Μικρή ιστορία τρόμου

Οπου με καλούν πηγαίνω. Για να παρουσιάσω τα βιβλία μου. Σε πόλεις, κωμοπόλεις, και σε χωριουδάκια ακόμα θα έσπευδα. Δεν πρόκειται για μάρκετινγκ. Η ζωντανή μου παρουσία αμφίβολο εάν προωθεί το έργο μου – οι πιο σεμνοί αλλά και οι πιο πονηροί καλλιτέχνες προτιμούν να μένουν στο ημίφως, ώστε κανένας από το κοινό να μην απογοητευθεί συναντώντας τους. Εγώ όμως έχω ανάγκη την άμεση επαφή. Και το ταξίδι.

Από το 1995, έχω βρεθεί σε εκατοντάδες εκδηλώσεις. Σε βιβλιοπωλεία, σχολεία, συλλόγους. Εχω κουβεντιάσει με αναρίθμητους ανθρώπους. Αναγνώστες υψηλότατων απαιτήσεων αλλά και ανήσυχους εφήβους, τύπους που έρχονται από σκέτη περιέργεια, ακόμα και διαταραγμένους ή φανατικούς που σκοπεύουν να μπουρλοτιάσουν την εκδήλωση. Κάποιος – λέει -, κάποτε, είχε πυροβολήσει στον αέρα επειδή το τιμώμενο μυθιστόρημα έθιγε τα όσια και ιερά του. Εχω κάνει φίλους. Εχω τσακωθεί. Το πιο ωραίο; Το κατόπιν εορτής. Οι ταβέρνες. Εκείνο το αποστακτήριο στις Σέρρες όπου είχα παραβρεθεί στο καζάνισμα, οι λέβητες γουργούριζαν, το τσίπουρο έπεφτε σταγόνα-σταγόνα, η παρέα έλεγε ιστορίες και τραγούδια και κουτσομπολιά. Στις ανέμελες εποχές καταλήγαμε στα τοπικά μπουζούκια. «Παραγγελία για τον συγγραφέα!» είχε γνέψει ένας ασίκης φιλόλογος στην ορχήστρα, ντράπηκα – φευ – να σηκωθώ…

Στις τρεις το μεσημέρι, το αργότερο, πρέπει να βρίσκομαι σε ένα γυμνάσιο στην Καλαμάτα. Στις δωδεκάμισι σταματάμε κάπου στη Νέα Ιωνία, να παραλάβουμε τη δεύτερη συνεπιβάτιδα, «μην αγχώνεσαι, μια χαρά θα προφτάσουμε!» με καθησυχάζει ο οδηγός. Στην πανδημία το ταξί θεωρείται ασφαλέστερο από το ΚΤΕΛ. Να το ναυλώσεις μόνος σου; θα στοιχίσει ο κούκος αηδόνι – τι σε ενοχλεί άλλωστε η συνύπαρξη με δύο ακόμα;

Ο ταξιτζής χτυπάει το κουδούνι μιας κακοπαθημένης μονοκατοικίας, περιμένει υπομονετικά πέντε, εφτά λεπτά. Εκείνη εμφανίζεται στην είσοδο. Κοντά στα ογδόντα. Παχουλή. Ταλαίπωρη. Στηρίζεται σε ένα μπαστούνι, δεν της αρκεί, χρειάζεται βοήθεια για να βαδίσει. Εχει ζαλωθεί με συμπράγκαλα, τσάντες και τσαντούλες. Από την τσέπη του παλτού της προβάλλει μια σπαστή ομπρέλα. Η μάσκα – πιασμένη στο ένα της αφτί – κυματίζει σαν σημαία εμπρός στο πρόσωπό της. Στο τσακ είμαι να βγω για να βοηθήσω, ο ταξιτζής ωστόσο με εντυπωσιάζει, την παίρνει σχεδόν αγκαλιά και τη χώνει απαλά στη θέση τού συνοδηγού. «Είστε εμβολιασμένη;» ρωτάει η πρώτη συνεπιβάτιδα. Η μισομασκοφόρος μουρμουρίζει κάτι ακατάληπτο. Γκαζώνουμε, βγαίνουμε στην Εθνική.

Στον Ασπρόπυργο την πιάνει βήχας. Η διπλανή μου αλαφιάζεται. Με ζώνουν κι εμένα τα φίδια. «Εχουμε εμβολιαστεί για κόβιντ;» επαναλαμβάνω σε τόνο υπηρεσιακά αυστηρό. Επιδεικνύω το δικό μου πιστοποιητικό. Η πλαϊνή μου με μιμείται. Η μπροστινή μας πέρα βρέχει. «Εγώ πάντως δεν έχω δικαίωμα να ελέγχω!» διευκρινίζει ο ταξιτζής. «Αλλα ισχύουν στα μπαρ, άλλα στα μέσα μεταφοράς…». Αληθεύει; Εχει σημασία; Το ζήτημα είναι πως θα διασχίσουμε την Πελοπόννησο με μια ωρολογιακή βόμβα πιθανόν ανάμεσά μας. Με τα παράθυρα κλειστά επειδή – λέει – στην Εθνική φυσάει αφόρητα. Εχει πιάσει και βροχή.

Η μπροστινή μας ευδοκεί επιτέλους να απαντήσει. «Δεν έχω κάνει εμβόλιο!» ενημερώνει με φωνή Σαπφούς Νοταρά. «Για ιατρικούς λόγους…» προσθέτει και είναι φανερό ότι δεν θα δεχθεί περαιτέρω ερωτήσεις. «Εκανα όμως – πώς το λένε; – ράπιντ…». «Να το δούμε;». «Μου είπε κανείς να το πάρω μαζί μου;». «Μπορείτε τουλάχιστον να φορέσετε κανονικά τη μάσκα σας;» απαιτώ το ελάχιστο.

Η διπλανή μου και εγώ έχουμε τρεις επιλογές. Είτε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας καλύπτοντας, μπαμπουλώνοντας τη μύτη και το στόμα μας όσο καλύτερα μπορούμε. Είτε να κατεβούμε επιτόπου – στην Ελευσίνα; στα Μέγαρα; – και να αναζητήσουμε άλλο όχημα. Είτε να απαιτήσουμε την αποβίβαση της μισομασκοφόρου.

Το τελευταίο, όχι, δεν συζητείται. Η εικόνα της, να στέκει απεγνωσμένη στην άκρη του δρόμου, να πασχίζει να ανοίξει την ομπρέλα χωρίς να της πέσει το μπαστούνι, μου σπαράζει την ψυχή. Σε κανέναν άνθρωπο, όσο ανεπίγνωστος κι αν είναι, δεν αξίζει τέτοια τύχη. Σε τέτοια ηλικία.

Κοιταζόμαστε. Αμφιταλαντευόμαστε. Εσείς τι θα κάνατε στη θέση μας;