Πες κάτι αριστερό

Πού είναι η Αριστερά σε όλο αυτό που ζούμε και τι ακριβώς κάνει; Μια σκέψη παραλλαγή της άλλης που ρωτά: Πού είναι και τι κάνει η αντιπολίτευση και πόσο σοβαρή είναι;

Ας πάμε δύο χρόνια πίσω. Το σύνολο της Αριστεράς, πριν από την εμφάνιση της Covid-19 δεν είχε απασχοληθεί εκτεταμένα με τις πανδημίες-επιδημίες. Κυρίως και πέραν του υγειονομικού σκέλους τους, με το πόσο μια επιδημία θα μπορούσε να επιδράσει στο σύνολο της ζωής και των δικαιωμάτων. Και πριν προλάβει να μιλήσει ή να σκεφτεί κάποιος, να τα κρούσματα. Να οι ασθενείς μηδέν. Να τα μέτρα και οι καραντίνες. Να τα μετέωρα ερωτήματα για την αντοχή του ΕΣΥ. Ερωτήματα βέβαια σε αυτούς που κυβερνούν αφού η Αριστερά μπορεί να ψαχνόταν ή να ψάχνεται ακόμη αλλά στην Ελλάδα απ’ όσο ξέρω δεν κυβερνά κάποια τέτοια δύναμη.

Και αμέσως φτιάχτηκε το νέο δίπολο. Ο ορθός λόγος και ο ανορθολογισμός. Τον τελευταίο τον γιγάντωσαν πέραν όλων των άλλων και η μη ύπαρξη πρωτοβάθμιας φροντίδας, η μη εμπιστοσύνη στον ανύπαρκτο οικογενειακό γιατρό και η διάχυση των απόψεων για τόσο σοβαρά και ειδικά θέματα. Δίπολο άγριο και επικίνδυνο που όμως βόλευε έναν: αυτόν που είχε και έχει την ευθύνη της διαχείρισης.

Η Αριστερά, δεν πήγε απέναντι κατά τις πρώτες ημέρες, ας μην κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε. Ψέλλισε μερικά πράγματα για ενίσχυση του ΕΣΥ, δεν έκανε ρήξεις για τα περιοριστικά μέτρα και έκατσε στην άκρη του παγκόσμιου σοκ. Τουλάχιστον στην Ελλάδα, δεν είχαμε συνάντηση του ανορθολογισμού με την Αριστερά.

Και μετά άρχισε η κουβέντα για το εμβόλιο. Κουβέντα όπως φάνηκε λανθασμένη επειδή ήταν και είναι μονοθεματική. Το δίπολο μετατοπίστηκε στο εμβόλιο – αντιεμβόλιο, πάλι η Αριστερά απλώς περιορίστηκε να διαφοροποιείται στο επί μέρους και στο πεδίο της διαχείρισης και όχι της άλλης θεώρησης για τον ιό συνολικά που θα δει την όλη περιπέτεια ως μια αφορμή για συζήτηση και για άλλο μοντέλο Υγείας.

Θα σκεφθεί βέβαια κάποιος: Πάνω στον πανικό θα λέμε για το τι πλανήτη ή τι χώρα θέλουμε; Και η κουβέντα εξελίχθηκε στα νέο δίπολα: εμβόλιο ή όχι, καραντίνα ή όχι.

Και ο πολύτιμος χρόνος πέρναγε για ενίσχυση του ΕΣΥ, για σοβαρή καμπάνια για το εμβόλιο και η Αριστερά οριοθετούσε τη νέα αντιπαράθεση στο πεδίο της κυβέρνησης που με τη σειρά της το περιόριζε στον διάλογο για τον ανορθολογισμό – την ίδια ώρα που δεν πύκνωνε τα δρομολόγια των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς ή δεν αύξανε τις ΜΕΘ ή ήδη προϋπολόγιζε το 2022 με λιγότερα λεφτά για την Υγεία.

Δύο χρόνια περίπου μετά τον ιό, μιλάμε για τις καραντίνες. Για το αν θα έχουν δικαίωμα οι ανεμβολίαστοι να μπαίνουν σε πάρκα. Για το απαράδεκτο κατοστάρικο ανά 60άρη. Για το αν θα σώσουμε (!) τις εορτές που έρχονται. Και η Αριστερά; Μελαγχολικά βλέπει τον ακροδεξιό Ζεμούρ στη Γαλλία να κάνει ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του. Μελαγχολικά βλέπει την ακροδεξιά Τζόρτζια Μελόνι στην Ιταλία να ενισχύεται. Μελαγχολικά βλέπει τη χώρα μας να εκτρέπεται σε κοινωνικούς αυτοματισμούς και να κερδίζουν έδαφος οι απόψεις που έχουν φτάσει να λένε να πληρώνουν τις ΜΕΘ οι ανεμβολίαστοι.

«Πες κάτι αριστερό!», φώναζε ο Νάνι Μορέτι στην ταινία «Απρίλης» και την ώρα που άκουγε τον Μάσιμο ντ’ Αλέμα στην τηλεόραση. Πείτε κάτι αριστερό, που να τέμνεται η συλλογική έγνοια με τον ορθολογισμό και τη νέα προοπτική για τη ζωή μας. Η πανδημία θα τελειώσει κάποτε.