«Θα πηδάμε απ’ τις βεράντες στου Ζαλόγγου τη μεριά»

Κυκλοφορεί ως ρήση του Αϊνστάιν αν και πολύ αμφιβάλλω διότι κανείς δεν ξέρει πού, πότε και με ποια ευκαιρία το έχει πει. Πάντως η διακινούμενη αλήθεια λέει ότι η παράνοια είναι το να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα ενώ κάνεις τα ίδια πράγματα. Κι ας αφήσουμε στην άκρη την παράνοια μιας και αναφέρεται σε ψυχικές καταστάσεις. Ας το πούμε κόλλημα. Εξαιρετικά αναποτελεσματικό. Σε κάποιες περιπτώσεις, μάλιστα, αυτοκαταστροφικό. Που στην πολιτική, μπορεί να αποβεί «αυτοκτονικό». Πώς το λέει στο «Χαβαλεδιάρικο», εκείνο το τραγούδι του Ξυδάκη σε στίχους Ρασούλη από την «Εκδίκηση της γυφτιάς»; «Θα πηδάμε απ’ τις βεράντες στου Ζαλόγγου τη μεριά».

Πρόκειται για τη συνθήκη στην οποία είναι παγιδευμένο – από την επόμενη των εκλογών του Ιουνίου του 2019 – το δεύτερο σε ψήφους κόμμα (που, για να μην ξεχνιόμαστε, ο ρόλος του πρέπει να είναι καταλυτικός σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα, εξίσου σημαντικός με αυτόν της κυβέρνησης). Επί δυόμισι, σχεδόν, χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ψαλιδίσει την έννοια της αντιπολίτευσης. Εχει κρατήσει το πρώτο συνθετικό, το «αντί», και έχει πετάξει ό,τι έχει σχέση με την πολιτική στον ακάλυπτο της Κουμουνδούρου μαζί με τα αποτσίγαρα του Πολάκη. Αποτέλεσμα; Για πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά της χώρας, η διαφορά του πρώτου από το δεύτερο κόμμα, ύστερα από 29 μήνες στην εξουσία, οβιδιακές μεταμορφώσεις της κανονικότητάς μας και πολλά λάθη της κυβέρνησης, η διαφορά όχι μόνο να είναι σταθερή αλλά και «τσιμπημένη» προς το επάνω.

Τι διαφορετικό δηλαδή θα μπορούσε να συμβεί όταν, από τον αρχηγό του κόμματος μέχρι τον κομματικό στρατό του Διαδικτύου, «μιλούν» όλοι σαν μποτ; Το ίδιο μοτίβο, διαρκώς επαναλαμβανόμενο, σαν κάτι τραγούδια του έντεχνου που, μετά από ενάμισι λεπτό ακρόασης, θέλεις να πάρεις φόρα και να κοπανήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο. Από το «Θα λογαριαστούμε» του 2020 στο «Μητσοτάκη ….» του 2021, με συνεχείς στάσεις στη «χούντα Κούλη» και εμμονική προσήλωση στο «η χειρότερη κυβέρνηση μετά τη Μεταπολίτευση». Χωρίς την παραμικρή τεκμηρίωση. Τι σημασία όμως έχει το τεκμήριο όταν έτσι αποφασίζει η διαδικτυακή ταξιαρχία της μπούκλας στο φραουλί της κουβανικής επανάστασης; Επικρατεί αυτή η αντίληψη όταν η ιδεολογία γίνεται δόγμα. Ο,τι δεν μπορούν να εξηγήσουν με το μυαλό ή, έστω, την ψυχή τους, ό,τι δεν έχουν τη θέληση ή την ικανότητα να αποδεχθούν, κατεβάζουν το ηθικό πλεονέκτημα από το πάνω ράφι και το βαφτίζουν «φασιστικό».

Ακούω τους αλαλαγμούς του Πολάκη (που εφόσον το κόμμα δεν τους αποκηρύσσει σημαίνει ότι τους υιοθετεί, έτσι είναι στην πολιτική), διαπιστώνω πως ο ΣΥΡΙΖΑ κλείνει το μάτι σε ό,τι αντιμητσοτακικό κινείται δεν πα’ να ‘ναι οι αντιεμβολιαστές (δεν το λέω εγώ, ο Κοντονής το λέει), θυμάμαι τη δήλωση του Αλέξη Τσίπρα ότι μιλάει ως αυριανός πρωθυπουργός (όχι εν αναμονή ή μελλοντικός), και αναρωτιέμαι τι διαφορά έχει η απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας των συριζαίων από αυτήν την «αστυνομία» προστασίας του Συντάγματος που άρχισε τα «ντου» στα ιατρικά κέντρα. Παράλληλα σύμπαντα μιας πραγματικότητας που νομίζουν ότι την κρατούν στα χέρια τους ενώ εκείνη τους έχει, προ πολλού, προσπεράσει.

Περί πολιτισμένου διαλόγου

Τέσσερις μέρες μετά το ντιμπέιτ των υποψηφίων του ΚΙΝΑΛ και συνεχίζω να διαβάζω εγκωμιαστικά λόγια περί πολιτισμένου πολιτικού διαλόγου. Τι ακριβώς σημαίνει όμως πολιτισμένος πολιτικός διάλογος; Τα «Ναι Ανδρέα μου», «Συμφωνώ Παύλο μου», «Μπράβο Νίκο μου», «Αυτό ακριβώς Χάρη μου»; Δεν νομίζω. Πολιτισμένος πολιτικός διάλογος, σε αυτήν την περίπτωση σημαίνει σύγκρουση με ευπρέπεια. Διαφορετικά, δεν πρόκειται ούτε για πολιτικό ούτε για διάλογο αλλά για τσάι κυριών.