημέρες; Κάναμε χθες το καθήκον μας και πάμε παρακάτω;

Το αυτονόητο είναι ένα και δεν αλλάζει. Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, αλλά κάθε γυναίκα χρειάζεται μεγαλύτερης προσοχής και προστασίας. Και ο αγώνας πρέπει να είναι καθημερινός προκειμένου να μπει τέλος η έμφυλη βία, τα έμφυλα στερεότυπα, η καταπάτηση ατομικών ελευθεριών.

Ο τερματισμός της βίας δεν γίνεται με γιορτούλες. Ούτε με χαζοχαρούμενα quotes στα social media.

Γίνεται με πράξεις που θα αναδεικνύουν το έγκλημα. Που θα «απελευθερώνουν» τους ανθρώπους ώστε να καταγγέλλουν αυτά που βλέπουν.

Που θα δίνουν δύναμη στη γυναίκα να σπάει τη σιωπή της. Αλλά και που θα υπάρχει ένα κράτος που θα τιμωρεί παραδειγματικά και μια κοινωνία που θα απομονώνει τους άθλιους.