Καμικάζι

Θρησκόληπτοι, λέει. Υποχείρια των πνευματικών τους. Ημίτρελων παπάδων που λυμαίνονται χωριά και γειτονιές και αφορίζουν όποιον πάει να «τρυπηθεί». «…Το έχει προφητεύσει ο ασκητής Παστίτσιος και η γερόντισσα Κακαβιά πως θα μας βάλουν το θεριό στις φλέβες!».

Καθηλωμένοι, λέει, σε ένα νηπιακό πείσμα που το φαντασιώνονται ως επαναστατικό πνεύμα. Αρνούμενοι να εμβολιαστούν, κάνουν τάχα παθητική αντίσταση στο σύστημα. Στον καπιταλισμό. Στις εντολές των λευκών αρσενικών, οι οποίοι ως πολιτικοί, ως γιατροί αποφασίζουν καραντίνες, πιστοποιητικά, αποκλεισμούς, πρόστιμα. Επιβάλλουν υγειονομική χούντα.

Φοβητσιάρηδες, λέει. Ψοφοδεείς. Δυσπιστούν στα εμβόλια, καθότι μη επαρκώς δοκιμασμένα. Ποιοι; Οι αρειμάνιοι καπνιστές. Οι διαιτώμενοι αποκλειστικά σχεδόν με λίπη και υδατάνθρακες, με πλαστικοποιημένα εδέσματα ταχυφαγείων, μεταλλαγμένα κρέατα που στάζουν τηγανόλαδο. Οι μηδέποτε ασκούμενοι. Προτάσσουν, αντί για τα στήθη, τις γαστέρες τους. Αρνούνται να ξεμανικωθούν, να δείξουν μπράτσο στους γιατρούς, «από μικρό παιδί με τρόμαζαν οι βελόνες, έχω ψυχολογικό!» δικαιολογούνται άμα τους στριμώξεις.

Μαλάκες; Γρόθοι; Λειτουργικά αναλφάβητοι; Καμικάζι, τους λέω εγώ.

Ποιος είναι ο καμικάζι; Εκείνος που γκρεμίζεται, αυτοπυρπολείται και παίρνει κι άλλους στον λαιμό του. Γιαπωνέζικη λέξη. Οταν η Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου έχανε τον πόλεμο, οι επίλεκτοι πιλότοι βουτούσαν κάθετα σε εχθρικούς στόχους. Πέθαιναν οι ίδιοι για να αποφύγουν το όνειδος της συνθηκολόγησης. Σκότωναν και καμιά ντουζίνα Αμερικανούς. Τους διαδέχθηκαν οι τζιχαντιστές του Μπιν Λάντεν κι έπειτα του ISIS. «Αλλάχ Ου Ακμπάρ!» κραύγαζαν μες σε μολ και μετρό. Γέμιζε ο τόπος αίμα και καμένες σάρκες.

Στην εποχή της πανδημίας, δεν χρειάζεσαι αεροπλάνο ούτε καν εκρηκτικά για να γίνεις καμικάζι. Αρκεί να συγχρωτίζεσαι ανεμβολίαστος. Να κολλάς και να μεταδίδεις. Να γλιστράς τη μάσκα στο πιγούνι, να τραγουδάς ανέμελα, να βήχεις. Ολο και κάποιον θα πάρουν τα σκάγια.

«Τι ζόρι τραβάς εσύ;» θα με χλευάσει ο αρνητής. «Εσύ έκανες την τρίτη δόση. Μας τα έχεις πρήξει πως είσαι πλέον θωρακισμένος, ότι δεν σε απειλεί σοβαρά ο ιός…». «Με νοιάζει για εσένα» θα του απαντήσω. «Λαχταρώ, αν όχι να σε βοηθήσω, να σε καταλάβω. Να δω τον κόσμο με τα μάτια σου».

Καμικάζι γίνεσαι είτε από ακλόνητη ελπίδα ότι η θυσία σου θα ανταμειφθεί, πως θα κερδίσεις τον παράδεισο – ουρί, βουνά από πιλάφι, μεταθανάτια έστω δόξα. Είτε από βαθύτατη απελπισία. Οι καμικάζι του Κόβιντ – το πιστεύω ακράδαντα – είναι άνθρωποι απελπισμένοι.

Ουρές στις στάσεις των λεωφορείων πρωί – απόγευμα. Δουλειές άχαρες, διεκπεραιωτικές, δίχως ψήγμα δημιουργικότητας, χωρίς κίνητρο, πέραν του ότι με τα χρόνια θα προαχθείς, θα πάρεις αύξηση και κάνα επίδομα. Σπίτι – κλουβί. Η τηλεόραση στο σαλόνι δεν σβήνει ποτέ, στριμώχνεσαι κάτω από τον απορροφητήρα για να στρίψεις τσιγάρο, «Μας φλόμωσες! Μας ντουμάνιασες!» γκρινιάζει ο σύζυγος. Κοιμάστε πλάτη πλάτη. Πόσα φεγγάρια έχετε να φιληθείτε, να αγγιχθείτε; Ο έρωτάς σας – και αν υπήρξε κάποτε – έχει εξαερωθεί. Ενα άδειο κέλυφος έχει καταντήσει η σχέση σας, ένα άθροισμα οικονομικών και κοινωνικών υποχρεώσεων. «Δεν χωρίζουμε για χατίρι των παιδιών…». Των παιδιών που τα σέρνετε αέναα σε φροντιστήρια και μπαλέτα και καράτε, που δεν τα αφήνετε να χαλαρώσουν, να χαζολογήσουν, που εκ γενετής τα έχετε κάνει υποδοχείς των δικών σας φιλοδοξιών. Μια στάση στο προπατζίδικο για να πάρεις ένα Τζόκερ. Μια πονηρή συνομιλία στο Διαδίκτυο με έναν άγνωστο άντρα – δεν θα συναντηθείτε ποτέ, η ρουτίνα – ρουφήχτρα δεν σε αφήνει ούτε να απιστήσεις. Σκρολάρεις στο Facebook και στο Instagram. Καταναλώνεις κουτσομπολιά, ρεσιτάλ ευαισθησίας από ινφλουένσερ, δολοφονίες χαρακτήρων, φωτογραφίες από πλούσιους ή διάσημους. «Υπάρχω;» λες. Κι ύστερα δεν υπάρχεις…

Ο αντιεμβολιασμός αποτελεί κραυγή απόγνωσης. «Προσέξτε με! Μη με έχετε για δεδομένο! Στριμώχνοντάς με σε κουτάκια, σε στατιστικές, απογράφοντάς με, δεν ξεμπερδεύετε μαζί μου! Ως και να διασωληνωθώ, μέχρι και να πεθάνω είμαι ικανός, μπας και μου δώσετε μια στάλα σημασία!».

Οι αντιεμβολιαστές, μέσα στο παραλήρημά τους, έχουν ένα δίκιο. Η ήπια καθημερινή φρίκη δεν παλεύεται. Ή παίρνεις τη ζωή στα χέρια σου ή καταλήγεις καμικάζι.