Μοντέλα

Oταν ο αυστριακός καγκελάριος Αλεξάντερ Σάλενμπεργκ ανακοίνωσε τις προάλλες την επιβολή ενός νέου, καθολικού λοκντάουν για δέκα μέρες, προέβαλε δύο λόγους. Ο ένας ήταν προφανής: η σωτηρία του συστήματος υγείας. Ο άλλος ήταν κάπως ιδιαίτερος: να παρακινηθούν οι Αυστριακοί – το ένα τρίτο των οποίων εξακολουθεί να αρνείται να εμβολιαστεί – να καθίσουν και να σκεφτούν τις επιλογές τους. Αν και πάλι δεν αξιοποιήσουν την ευκαιρία που τους προσφέρεται, τότε από την 1η Φεβρουαρίου ο εμβολιασμός θα καταστεί υποχρεωτικός για όλους.

Στην Ελλάδα, όλοι οι αρμόδιοι αποκλείουν κατηγορηματικά μια νέα καθολική καραντίνα, γιατί θα ήταν άδικη για τους εμβολιασμένους. Θεωρούν επίσης πρόωρο να επεκταθεί η υποχρεωτικότητα σε άλλες κατηγορίες εργαζομένων πλην των υγειονομικών. Επειδή το ποσοστό των πλήρως εμβολιασμένων στη χώρα μας είναι υψηλό; Οχι, είναι χαμηλότερο από εκείνο της Αυστρίας: μόλις 62% επί του γενικού πληθυσμού και 72% επί των πολιτών άνω των 18 ετών.

Η σύγκριση είναι βέβαια αυθαίρετη. Η ελληνική κυβέρνηση ακολουθεί το φιλελεύθερο μοντέλο της Γαλλίας (που προς το παρόν αποκλείει κι εκείνη ένα καθολικό λοκντάουν) και όχι το «πατερναλιστικό» μοντέλο της Αυστρίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχει και δίκιο. Ούτε ότι η πολιτική της δεν στερείται αντιφάσεων. Είναι παράλογο, ας πούμε, να μην είναι υποχρεωτικός ο εμβολιασμός του αστυνομικού που συλλαμβάνει, ή του δικαστή που δικάζει, κάποιον που παραβίασε τα μέτρα για τους εμβολιασμούς! Είναι αδιανόητο να κοντεύουν να συμπληρωθούν δύο χρόνια από το ξέσπασμα της πανδημίας και να εξακολουθούν οι εκκλησίες να χαίρουν ειδικής μεταχείρισης επειδή «η πίστη είναι σαν την τροφή». Κι είναι ανακόλουθο να προτείνει ο Πρωθυπουργός στην Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν να μην μπορούν να ταξιδεύουν στην Ευρώπη όσοι πολίτες άνω των 60 ετών δεν έχουν κάνει την τρίτη δόση, τη στιγμή που ο ίδιος δεν παίρνει πιο σκληρά μέτρα για το 20% των Ελλήνων αυτής της ηλικιακής κατηγορίας που αρνούνται να κάνουν ακόμη και την πρώτη δόση.

Ζούμε πρωτόγνωρα πράγματα, δεν υπάρχει αμφιβολία: ένα στέλεχος του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος εξέφραζε πρόσφατα την έκπληξή του για τη γοητεία που ασκεί ο αυταρχισμός στους προοδευτικούς κύκλους. Και θα κριθούμε όλοι εκ του αποτελέσματος: από τη Σουηδία (που ήταν στην αρχή το μαύρο πρόβατο και σήμερα φοβάται την εισαγωγή κρουσμάτων) μέχρι την Ιταλία (που υπέστη το πρώτο σοκ), τη Βρετανία (που ενέταξε στο λεξιλόγιο την ανοσία της αγέλης) και την Ελλάδα (που στην αρχή ήταν παράδειγμα προς μίμηση κι ύστερα αναπαύθηκε στις δάφνες της). Θα ήταν ευχής έργον απ’ όλη αυτή την περιπέτεια να βγούμε σοφότεροι, ωριμότεροι και σεμνότεροι. Αλλά τίποτα δεν είναι λιγότερο σίγουρο.