Σαν καινούργια σειρά στο Netflix

Χθες το πρωί παρακολουθούσα μια τηλεοπτική συνέντευξη του Νίκου Ανδρουλάκη. Και διαπίστωσα ότι δεν τον γνωρίζω ή, τέλος πάντων, ξέρω ελάχιστα για αυτόν. Και αν εγώ, που είμαι και στο κάτεργο, κατέχω ελάχιστα, οι περισσότεροι εκ των ψηφοφόρων του δεν ξέρουν τίποτα. Ναι, πρόσεξα ότι κατά βάθος αγνοώ πώς μιλάει, με ποιες κινήσεις των χεριών ενορχηστρώνει τις εκφράσεις του, πώς βλέπει τους συνομιλητές του και αν είναι κάπως αμήχανος μπροστά στην κάμερα. Δεν έχω ιδέα ποιες λέξεις του αρέσει να χρησιμοποιεί, αν χαμογελάει εύκολα και αληθινά ή ψεύτικα και προσχηματικά. Τον Λοβέρδο τον ξέρω απέξω, ίσως και λόγω της συχνής επανάληψης – δεν καταλάβαινα αν αυτό που έβλεπα ήταν ενημερωτική εκπομπή ή διαφημίσεις. Είχα ξεχάσει αρκετά από τον Γιώργο, αλλά τα βρήκα πάλι μπροστά μου, με μερικές εμφανίσεις τα θυμήθηκα όλα.

Με δυο λόγια, αν θέλουν από το «Ράδιο Αρβύλα» να μιμηθούν τον Ανδρουλάκη, δεν θα ξέρουν πώς να το κάνουν. Αλλά ακόμα και αν μάθουν, δεν θα το καταλάβουν οι τηλεθεατές.

Ο Ανδρουλάκης δεν απέκτησε σαφές προβάδισμα εκλογής μόνο επειδή κομίζει το μήνυμα της ανανέωσης. Κερδίζει επειδή είναι σαν καινούργια σειρά στο Netflix – κάτι που δεν έχεις ξαναδεί. Για να το πω αλλιώς, ο Ανδρουλάκης απαντά αποτελεσματικά και στο αίτημα που διατυπώνει ο ψηφοφόρος με την ιδιότητα του καταναλωτή θεάματος, έστω και πολιτικού. Οι υπόλοιποι έπαιξαν χίλιες φορές ενώπιον του κοινού. Μέχρι και ο Χρηστίδης είχε, λόγω θέσης, μεγαλύτερη προβολή από τον Ανδρουλάκη.

Αυτό, βέβαια, κρύβει και έναν κίνδυνο. Να ψηφίσεις Ανδρουλάκη και να σου προκύψει κάτι σε Τσίπρα. Αλλά, μεταξύ μας, αυτό συμβαίνει συχνά στην πολιτική: αγοράζεις κάτι γοητευμένος από τη βιτρίνα, χωρίς να το δοκιμάσεις. Αποκλείεται να σου ταιριάζει πάντα. Λένε ότι είναι μειονέκτημα του Ανδρουλάκη η απουσία από τη Βουλή και τις μεγάλες κοινοβουλευτικές μάχες. Μην είστε τόσο σίγουροι. Μπορεί να του βγει και σε καλό. Δεν θα μπει στο κάδρο της τοξικότητας και θα σχολιάζει εκ μέρους των τηλεθεατών που τα βλέπουν από το σπίτι. Αλλά ας εκλεγεί πρώτα.

Χωρίς μολότοφ

Δεν μπορεί να μην το προσέξατε και εσείς. Στις πορείες που έγιναν στην επέτειο δολοφονίας Γρηγορόπουλου δεν άναψαν μολότοφ. Ακόμα και αν άναψαν μία ή δύο, δεν ήταν και τίποτα το σπουδαίο σε σχέση με όσα, κατά παράδοση, συνέβαιναν στο παρελθόν. Διότι πλέον, με την τροποποίηση του Ποινικού Κώδικα, η κατοχή και χρήση μολότοφ σε στέλνει για κακούργημα. Κοινώς οι γονείς θα μπουν σε παραπάνω έξοδα, ο οικογενειακός δικηγόρος θα χρεώσει περισσότερα, ενώ και εσύ θα στερηθείς μερικές πορείες στο μέλλον, ξεχασμένος και από τους αλληλέγγυους. Ναι, βέβαια, υπάρχει η αντίφαση: αν κουβαλάς όπλο πας για πλημμέλημα, αν είσαι με μολότοφ σε στέλνουν για κακούργημα, αλλά εν προκειμένω η ρύθμιση δούλεψε. Φέτος τα παιδιά έπαιξαν με λιγότερα παιχνίδια.

Ηθοποιοί στις δημοσκοπήσεις

Είναι ωραίο να έχεις ένα καλό στόρι συνωμοσίας στα χέρια σου. Ομως είναι άσχημο να το παρουσιάζεις σαν μπλεγμένο κουβάρι. Τουλάχιστον προσπάθησε να το ξεμπλέξεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο επικοινωνιακός του μηχανισμός ισχυρίζονται, εμμέσως πλην σαφώς, ότι οι εταιρείες δημοσκοπήσεων έστησαν έρευνες προκειμένου να δείξουν τον Λοβέρδο ως φαβορί στην κούρσα του ΚΙΝΑΛ. Και αφού οι ίδιες έρευνες έδειχναν τη ΝΔ δέκα μονάδες μπροστά από τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε η ψεύτικη εικόνα ξεφτάει. Και εδώ είναι που το χαλάνε. Είναι άλλο να λες ή να υπαινίσσεσαι ότι κάποιες έρευνες είναι «πειραγμένες» και άλλο να κατηγορείς όλες τις εταιρείες δημοσκοπήσεων για συνωμοσία με το Μαξίμου. Διότι αν επιμείνεις σε αυτό το σενάριο, τότε θα πρέπει να αποκαλύψεις και ότι δεν απαντούν κανονικοί άνθρωποι στις δημοσκοπήσεις, είναι όλοι ηθοποιοί.