Το εμβόλιο στους 60αρηδες, τα λάθη της κυβέρνησης και τα μέτρα που έπρεπε να έχουν ληφθεί

Η ανακοίνωση του μέτρου της υποχρεωτικότητας στον εμβολιασμό των ατόμων άνω των 60 ετών που έκανε ο πρωθυπουργός, δημιουργεί νέα δεδομένα στη μάχη κατά της πανδημίας.

Και πρόκειται για ένα σωστό μέτρο από τη στιγμή που η συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα έχει «αμελήσει» να εμβολιαστεί και οι θάνατοι στις ΜΕΘ αφορούν κατά κύριο λόγο αυτούς.

Ισως δε είναι κι ένα μήνυμα ότι η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού σε όλο τον πληθυσμό έρχεται σύντομα.

Ωστόσο, δεν περνά απαρατήρητο το γεγονός ότι μέχρι πρότινος ανώτατα κυβερνητικά στελέχη, αλλά και επιστήμονες ορκίζονταν στην «πειθώ» των ανεμβολίαστων κι απέρριπταν την υποχρεωτικότητα.

Ακόμη κι αν η πανδημία έχει μια δυναμική, οι αποφάσεις που αναιρούν η μία την άλλη δείχνει ασάφεια στη στόχευση και μπερδεύουν τους πολίτες.

Από την άλλη, μήπως πρόκειται για ένα μέτρο εντυπωσιασμού που απλά θέλει να δημιουργήσει ένα κλίμα φόβου ώστε να σπεύδουν όσο το δυνατόν περισσότεροι να εμβολιαστούν;

Μήπως δηλαδή πρέπει να δούμε και τα πιο ουσιώδη; Μήπως θα έπρεπε η κυβέρνηση να λάβει πρώτα μέτρα που έχουν καλύτερη στόχευση και πιθανότατα καλύτερα αποτελέσματα;

Για παράδειγμα, γιατί δεν τολμούν στην κυβέρνηση να επιβάλουν την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού στο δημόσιο τομέα;

Γιατί αυτοί που πληρώνονται από όλους εμάς να απολαμβάνουν μιας «δολοφονικής» ασυλίας;

Για παράδειγμα, αν οι ηλικιωμένοι εμβολιαστούν όλοι και πηγαίνουν στις δημόσιες υπηρεσίες ή και στην Εκκλησία με τους ανεμβολίαστους ιερωμένους, δεν κινδυνεύουν να κολλήσουν; Γιατί ξέρουμε ότι κι ένα ποσοστό εμβολιασμένων μπορεί να κολλήσει.

Μήπως η κυβέρνηση θα έπρεπε να δει τι ακριβώς συμβαίνει στα σχολεία; Όταν ένα στα 4 κρούσματα αφορά σε παιδιά που πηγαίνουν στη συνέχεια στο σπίτι και μολύνουν παππούδες και γονείς, μήπως θα έπρεπε να δούμε πώς θα μειωνόταν η διασπορά στις σχολικές μονάδες;

Γιατί να μην επιβληθεί η λειτουργία των σχολείων πρωί και απόγευμα εκ περιτροπής; Ένα δύσκολο μέτρο αλλά όταν έχουμε πόλεμο πρέπει να παίρνονται και δύσκολες αποφάσεις.

Γιατί να γίνεται μάθημα σε τάξεις των 25, 27 και 28 μαθητών την ώρα που έχει αποφασιστεί η συγχώνευση σχολικών μονάδων;

Για να μη μιλήσουμε για το χαμό που γίνεται στα μεγάλα κέντρα διασκέδασης. Εχουν πάει ποτέ οι ιθύνοντες να δουν αν τηρούνται τα μέτρα;

Διότι εντάξει. Στα κέντρα πηγαίνουν μόνο εμβολιασμένοι. Αν όμως, από τους 500, .1000 που συνωστίζονται χωρίς κανένα μέτρο προστασίας οι 5 νοσούν (αν και εμβολιασμένοι) δεν θα έχουμε διασπορά στον πληθυσμό;

Αλλά ας πούμε και μια μεγάλη αλήθεια. Η κυβέρνηση που παίρνει μέτρα τώρα για να «αναστήσει» την «πεθαμένη» εμβολιαστική εκστρατεία, γιατί δεν το έκανε από τον Σεπτέμβριο;

Αν ήθελε να υποχρεώσει τους πολίτες να σπεύσουν να εμβολιαστούν ας λάμβανε δύσκολες αποφάσεις μήνες πριν. Ώστε να μην έχουμε 100 νεκρούς τη μέρα, να μην έχουν πίεση στο σύστημα υγείας, να μην πεθαίνουν ηλικιωμένοι επειδή κανείς δεν τους εξήγησε (ή δεν τους υποχρέωσε) επαρκώς τι πρέπει να κάνουν.

Αντιλαμβάνομαι ότι η πανδημία του κοροναϊού έχει ανατροπές. Είδαμε τι γίνεται με την παραλλαγή Όμικρον. Όμως, αυτό δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για αποφάσεις με πολιτικό κόστος, που όμως πρέπει να λαμβάνονται στην ώρα τους.

Κι επιτέλους, ας μάθουμε τι εισηγούνται στην κυβέρνηση οι ειδικοί, κι αν οι αποφάσεις λαμβάνονται όχι με βάση αυτές τις εισηγήσεις αλλά με βάση την πολιτική και την επικοινωνία.

• Και μια παρατήρηση για την αξιωματική αντιπολίτευση. Αυτοί που έλεγαν ότι δεν υπάρχει το εμβόλιο, αλλά στη συνέχεια τον αγκάλιασαν.

Αυτοί που επιτρέπουν σε πρώην υπουργούς να ηγούνται του αντιεμβολιαστικού κινήματος.

Αυτοί που πουλάνε για ψηφαλάκια το νέο «νερό του Καματερού».

Αυτοί που πατάνε σε δύο βάρκες για όλα τα μεγάλα θέματα, και για την υποχρεωτικότητα, είναι κωμικό να ασκούν ανέξοδη κριτική.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αν θέλει να δείξει σοβαρότητα απλά πρέπει να καταθέτει σοβαρές και υλοποιήσιμες προτάσεις. Κι όχι να κραυγάζει στα τηλεπαράθυρα…