Το ακριβώς αντίθετο

Ήταν εξαιρετικά σημαντικό αυτό που συνέβη την περασμένη Κυριακή: 270.000 πολίτες, χωρίς κραυγές και συνθήματα, χωρίς λάβαρα, πανώ και εικονίσματα αρχηγών, περίμεναν υπομονετικά σε ουρές επιμήκεις για να εκλέξουν πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ. Και υπερψήφισαν με σαφήνεια μεταξύ των έξι υποψηφίων τον ευρωβουλευτή Νίκο Ανδρουλάκη με ποσοστό 37%, με δεύτερο, σε απόσταση 10 μονάδων, τον Γιώργο Παπανδρέου – χάριν του οποίου, λεγόταν, έσπευσαν στις κάλπες 60.000 περισσότεροι πολίτες σε σχέση με την εκλογή του 2017.

Αποδείχθηκε όμως ότι οι πολίτες δεν έτρεξαν να υποστηρίξουν τον 70χρονο βουλευτή, του ένδοξου οίκου των Παπανδρέου, πρώην πρόεδρο του ΠαΣοΚ, πρώην πρωθυπουργό και πάντα πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, αλλά τον 42χρονο  ευρωβουλευτή – τον είχαν προτιμήσει άλλωστε και στις ευρωεκλογές, εκλέγοντας αυτόν και όχι τον Νίκο Παπανδρέου.

Που θα πει, τη νίκη στον Νίκο Ανδρουλάκη την έδωσε ρεύμα που δεν το έβλεπαν δημοσκόποι, δημοσιολογούντες, πολιτικοί,  εκλογομάγειρες του ΠαΣοΚ/ΚΙΝΑΛ:  υπόγειο ποτάμι νέων ανθρώπων αρνήθηκε τις κληρονομικές ιεραρχίες και αιφνιδίασε τους πρεσβύωπες της κομματικής επετηρίδας. Εξέλεξε νέο πολιτικό που δεν είναι «ο Τσίπρας του ΚΙΝΑΛ» αλλά το ακριβώς αντίθετο του Αλέξη Τσίπρα κατά την πολιτική νοοτροπία, τις αξίες, τις πρακτικές.

Διότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καρπώνεται  την κυβερνητική φθορά της Νέας Δημοκρατίας είναι επειδή το πολιτικό προσωπικό του  -πλην ελάχιστων τιμητικών εξαιρέσεων- είναι εντελώς άχρηστο: δεν προτείνει τίποτα το θετικό, παιδεία του είναι η άρνηση, εργαλεία του οι ύβρεις και προσβολές. Δεν πιστεύουν στη δημιουργικότητα των ανθρώπων αλλά στην αρπακτικότητα τους, που τη βαφτίζουν «αγωνιστικότητα» – Βελουχιωτική, μάλιστα.

Έχουν πλήρη άγνοια του κόσμου, πώς κυβερνώνται οι χώρες, πώς είναι οργανωμένες οι κοινωνίες, πώς παράγεται ο πλούτος, πώς διανέμεται. Έχουν μείνει στις φτωχές ιδέες και το πενιχρό πολιτικό σχέδιο του κομμουνισμού, που η αξία του στηριζόταν μόνο στη στρατιωτική ισχύς της ΕΣΣΔ· απλώς άλλαξαν το όνομα του εχθρού από «ιμπεριαλισμός» σε «νεοφιλελευθερισμός» και ξεφωνίζουν συνεχώς «κάτω».

Με την εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη, η Νέα Δημοκρατία έχει πλέον αντίπαλο· απέναντι της δεν είναι ο αμαθής αρπακτικός ΣΥΡΙΖΑ ή το ΚΙΝΑΛ που είχε αποσυρθεί στην ακατοίκητη νησίδα «Δεκαετία 1980». Νέος άνθρωπος, ικανός, αποτελεσματικός: νίκησε τους Παπανδρέου και την οπισθοδρομική επετηρίδα, κινητοποίησε ειρηνικά τους πολίτες για στόχους ευγενικούς, συμμετείχαν στην εκλογή του 270.000, όταν το ΚΙΝΑΛ είχε λάβει μόλις 460.000 ψήφους στις εκλογές του 2019.

Τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο, πολλοί θα προσπαθήσουν να  το απαλλοτριώσουν – αν δεν συμμαχήσει μαζί τους η «μέθη της νίκης», θα δυσκολευτούν πολύ.