Το πρόβλημα δεν είναι ο Μέσι

Μεγάλος θόρυβος γύρω από την 7η Χρυσή Μπάλα της συλλογής του Λιονέλ Μέσι. Και επί της ουσίας μια ολοκληρωμένη αμφισβήτηση στην ίδια τη διαδικασία ενός θεσμού που απλά είναι παγιδευμένος στην ίδια τη «φύση» του. Τι θα πει «ο καλύτερος της σεζόν»; Πώς προκύπτει, πώς επιβεβαιώνεται; Πώς στοιχειοθετείται. Είναι οι προσωπικοί αριθμοί; Τότε ο Μέσι με 40 γκολ και 16 ασίστ πέρσι, ήταν σχεδόν στα ίσα με τον Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι (που θεωρείται ο «μεγάλος αδικημένος» της υπόθεσης) με 48 και 9 αντίστοιχα.

Είναι οι τίτλοι των ομάδων; Η Μπαρτσελόνα μπορεί πέρσι να κατέκτησε μόνο το Σούπερ Καπ της Ισπανίας αλλά ο Μέσι οδήγησε την Αργεντινή στην κατάκτηση του Copa America στα γήπεδα της Βραζιλίας και αυτός ήταν ο πρώτος μεγάλος τίτλος για τους «Γκαούτσος» από το 1993. Είναι απλά η ποδοσφαιρική ποιότητα του καθενός; Τότε ο Μέσι ακόμη και σε ρηχά νερά, προφανώς και με αυτόν τον παρονομαστή έχει πάντα τον τρόπο του.

Το ποδόσφαιρο όμως είναι ομαδικό άθλημα. Και ο καλύτερος της σεζόν προφανώς πρέπει να περνά μέσα από την επιτυχία του συνόλου. Τη σεζόν που πέρασε η πιο επιτυχημένη ομάδα της Ευρώπης ήταν η Τσέλσι:

Ενα αουτσάιντερ που έφτασε ως την κατάκτηση του Champions League. Για τους Λονδρέζους ο Νο 1 πιο σημαντικός ποδοσφαιριστής στην εικόνα τους, ήταν ο Ενγκολό Καντέ. Κάποιος που δεν σκοράρει, δεν δίνει ασίστ και δεν υπηρετεί το προφίλ ενός σούπερ σταρ όμως είναι εξαρχής καταδικασμένος σε τέτοιες ψηφοφορίες. Η περίπτωση του Ζορζίνιο που σαν Ιταλός πανηγύρισε και την κατάκτηση του Euro με το εθνόσημο ήταν πιο συμβατή και ίσως δικαιότερη. Και η δική του υποψηφιότητα όμως δεν είχε τη λάμψη της βραδιάς. Εξαιρώντας τον Φάμπιο Καναβάρο (2006) εδώ και 25 χρόνια η Χρυσή Μπάλα καταλήγει σε επιθετικούς και σε «δεκάρια». Ο τελευταίος… Ζορζίνιο που την κράτησε στα χέρια του, λέγεται Ματίας Ζάμερ και η βράβευσή του συνέβη το 1996. Είπαμε, η «φύση» του θεσμού.