Μια κακιά στιγμή και πολλές κάκιστες

Η εικόνα του χιλιοταλαιπωρημένου Νεμάνια Νέντοβιτς να σφαδάζει μετά την άσχημη πτώση του στο παρκέ δεν μπορεί παρά να προκαλεί σφίξιμο στο στομάχι. Δυστυχώς, οι τραυματισμοί αποτελούν βασικό τίμημα του πρωταθλητισμού κι ο σέρβος παιχταράς το ξέρει καλύτερα από τον καθέναν.

Μετά τα όσα έχει περάσει είναι λογικό και να φοβάται και να προσέχει. Ακόμη και να χάνει την ψυχραιμία του κάθε φορά που φλερτάρει με ένα νέο χτύπημα που θα του στερήσει ξανά τη δράση, είναι ανθρώπινο. Όταν καείς στο χυλό, φυσάς και το γιαούρτι.

Από την άλλη, αυτή είναι η φύση του μπάσκετ. Σε ένα άθλημα επαφών, γεμάτο άλματα ανάμεσα σε πολλά πόδια και σε περιορισμένο χώρο, το διάστρεμμα είναι ο πιο συχνός τραυματισμός. Γι’ αυτό τα μπασκετικά παπούτσια είναι σχεδιασμένα ώστε να προστατεύουν τους αστραγάλους, γι’ αυτό οι παίκτες τούς δένουν με tape ακόμα και για τις προπονήσεις.

Η χθεσινή φάση με τον άσο του Παναθηναϊκού και τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη είναι από εκείνες που βλέπουμε και ξαναβλέπουμε σε όλα τα γήπεδα του κόσμου. Δεν έχει τίποτα το αντιαθλητικό, καμία απροσεξία και καμία επικίνδυνη κίνηση. Ο αμυντικός προσπαθεί να μαρκάρει όσο πιο καθαρά μπορεί και ο επιθετικός κάνει ένα άλμα προς τα εμπρός δημιουργώντας ανισορροπία στο σώμα του. Δε σηκώνεται κατακόρυφα και δεν προσγειώνεται στο ίδιο εμβαδόν, αλλά αρκετά πιο μπροστά.

Ο Νικολαΐδης, που δεν είναι σε θέση να γνωρίζει την ακριβή θέση του Νέντοβιτς και κινείται σχεδόν παράλληλα με τον αντίπαλό του, κάνει ένα απλό φάουλ με το σώμα, αλλά σε καμία περίπτωση αντιαθλητικό, ειδικά ως προς την κυριολεκτική έννοια του όρου. Δεν εισχωρεί στον «κύλινδρο» του Νέντοβιτς, όπως για παράδειγμα είχε συμβεί στο 100% ακούσιο, αλλά όντως επικίνδυνο φάουλ του Μποχωρίδη στον Κάρολ, ως εκ τούτου καταλαβαίνει κανείς πόσο καφριλίκι κρύβει η κάθε κουβέντα περί πρόθεσης. Ήταν μια κακιά στιγμή την οποία ακολούθησαν πολλές κάκιστες.

Το μόνο λάθος του 19χρονου ήταν ότι δεν έσπευσε πάνω από τον τραυματισμένο παίκτη του Παναθηναϊκού, όμως πρόκειται για ένα θέμα ηθικής, που αφορά την εικόνα του καθενός. Μιλώντας με μπασκετικά κριτήρια δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό από την πλευρά του και πολύ κακώς η στεναχώρια για τον τραυματισμό ενός παίκτη εξελίχθηκε σε διαδικτυακό λιντσάρισμα ενός άλλου.

Κι εντάξει οι οπαδοί είναι ανεξέλεγκτοι. Αν στη θέση του Νέντοβιτς βρισκόταν παίκτης του Ολυμπιακού και σ’ εκείνη του Νικολαϊδη παίκτης δανεικός από τον Παναθηναϊκό, θα είχαμε αντίστοιχες αντιδράσεις. Όταν μιλάμε για φανατισμό και πόλωση σε οποιοδήποτε επίπεδο, η κατάργηση της λογικής καθώς και οι ακραίες συμπεριφορές από ένα κομμάτι του κόσμου είναι αναμενόμενες. Τουλάχιστον οι άμεσα εμπλεκόμενοι ας διατηρούν την ψυχραιμία τους. Ο Νέντοβιτς, προφανώς όταν οι σφυγμοί του έπεσαν και αντιλήφθηκε το χαμό που έχει δημιουργηθεί, άλλαξε ύφος και επιχείρησε να ρίξει τους τόνους. Και αυτή ήταν μια κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση.

ΥΓ. Ο Λόρδος Τσέστερφιλντ είχε πει ότι «ένας τραυματισμός ξεχνιέται πολύ πιο γρήγορα από μια προσβολή». Μακάρι ο Νέντοβιτς να επιστρέψει γερός και να μην ξαναπάθει ούτε γρατζουνιά. Μακάρι ο Νικολαΐδης να φορούσε… αλεξίσφαιρο στη χθεσινή απόπειρα «δολοφονίας» του. Μακάρι κι όσοι θερμόαιμοι χρησιμοποιούν το πληκτρολόγιο σαν σκανδάλη να μετρούν ως το δέκα πριν αρχίσουν να πυροβολούν.