Καλύτερα «τιμωρητικά μέτρα» παρά να πεθαίνουν στα ράντζα

Η ζωή είναι το σημαντικότερο δικαίωμα.

Γιατί εάν κάποιος δεν ζει, τότε δεν έχει τη δυνατότητα να χαρεί και τα άλλα δικαιώματα.

Και η μεγαλύτερη, η απόλυτη απώλεια ελευθερίας είναι ο θάνατος.

Και όταν η επιλογή είναι ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, τότε η απάντηση είναι μία: κάνεις κάθε τι που μπορεί να σώσει ζωές.

Ακόμη και τη ζωή κάποιου που επιμένει να την εκθέτει σε κίνδυνο.

Και αυτό είναι ακόμη πιο έντονο, όταν αυτός που εκθέτει τη ζωή του σε κίνδυνο, με αυτόν τον τρόπο εκθέτει και τη ζωή άλλων σε κίνδυνο.

Και στην πανδημία είμαστε σε αυτή τη φάση.

Έχουμε μπροστά μας ένα νέο κύμα.

Το πόσο μεγάλο θα είναι και πόσα θύματα θα έχουμε θα εξαρτηθεί από διάφορες παραμέτρους, συμπεριλαμβανομένης και της εμφάνισης νέων παραλλαγών τύπου «Ο».

Όμως, υπάρχει μία βασική παράμετρος την οποία μπορούμε να την ελέγξουμε.

Και αυτή είναι το ποσοστό εμβολιασμού.

Υψηλότερο ποσοστό εμβολιασμού σημαίνει μικρότερη πιθανότητα νόσησης, λιγότερες νοσηλείας και λιγότερους θανάτους.

Δηλαδή, έχουμε ένα μέσο που επιτρέπει να έχουμε λιγότερες διασωληνώσεις και λιγότερους θανάτους.

Το έχουμε στα αλήθεια. Δεν είναι «υπόθεση εργασίας». Είναι αποδεδειγμένο γεγονός.

Αυτό το μέσο πρέπει να το χρησιμοποιήσουμε.

Σε όλους όσους πρέπει.

Θέλουν δε θέλουν, γιατί φάνηκε ότι η πειθώ δεν αρκεί.

Γι’ αυτό και πιστεύω ότι καλώς ή κακώς φτάσαμε στην ώρα των υποχρεωτικών εμβολίων.

Θα ήταν προτιμότερο να μην είχαμε φτάσει, αλλά με εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους να κινδυνεύουν πραγματικά, δεν έχουμε πολλές επιλογές.

Σε τελική ανάλυση δεν ζητάμε κάτι παράλογο. Ζητάμε από ανθρώπους να κάνουν κάτι που πρώτα και κύρια βοηθάει τους ίδιους και τους προστατεύει από πραγματικό κίνδυνο.

Και ξέρουμε καλά ότι άνω των 60 ο κίνδυνος από τoν κοροναϊό είναι πολύ πιο μεγάλος σε σχέση με νεότερες ηλικίες.

Επομένως, ναι καλώς μπήκε το πρόστιμο. Και εάν χρειαστεί ας υπάρξουν και άλλα μέτρα, ακόμη πιο αυστηρά.

Στο τέλος πρέπει να μπορούμε να μετράμε λιγότερες χαμένες ζωές.

Τίποτα άλλο.