Αμηχανία στον ΣΥΡΙΖΑ

To κόμμα στο οποίο επικρατεί ενθουσιασμός από προχθές το βράδυ το ξέρουμε: είναι φυσικά το ΚΙΝΑΛ, που σε συνθήκες πανδημίας είδε να ενδιαφέρονται για την ηγεσία του κατά 25% περισσότεροι ψηφοφόροι σε σχέση με το 2017. Οι 270.000 πολίτες βέβαια που προσήλθαν στις κάλπες θα πρέπει να το ξανακάνουν την επόμενη Κυριακή για να αποδείξουν ότι ενδιαφέρονται πραγματικά για το μέλλον του κόμματος. Σε κάθε περίπτωση είναι πολύ λιγότεροι από τους 457.000 που το ψήφισαν στις εθνικές εκλογές του 2019. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει λοιπόν δουλειά πολλή.

Υπάρχει όμως κι ένα κόμμα στο οποίο επικρατεί εμφανής αμηχανία. Και αυτό δεν είναι η Νέα Δημοκρατία. Καλώς ή κακώς, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει συνδέσει το πολιτικό του μέλλον με την αυτοδυναμία. Αν μετά τις επόμενες εκλογές δεν μπορέσει να επιβάλει έναν δεύτερο γύρο, ή αν μετά τις επαναληπτικές εκλογές έχει ανάγκη από ένα άλλο κόμμα για να εξασφαλίσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, θα δεχθεί πιέσεις να παραδώσει τη σκυτάλη. Τον Πρωθυπουργό τον ενδιέφερε έτσι περισσότερο ένας ηττημένος Λοβέρδος, ώστε να προσελκύσει ψήφους από το στρατόπεδό του, παρά ένας νικητής Λοβέρδος, που θεωρητικά θα ήταν πιο κοντά σε μια κυβέρνηση συνεργασίας.

Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα ήθελε νικητή τον Γιώργο Παπανδρέου για τον ακριβώς αντίθετο λόγο: επειδή ενδιαφέρεται περισσότερο να κρατήσει ζωντανό το σενάριο μιας κυβερνητικής συνεργασίας, το οποίο υποτίθεται ότι ο ΓΑΠ δεν θα απέκλειε, από το να συγκρατήσει τυχόν διαρροές ψήφων. Η διαφαινόμενη επικράτηση έτσι του Νίκου Ανδρουλάκη προκαλεί έναν διπλό πονοκέφαλο στον ΣΥΡΙΖΑ. Πρώτον, η ανανέωση την οποία επαγγέλλεται δεν επιτρέπει συνεργασίες με κόμματα που κυβέρνησαν, απέτυχαν και στη συνέχεια παρέμειναν παλαιολιθικά. Δεύτερον, οι πολίτες που τον ψήφισαν δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνουν και ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ που είναι διατεθειμένοι να το ξανασκεφτούν. Το πόσοι είναι αυτοί είναι δύσκολο να υπολογιστεί.

Η αμηχανία που επικρατεί στην Κουμουνδούρου αποτυπώνεται και στην ανακοίνωση που εκδόθηκε και μιλά για τη διάψευση των… δημοσκοπήσεων. Ακόμη κι αν υπάρχει ένα μερίδιο αλήθειας σε αυτή τη διαπίστωση, το μείζον αυτή τη στιγμή για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι βέβαια αυτό. Είναι το πώς θα ανακόψει ένα ρεύμα, που μπορεί αυτή τη στιγμή να έχει έναν έντονα συναισθηματικό χαρακτήρα, αν όμως αρχίσει να αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις θα αποκτήσει μια αυτοτροφοδοτική δυναμική.

Εκτός συνταρακτικού απροόπτου, έτσι, ο Αλέξης Τσίπρας θα έχει από την ερχόμενη Δευτέρα ένα δίλημμα: να προσπαθήσει να φέρει με τα νερά του έναν φρέσκο αρχηγό της Κεντροαριστεράς που είναι πέντε χρόνια νεότερός του και δεν έχει ψηφίσει τα Μνημόνια ή να του επιτεθεί από την αρχή δίνοντας έμφαση στην απειρία του και στην άρνησή του να παραιτηθεί από την Ευρωβουλή για να δίνει ο ίδιος τις μάχες στο κοινοβούλιο;