Αγαπημένο μου γραφείο,

Πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια από την τελευταία ημέρα που ήρθαμε σε στενή επαφή. Θυμάμαι τα χέρια μου να αγγίζουν την κρύα επιφάνειά σου και να σε αποχαιρετώ μάλλον με τρόμο εξαιτίας αυτού του αόρατου «κακού» που από τότε μας κράτησε χώρια. Σε αυτό το βιαστικό αντίο άφησα πάνω σου κάποιες παλιές εκτυπώσεις, τις πρόχειρες σημειώσεις ενός κειμένου, κάποιες φωτογραφισμένες αναμνήσεις μαζί με μικροαντικείμενα σουβενίρ από τις ξεχωριστές στιγμές ενός επαγγέλματος που σε μαθαίνει να γίνεσαι πολίτης του κόσμου. Και μέσα στα συρτάρια σου έμειναν τα απαραίτητα μιας κανονικής ζωής μέσα στο γραφείο: οι «πρώτες βοήθειες ευεξίας» μαζί με σημειωματάρια, βιβλία και περιοδικά.

Τότε δεν ξέραμε πόσο πολύ θα σε αποζητούσαμε. Εσένα, το γραφείο – αντικείμενο, έπιπλο εργασίας. Εσένα, το γραφείο – χώρο επαγγελματικής δραστηριότητας και συμβάν κοινωνικής εμπειρίας. Οταν ο Covid απότομα μας σύστησε τη νέα συνθήκη τηλεργασίας, ίσως να μας κατέλαβε μια ενοχική ανακούφιση. Η επιβεβλημένη απομόνωση για λόγους υγείας και ασφάλειας έμοιαζε λυτρωτική καθώς έλυνε δεσμούς συναναστροφής με όσους και όσες, για χρόνια πολλά, μοιραζόμασταν επαγγελματικές υποχρεώσεις που συχνά ξεχείλωσαν σε ασφυκτική σχέση. Οπως συμβαίνει σε έναν τελματωμένο γάμο και ο χωρισμός δείχνει την έξοδο σωτηρίας… Ακόμη συμβαίνουν πολλά. Τόσα, που δίνουν στην απουσία της επαφής μας απροσδιόριστη παράταση.

Τα συναισθήματα ωστόσο έχουν αλλάξει. Η αποστροφή γύρισε σε επιθυμία. Ενώ άλλοτε ο βόμβος της συναδελφικής συνεννόησης στον εργασιακό χώρο προκαλούσε ημικρανίες, τώρα φαντάζει πολύτιμο κριτήριο ισοστάθμισης στην εκτίμηση και την επεξεργασία του αντικειμένου εργασίας του καθενός. Οι σύγχρονες διαδικτυακές συναντήσεις στελεχών που οι ηχητικές διακυμάνσεις τις καταδικάζουν σε εκφάνσεις τεχνολογικής μιζέριας, υστερούν στην αύρα των φυσικών συναντήσεων και των βιαστικών ανταλλαγών εντυπώσεων σε κοινόχρηστους χώρους.

Η νοσταλγία για την εξ επαφής επικοινωνία έριξε μια γλυκαντική επίστρωση στα πλήκτρα των λάπτοπ μας που χτυπάνε ρυθμικά στα μέρη όπου κατοικοεργαζόμαστε. Και οι εαυτοί μας, οι προπονημένοι από την ώθηση να ζούνε εκτός της οικίας, μέσα στα πλήθη, αναζητούν την εργασιακή συνθήκη του μέλλοντος που θα θυμίζει το παρελθόν. Τότε που τα μάτια αντίκριζαν πρόσωπα να προβάλλουν σε διπλανά γραφεία, χέρια έγνεφαν χαιρετισμούς στον αέρα και φωνές με ένταση έγραφαν στην ατμόσφαιρα την αληθινή συνύπαρξη των ανθρώπων. Με ειλικρίνεια και με υποκρισία.

Headlines