Το έργο του Βαγγέλη Δουκουτσέλη, Λάμινγκτον» είναι μια συγκινητική ιστορία ενηλικίωσης, για ένα κορίτσι από τη Ρουμανία, που έχει μεταναστεύσει με τους γονείς του στην Ελλάδα και για ένα αγόρι από την Ελλάδα, του οποίου οι γονείς έχουν μεταναστεύσει στην Αυστραλία.

Ο «Φώτης» και η «Λουμινίτσα» (Φωτεινή στα ρουμάνικα) μοιράζονται το ίδιο «σκοτάδι» καθώς γνωρίζουν καλά τι σημαίνει να νιώθεις μόνος, ξένος, διαφορετικός. Όπως γνωρίζουν ότι για να αντέξεις τη ζωή πρέπει να ονειρεύεσαι αλλά και να μοιράζεσαι τα όνειρα και τα μυστικά σου.

Η παράσταση ανεβαίνει στη σκηνή Ωμέγα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά με την Κατερίνα Λυπηρίδου και τον Δημήτρη Πασσά και σκηνοθεσία Μαριάννα Κάλμπαρη.

Η Κατερίνα Λυπηρίδου μίλησε στο in.gr για την ηρωίδα που υποδύεται.

Τι πραγματεύεται η θεατρική παράσταση Λάμινγκτον;

Η παράσταση αφηγείται την ιστορία δύο παιδιών, τελείως υποτιμημένα από τον περίγυρο τους, που συναντιούνται και ονειρεύονται παρέα. Βρίσκουν καταφύγιο ο ένας στον άλλον και ταυτοχρόνως παλεύουν άτσαλα να επιβιώσουν και να βγουν στο φως.

Ποιους προβληματισμούς θίγει;

Το Λάμινγκτον είναι μια παράσταση για τη διαφορετικότητα, τη μοναξιά, την απώλεια, τον ανικανοποίητο έρωτα. Είναι μια παράσταση που έχει να κάνει με τη μνήμη. Δουλέψαμε πολύ πάνω στο κομμάτι της μνήμης. Για να βρούμε τον τρόπο που θα πούμε την ιστορία μας.

Ποιο είναι το προφίλ των ηρώων;

Οι ήρωες του έργου, είναι ένα κορίτσι από τη Ρουμανία, που μεταναστεύει με τους γονείς του στην Ελλάδα και ένα αγόρι που ζει με τη γιαγιά του και οι γονείς του δουλεύουν στην Αυστραλία.

Τι αναφορές έχει στο σήμερα;

Είναι ένα έργο που γράφτηκε πριν από έναν χρόνο. Μιλάει για το τώρα. Για τη βία της σύγχρονης κοινωνίας, της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να έχει πάρει ο θεατής όταν δει την παράσταση;

Είναι πολλά τα θέματα που ανοίγει το έργο. Με αφορμή την ιστορία των παιδιών ξεδιπλώνεται μια ολόκληρη σειρά από χαρακτήρες. Ο θεατής θα ήθελα ιδανικά να αντλήσει τη δύναμη με την οποία μάχονται τα δύο κεντρικά πρόσωπα να υπάρξουν.

Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή;

Αγαπημένο μου είναι ένα κομμάτι αφήγησης, στο οποίο η ηρωίδα μιλάει για τη μοναξιά, μέσα από τους ήχους του σπιτιού  καθώς ξημερώνει: «Ακούω τον μπαμπά να ροχαλίζει. Τη μαμά να σέρνει τα πόδια της στην κουζίνα. Μαγειρεύει κι είναι ακόμα νύχτα.»

Κάποια σκέψη με αφορμή τον κορονοϊό και την πανδημία που βιώνουμε;

Τι να πω. Πριν λίγο διάβασα ότι οι θάνατοι σήμερα είναι 75 και οι διασωληνωμένοι 690.

Headlines