Δεκατρία χρόνια πριν, μια ημέρα σαν τη σημερινή η ελληνική κοινωνία συγκλονίστηκε από τον θάνατο του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ο οποίος έπεσε νεκρός από τα πυρά του αστυνομικού, Επαμεινώνδα Κορκονέα, στα Εξάρχεια.

Η είδηση της δολοφονίας του μικρού παιδιού οδήγησε στο ξέσπασμα μεγάλων ταραχών στην πρωτεύουσα, αλλά και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, οι οποίες κράτησαν αρκετές ημέρες.

Κανείς δεν έμεινε ασυγκίνητος από τον θάνατο του 15χρονου παιδιού, ενώ κάθε χρόνο την ημέρα της δολοφονίας του γίνονται πορείες στη μνήμη του σε όλη την Ελλάδα.

Ένας από τους πιο γνωστούς κατοίκους των Εξαρχείων είναι και ο Αύγουστος Κορτώ, ο οποίος κάθε φορά που περνά από το συμβολή των οδών Τζαβέλα και Μεσολογγίου θυμάται πάντα το γεγονός αυτό, αλλά περισσότερο τα συναισθήματα τα οποία του προκάλεσε.

Σε ένα κείμενό του στα social media γράφει για τη σημερινή ημέρα:

«Πιο πολύ θυμάμαι την άρνηση.

Όχι γιατί δεν είχαμε ικανό τον δολοφόνο, αλλά γιατί δεν μπορούσαμε – δεν θέλαμε – να πιστέψουμε ότι δυο βήματα απ’ το σπίτι μας, σ’ έναν πεζόδρομο που διασχίζαμε κάθε μέρα, ένα παιδί είχε δολοφονηθεί εν ψυχρώ.

Κάποια πένθη δεν καταλήγουν ποτέ στην αποδοχή: μένουν παντοτινά καθηλωμένα στην άρνηση: Όχι, δεν είναι δυνατόν. Κι όμως είναι, σου λέει η πραγματικότητα, η ιστορία. Κι εσύ πάλι: Όχι, δεν είναι δυνατόν – λες και μπορείς να απλώσεις το χέρι μέσα απ’ τον χρόνο, και να σκουντήξεις το παιδί να μην το βρει η σφαίρα, να ρίξεις κάτω τον φονιά.

Κάθε μέρα, περνώντας, βλέπω το μνημείο. Κάθε μέρα, λέω “Όχι”. Σαν να περιμένω το βράδυ που θα δω το παιδί, και θα του πω, λάθος, όλοι κάναμε λάθος, το σωστό είσαι εσύ – και δεν πέθανες».

Headlines